sokoninaru dendert als een stoomlocomotief door De Kroepoekfabriek

Terwijl het buiten pijpenstelen regent, staat er in het knusse zaaltje van De Kroepoekfabriek een interessante avond gepland. Het is een zondagavond in februari, maar het deert maar weinig mensen dat ze misschien de volgende dag naar school of werk moeten. De Kroepoekfabriek biedt, om de naam te versterken en in stijl, namelijk in porseleine oosterse maaltijdbakjes, kroepoek aan. Terwijl het podium al behoorlijk uitnodigend is, geeft dit een extra push van vriendelijkheid vanuit het poppodium.

De avond gaat van start met de Noord Hollandse band A Million Strong die met een sterk grungy sound de zaal vult. Het doet heel even denken aan het oudere werk van Queens of the Stone Age. Bij nummer drie weet het trio pas echt in te komen en pakt het publiek vast. De lange haren van de gitarist gaan naar achteren wanneer hij met de solo van start gaat. A Million Strong’s rauwe muziek is afwijkend van het hoofdprogramma sokoninaru. Toch is de keuze om deze band de taak te geven het publiek op te warmen zeker niet slecht, gezien de opzwependheid in de muziek. Toch komt er een zekere mate van aangename zachte sound naar voren.

Naarmate het voorprogramma hun set verder weet af te ronden, vult de zaal op de begane grond en het balkon. Men wacht op de start van het hoofdprogramma, sokoninaru. De capaciteit van De Kroepoekfabriek zit rond de 300 personen, wat het qua grootte een prima locatie maakt voor sokoninaru. Dit was niet het aantal die de Japanse band binnenhaalde, maar de begane grond was goed gevuld met enthousiast publiek.

sokoninaru neemt plaats op het podium na nog wat aanpassingen te doen op het podium. De microfoonstandaard staat te hoog voor de gitarist Juko Suzuki en na een onderonsje met de bassiste Misaki Fujiwara, plaats hij het op zijn hoogte. De band laat het publiek niet al te lang wachten en gaat gauw van start met een hoogtechnisch liedje die meteen de aandacht van het publiek trekt: pirorhythm stabilizer ～only your world～, waarbij het duo bij elkaar komt te staan zoals ook te zien is op de promotionele foto’s die zijn verspreid door de band. Hetgeen wat je live hoort is ook hetgeen wat je op CD hoort. Geen tijd voor magische truukjes, want je krijgt de real deal gepresenteerd op een blaadje en de band laat direct horen wat ze in hun mars hebben.

De band lijkt geen pauze te willen nemen tussen de krachtige liedjes door. Alsof het een stoomlocomotief is gaat sokoninaru verder met het publiek nog meer onder de indruk te krijgen. Dat lukt de band heel goed, gezien ze uitpakken met de bekendere liedjes van hun hand: re:program, 掌で踊る (Tenohira De Odoru) en エメラルドグリーン (Emerald Green).

Het publiek is goed voorbereid op de muziek die ze mogen verwachten en reageert direct op de eerste tonen die opkomen nadat Juko Suzuki de snaren aanraakt. Het gehele optreden lang weet de band het publiek geboeid te houden, sommigen zijn zo onder de indruk dat ze kijken in ontzag. De band is enorm op elkaar ingespeeld en lijkt een perfect optreden neer te zetten. De kracht van de band zit hem in de technische praktijken die de gitarist uit zijn vingers weet te krijgen, de samenzang en snelheid waarop de gitarist en bassiste op elkaar reageren met hun instrumenten. Een technisch spektakel waar geen fouten gemaakt kan worden. Toch is er ruimte om te bewegen voor de muzikanten en weet de bassiste te springen en te dansen tijdens de diverse liedjes die sokoninaru tegen gehore brengen. Op het podium bij de bassiste staat een open flesje Chaudfontaine mee te ‘springen’ met de muziek van sokoninaru, de muziek van de Japanse band is luid, maar niet hard genoeg voor het flesje om om te vallen. Uiteindelijk is er ook interactie met het publiek door middel van diverse MC’s, maar ook het verzoek om mee te zingen. Wanneer Juko Suzuki het publiek vraagt bij het liedje 少女の音色に導かれ (Shoujo no neiro ni michibikare) mee te zingen, reageert het publiek direct en begint zachtjes mee te zingen.

sokoninaru weet een interessante mix van hun werk te presenteren, waarbij de meeste tracks van het in 2016 uitgekomen EP YAMINABE kwam, maar in vergelijking waren de andere tracks goed verdeeld van de EP’s I’m NOT a pirolian, METALIN en ZERO. Van begin tot het eind was het publiek vermaakt, waarbij men getuige kon zijn van een letterlijke Riff Explosion, zoals de titel van de tour.

Setlist 10 februari

1. pirorhythm stabilizer ～only your world～
2. self connection
3. re-program
4. さらば浮世写し絵の如く (Saraba ukiyo utsushie nogotoku)
5. UTSUNOMIYA
6. 6月の戦争 (6 Tsuki no sensou)
7. 夏の落とし物 (Natsu no otoshimono)
8. 少女の音色に導かれ (Shoujo no neiro ni michibikare)
9. 新世界より (Shinsekaiyori)
10. Break out!!!
11. 掌で踊る (Tenohira De Odoru)
12. Less Than Zero
13. エメラルドグリーン (Emerald Green)

Fotografie: Francisca Hagen (AVO Magazine)