Een avond vol Visual Kei tijdens Alternative V-Rock Invasion Chapter II in Essen

Op de tweede zaterdag van April, in de op een na grootste stad in het Ruhrgebied Essen in Duitsland, werden de mensen gewekt met koud en somber weer. Bij aankomst was de stad relatief rustig, echter wanneer je wat verder afdwaalt tot net voorbij het centrum vind je dat er toch nog leven te vinden was in een kleine club onder de naam “Don’t Panic!” in de Viehover Platz. Voor de club deuren werd je vriendelijk en warm begroet door de organisatoren van het event, die met een glimlach informatie gaven over waar alles in de bar te vinden was. Rondom het gebouw kon je verscheidene alternatieve fans zien lopen, wachtend tot ze naar binnen konden of zoekend naar hun metgezel voor het event. Een uur voordat de deuren officieel opengingen, mochten VIP-pas houders al naar binnen om als eerste bij de merchandise te kunnen en een praatje te kunnen maken met de bandleden van het event. Daarna mocht ook de rest het pand betreden. Eenmaal binnen werd je omhelst door het warme gevoel dat de sfeer van de bar met zich meebracht waardoor je de kou van buiten bijna direct vergat. Het was al aardig druk met groepen fans hier en daar verspreid en het warme gechat creëerde een aangename sfeer. Aan het einde van de zaal, voorbij de bar was een schattig klein podium neergezet met aan de rechterzijde een trap naar de bovenverdieping waar de merchandise zich bevond. Op de bovenverdieping bleef de aangename sfeer sterk, met fans die de kans kregen om met hun favoriete bandleden te praten bij de merchandise stands. De leden groette iedereen met een dankbare glimlach en waren blij om een praatje aan te gaan met iedereen die er langs kwam.

Voor je er erg in had waren de twee uur voorbij en maakte de eerste band zich klaar om het podium te betreden. De eer om de avond te starten was aan GAZTREA. Zodra je beneden kwam van de merchandise om je bij hen aan te sluiten, liep je bijna direct tegen een groep fans dat zich al voor het podium had verzameld. Met een luid gejuich bemoedigende ze de leden wanneer ze een voor een het kleine toneel opkwamen. Omdat het de eerste act van de avond was, moesten ze het publiek nog opwarmen, maar dit leek geen enkel probleem voor de band. Bij het eerste nummer vanaf het moment dat de beat harder door kwam, wist de muziek de menigte te betoveren en zag je steeds meer beweging vormen. Of het nou het tikken was van voeten, headbangen of gewoon simpel meezingen met de tekst, iedereen deed op zijn eigen manier mee. En al was het maar voor 40 minuten, GAZTREA zorgde ervoor dat we op een avontuur gingen door hun muziek. We trotseerde de krachtige pieken van de harde nummers, en waren in trans gedurende de prachtige ballads die tussendoor kwamen. De zang van Kal wist je zonder enige moeite te verbluffen, zowel zijn lage en ruwe grunts, zijn hoge screams die zelfs bij Rob Halford (Judas Priest) een indruk zouden achterlaten, als zijn prachtige clean vocals. En hoewel het spijtig was dat de act moest eindigen, werd er toch nog support getoond met gejuich dat door de zaal klonk voor de geweldige opening van de avond.

Wat volgde was een onverwachte unieke ervaring. De bar was volgelopen met mensen die de zaal vulde met warm gebabbel en de geur van bier die subtiel in de lucht hing. Al meteen was het duidelijk dat een groot deel van de aangeschoven groep er was om Nana:[shi] voor het laatst in deze formatie te steunen, en zodra de band om het podium trad, klonk een luid gejuich vanaf het publiek. In no time wist de band het publiek te hypnotiseren terwijl de krankzinnigheid van de muziek van de speakers direct in je borst te voelen was. Het optreden was pure waanzin zonder de extremen te betreden, en het brede bereik van Seiji’s vocalen zette je in een achtbaan vol emoties. Zijn lage clean vocals grepen de harten van allen, waar zijn hoge screams je een gevoel van wanhoop in waande, iets waar normaal alleen Kyo (Dir en Grey) en Tsuzuku (Mejibray) succesvol in waren. Sneller dan gehoopt kwam het einde dichterbij en kreeg het publiek een kans om vaarwel te zeggen tegen de vocalist Seiji toen hij aankondigde dat zijn laatste optreden met de band bijna voorbij was. Het optreden had een energie die nog lang zal nablijven, en we hopen dat we zowel van de overgebleven leden van de band, als Seiji, nog veel mogen horen. We hebben een proef gehad van de drug, en we kunnen er niet meer zonder!

Op het moment dat nana:[shi] het podium verlieten, gebeurde er iets vreemds. Een redelijke portie van het publiek verliet het pand, wat het vermoeden dat ze hier waren om nana:[shi] voor het laatst aan te moedigen versterkte. Het verlies was dusdanig dat tijdens de voorbereiding van de volgende act er een redelijk gat ontstaan was tussen het podium en de deur. Ondanks dit leken de leden van Esprit D’Air hier totaal niet door ontmoedigd wanneer ze begonnen te spelen, en haalden ze alles uit de kast om ervoor te zorgen dat zij die vertrokken waren er spijt van zouden hebben. En spijt hadden ze zeker! Ze hadden nog niet eens hun eerste nummer afgerond of de mensenmassa begon weer te groeien met luid gejuich in volle enthousiasme voor de band. Waar het optreden van GAZTREA omschreven zou kunnen worden al een krachtige tocht en dat van nana:[shi] als wilde emotionele waanzin, zou Esprit D’Air als de vreugde van de avond gezien kunnen worden. Het optreden was vol gelach terwijl de krachtige gitaarriffs door de bar klonken en zelfs de zware lyrics van Kai kregen het warme gevoel niet uit ons hart. Er waren helaas wat technische problemen met onder andere de gitaar, maar niks van dit alles kwam bij het publiek over als hinder. Zanger Kai wist er altijd wel een twist van te maken en een ongelukkige situatie in iets grappigs te veranderen. Het hoogtepunt van het optreden was echter het moment dat Kai Seiji terug vroeg op het podium om een duet van Serafine te maken. Er was was blijdschap zichtbaar wanneer je naar de vocalisten keek terwijl zij de prachtige cover die Esprit D’Air had gecreëerd zongen. Ze waren een geweldige match voor elkaar met hun energie perfect synchroon gesteld. Een einde wat niet snel vergeten zal worden.

Toen was het eindelijk tijd voor de headliner van de avond: VII ARC. Met hun duistere excentrieke uitstraling en hun ruwe gitaren wisten ze het podium om te toveren tot een metal Walhalla. Al bij de eerste breakdown van het eerste nummer ging het publiek helemaal uit hun plaat met een moshpit die de energie in de zaal nog verder omhoog bracht. Zelfs zij die niet meededen aan de pit stonden niet stil. Aan de zijkanten zag je een wervelwind van haar in de rondte gaan van fans die mee headbangde onder de leiding van de band, met name de zang van Kay. Wanneer de vocalen een lage grunt bereikte, zag je in de zaal de hoofden meegaan richting de grond om het bereik van de zang te evenaren terwijl het haar mee zwierde met de strakke beat van de drums en de zwaar distorted gitaren. Geen mens dacht aan de pijn die ze de volgende dag in hun nek zouden voelen, hun hoofd stond totaal ergens anders op dat moment. Ze waren vol in trance door de muziek en er was niemand meer te zien in het publiek die nog stil stond. De band liet duidelijk blijken dat ze wisten waar ze mee bezig waren, met het publiek compleet onder hun duim. Als marionetten danste het publiek naar de pijpen van de band, die ze richting gaf als ware leiders. Waar nana:[shi] het idee gaf terug in de tijd te zijn gegaan met een old school visual kei vibe, liet VII ARC de krankzinnige moderne kant ervan herbeleven die niets tekort schoot aan bands zoals DEZERT en DADAROMA. Ze maakte het beste van hun tijd en zelfs met hun laatste nummer van de avond zorgde ze ervoor dat de fans de avond niet binnen een paar dagen zouden vergeten. Het nummer was zo catchy dat het de volgende dag nog in je hoofd zal zitten. Ze eindigde de avond met een flinke klap.

Dus, is Visual Kei echt dood hier in Europa? Zou ik die vraag gesteld hebben op dit event zou het antwoord unaniem “Nee!” zijn. Alle bands bewezen dat dat eigenlijk ver van waar is. De hele avond lang was er niets anders te ontdekken dan de visual kei vibe, zowel door de muziek, de looks van de bands die speelde, als de geweldige make up en outfits van de fans. Het was net een grote familie die samen kwam, met iedereen in een grote liefdevolle groep die allemaal dezelfde passie deelden: muziek. Ik kan dan ook niet anders zeggen dan dat het een geweldige ervaring was en de bands maakte iedere cent die eraan gespendeerd was meer dan waard. Het genre houden we samen in leven.

Fotografie: Heike Leppkes