High Voltage Rock N’ Roll op Amplified Festival in Londen

Als je ooit bewijs nodig had dat de huidige rockscene kerngezond is, dan hoef je niet verder te kijken dan Amplified Festival. Met acht bands die het hele spectrum van hardheid bestrijken, is de affiche van dit jaar een verrukkelijk smorgasbord van geweldige muziek die trouw blijft aan het oorspronkelijke ethos van het festival om grass roots muziek te ondersteunen.

Circus 66 zorgt voor een luidruchtige start van de dag en openingsshot Take Control blaast gegarandeerd alle katers weg. Ze zijn een kwartet dat veel groter klinkt dan hun samenstellende delen en hun ongebreidelde enthousiasme veegt alle aanwezigen op, en degenen die ervoor kozen om te laat te komen hebben een echte traktatie gemist. Met een charismatische vocalist, een keiharde ritmesectie en een gitarist met veel trucs in zijn mouw kan Circus 66 echt niet fout gaan en ze leggen de lat hoog voor de rest van de dag.

Swingend met een duidelijke Black Sabbath vibe, is Giant Walker niet voor doetjes. Hun doomgeladen geluid is brutaal en bassist Jordan Gregory en drummer Alex Black hechten zich aan de luisteraar als een loden gewicht. Gitarist Jamie Southern ontketent enkele onaardse riffs (en krijgt extra punten voor zijn Corrosion Of Conformity t-shirt en indrukwekkende snor) en boven deze maalstroom zweeft de etherische zang van Steff Fish. Het is een interessante spanning van tegenstellingen, en het werkt echt. Een set afkomstig van hun debuutalbum, All In Good Time, culmineert in het uitstekende Katoomba, en ik voorspel grootse dingen voor deze combinatie.

Lightwave, afkomstig van de zuidkust (Bournemouth, om precies te zijn), is een band die metalcore en pop laat samensmelten. Dat klinkt misschien als een vreemde combinatie, maar toch zijn ze samengesmolten en het resultaat is een geluid dat wild heen en weer gaat tussen luide en rustige passages, en met elektronica die zich naast organische instrumentatie nestelt. Ik stel me voor dat als Avril Lavigne zou besluiten heavy metal te gaan spelen, het ongeveer zo zou klinken. Tegen de tweede track, Dopamine, zit de band stevig in de groove, en ze leveren originele tracks als Fake met een punch af. Lightwave heeft veel vrienden en familie meegenomen, dus ze zijn verzekerd van een goede ontvangst, en dat is precies wat ze krijgen.

Na een uur pauze begint de avondsessie explosief met Tokyo Taboo. Het gebruik van een zware funkband als intro zorgt voor een verwachtingsvolle toon, maar niets kan ons voorbereiden op de komst van Tokyo Taboo en zij betreden het podium in een uitzinnige Hoorn des Overvloeds van beeld en geluid. Zangeres Dolly Daggerz paaldanst het hele optreden en eist je volledige aandacht op, maar de rest van de band, die niet overtroffen wil worden, is een waas van energie, en valt bij verschillende gelegenheden zelfs het publiek binnen. Tokyo Taboo is een groep die voortdurend speelt met alle vooropgezette ideeën die je zou kunnen hebben, en het provocerende getitelde Pussy Power slaat werkelijk alles en zorgt ervoor dat de band niet snel vergeten zal worden.

Het Zwitserse Daxx & Roxane bewijst dat metal een echt wereldwijde aangelegenheid is en maakt een welkome verschijning in The Underworld. Vol met klassieke riffs vat deze Montreuxse bende alles samen wat goed is aan raunchy rock n’ roll, en het is onmogelijk om niet meegesleurd te worden in hun pure joie de vivre. De band gooit alle juiste vormen uit, en met nummers als het racy Fast Lane kan het echt niet misgaan. Hun songs zijn levensbevestigende anthems die rijkelijk voorzien zijn van melodie, en ze leveren een set af die perfect ebt en vloeit. Wanneer Daxx & Roxane het einde van hun 40 minuten bereiken, is er geen ziel aanwezig die niet mee rockt op hun aanstekelijke beat.

De onmogelijk getitelde R X P T R S spelen metalcore zoals het gespeeld moet worden. Ze hebben een trommelvliesknallend, aardschokkend geluid dat de fundamenten van The Underworld dreigt te doen schudden. De band slaat het podium in met de kracht van een hamer van 10 ton en zodra de eerste noot klinkt, barst er een moshpit los in het midden van het podium, wat geen verrassing is; het is dat soort muziek. Elk nummer is een torenhoge monoliet die boven ons uittorent en dreigt om te vallen en ons te verpletteren onder hun monolithische majesteit. Nu getekend bij Metal Blade records (de ‘doyen’ van alles wat goed en zwaar is) en gewapend met enkele van de zwaarste nummers die de mensheid kent, lijkt het erop dat de wereld de oester van R X P T R S is.

Na voorprogramma’s van Billy Talent tot Evanescence en podia van Brighton tot Berlijn, lijkt het erop dat Tigress klaar is om de grootste zalen te headlinen, en gezien het optreden van vanavond lijkt het erop dat ze op het punt staan die mijlpaal te bereiken. Ze zijn een band die niet bang is om dingen door elkaar te gooien, en de nette tijdsveranderingen en sonische verschuivingen houden het publiek scherp. Feel It bijvoorbeeld is een achtbaan van een nummer dat de luisteraar meeneemt op een wilde rit, met pieken en dalen en dan weer terugkeert naar duizelingwekkende hoogten. Later dit jaar is Tigress terug in Londen, en dat is een optreden dat je zeker moet bijwonen.

Terwijl het podium baadt in ijsblauw licht, bouwt zich een voelbare spanning op in afwachting van Esprit D’Air, en die sensatie wordt alleen maar versterkt door een bombastische introbandje. Nu ze net hun veelgeprezen tweede album Oceans hebben uitgebracht, hangt er een sfeer van verwachting over de band, een hype die de lat bijzonder hoog legt. Na de lange introductie is er een gevoel van opluchting wanneer de bandleden eindelijk het podium betreden, en wanneer ze dat doen is het op een typische grandioze manier met de band als eerste, gevolgd door zanger Kai, en ze worden verwelkomd door het grootste gejuich van de avond. Met zijn ietwat androgyne uiterlijk is Kai de ster bij uitstek, en hij hangt aan de microfoon als de reïncarnatie van Jim Morrison terwijl hij zijn woorden brengt met vocalen die variëren van falsetkreten (zoals op het sirenennummer Ocean’s Call) tot grommende keelklanken (The Abyss).

Kai heeft een sterke band samengesteld, maar vanavond treden ze op als viertal omdat tweede gitarist Ryoma niet kon komen vanuit Japan. Dit betekent dat Kai af en toe gitaar speelt om textuur toe te voegen indien nodig, maar meestal laat hij de zessnarige in de bekwame handen van Yusuke, een behendige gitarist die in een bedrieglijk eenvoudige stijl speelt, en complexe solo’s te gemakkelijk laat lijken. Takeshi (bas) en drummer Jan-Vincent zorgen samen voor een stevig geluid, maar ze weten wanneer ze licht moeten toevoegen, zoals op Leviathan, maar meestal zorgen ze voor een stuwende beat die Esprit D’Air voortdrijft. Als een anker voor een drenkeling is Dead Zone een zwaar nummer dat de essentie van de versie op Oceans weergeeft, en de mensen die dicht opeengepakt voor het podium staan, slaan eenstemmig in de lucht en zingen elk woord mee.

Met slechts 50 minuten is de set van Esprit D’Air vrij kort, maar ze verspillen geen enkele seconde, en hun energieke, actievolle optreden wordt beloond met een welverdiende toegift. Dit was de eerste keer dat ik Esprit D’Air in concert zag… maar het zal zeker niet de laatste keer zijn.