Tussen hemel en hel: Japanse underground-idolen in Londen

Twee unieke artiesten die de underground idolscene vertegenwoordigen hebben Londen niet overgeslagen op de eerste van drie data die samen een wervelende reis door Europa vormen. Met een heldere en luchtige persoonlijkheid, samen met nummers die zijn gemarineerd in een pop gevoeligheid, kan Yurapico worden gezien als de vertegenwoordiger van de lichtere kant van de scene, terwijl GARUDA, met een black metal esthetiek, de donkerdere kant vertegenwoordigt. Het is een interessante juxtapositie en een spanning van tegenstellingen die The Water Rats vangt tussen licht en schaduw, en hemel en hel.

Liveverslag: GARUDA + Yurapico – The Water Rats, Londen, 06.06.2024

Zelfs degenen die bekend zijn met Yurapico worden overrompeld door de explosie van energie die ontstaat wanneer ze het podium betreedt. Zodra de eerste noot van de achtergrondbandje klinkt (en dan bedoel ik ook echt de eerste noot) scheurt Yurapico als een mini-tornado door de ruimte en is ze als een razende over het hele podium te vinden. Sterker nog, haar algehele waanzin blijft niet beperkt tot het podium en ze maakt de eerste van wat meerdere uitstapjes in het publiek zullen worden.

Yurapico lijkt contact te willen maken met iedereen in de zaal, deelt high-fives uit en zet de microfoon in het gezicht van verschillende publieksleden, nodigt hen uit om mee te schreeuwen en te zingen… en het is nog maar het eerste nummer! Het is een zeer interactief optreden; dit is niet het soort show waar je aankomt en verwacht vermaakt te worden, je wordt eerder een deelnemer en twee leden van het publiek worden het podium op getrokken om mee te doen aan een dansroutine met Yurapico, en wat echt cool is, is dat ze alle bewegingen kennen. Yurapico kleedt zich geleidelijk uit naarmate de set vordert, verliest haar vleugels en jasje en maakt haar stropdas los terwijl ze de zaal verwarmt door middel van een soort spontane ontvlamming. Het is een volwaardige aangelegenheid, die niet snel vergeten zal worden.

Gezien de ontvlambare aard van wat er zojuist is gebeurd, is er een speciaal soort artiest nodig om Yurapico te volgen, en dat is precies wat GARUDA te bieden heeft en ze volgt na een korte pauze. Helemaal in het zwart gekleed ziet GARUDA eruit als een engel die is verbrand in het vuur van Hades. Met een pestmasker op en zingend in een microfoon die vuurrood gloeit, zorgt GARUDA voor een pakkende ervaring, die veel aanwezigen verrast. De muziek is black metal; ijskoud als permafrost, blastbeats en spinnende gitaarsolo’s dringen door, terwijl de zang gepast schrijnt en zich door de zaal verspreidt als scheuren door ijs.

Er gaat een gevoel van gevaar van het podium uit waardoor een paar aanwezigen op hun hoede zijn om te dichtbij te komen, maar het publiek heeft weinig aansporing nodig om in de lucht te slaan en eenstemmig te scanderen. Wanneer GARUDA het masker afdoet, wordt het pas echt interessant als er een wervelende cirkelpit ontstaat en GARUDA vanuit het midden zingt, met verkoolde vleugels wapperend als een engel des doods. Als de set zijn einde nadert, haalt GARUDA een honkbalknuppel tevoorschijn die is bezaaid met spijkers, wat het gevoel van gevaar vergroot en suggereert dat dit een artiest is waar je niet mee moet sollen, maar als de muziek zo goed is, waarom zou je dan?

In combinatie met Yurapico heeft GARUDA het publiek uitgeput, moe en bezweet achtergelaten, maar dat is precies wat een goed optreden moet doen.

Fotografie door Wonderlens