Game Review: Tales of Vesperia – Definitive Edition

Om het jaar te beginnen hebben Bandai Namco een klassiek deel in de Tales Of geremasterd om zijn 10-jarig jubileum te vieren, inclusief alle bonusinhoud en 2 speelbare personages toe te voegen. Neem deze recensie vanuit het perspectief van iemand die deze game voor de eerste keer ervaart, omdat ik het origineel niet heb gespeeld. Ik kan niet volledig reageren op de wijzigingen die deze versie met zich meebrengt. Hoewel ik al eerder van de Tales Of-serie heb gehoord, ben ik er nooit in geslaagd om een van de games te spelen, dus het is ook mijn eerste voor de serie. Voor degenen onder de lezers die zich niet bewust zijn, de Tales Of is een soortgelijke JRPG-franchise als Final Fantasy en Dragon Quest, zoals elke release een heel nieuw verhaal vertelt, terwijl er nog steeds een aantal kernmechanismen behouden blijft, behalve spin-offs. Tales of Vesperia is de tiende aflevering in de hoofdreeks, dus laten we eens kijken wat deze remaster te bieden heeft.

Tales of Vesperia speelt zich af in een wereld waar magische objecten, genaamd Blastia, bescherming en middelen bieden voor mensen om te overleven met behulp van de natuurlijke hulpbron van Aer. Het verhaal begint met Yuri Lowell, een eenling die opgeeft met proberen de wereld te redden en uitkijkt naar het lagere kwart van de hoofdstad, op zoek naar een dief die de hard nodig blastia van de stad heeft gestolen. Dit brengt hem ertoe om Estelle te ontmoeten, een nobele vrouw die probeert te ontsnappen aan de hoofdstad, en het paar start een reis rond de wereld voor hun eigen persoonlijke doelen. Gezien het een type persoon is die niet wegkijkt wanneer iemand in de problemen zit, helpt Yuri anderen tijdens hun reis terwijl het verhaal tot een veel grotere schaal escaleert. Als geheel is de plot zeer goed geschreven en verloopt op een natuurlijke manier in vergelijking met andere games. De kleine zoektocht aan het begin spiraalt in iets groters door duidelijke links naar de acties en achtergronden van de partij. Het is een emotionele rit, terwijl het meestal vrij humoristisch is, met enkele geweldige komische delen, er zijn andere delen die aan je hartsnaren zullen trekken. Het is een aangrijpend verhaal dat het moeilijk maakt om de game neer te zetten, met name om er een recensie over te schrijven … Je zult alleen uren aan de verhaalinhoud van dit spel werken, met de gebruikelijke JR-side side-quests en mini-games om je gang te houden als je hebt meer nodig.

Je groep wordt groter naarmate je verder komt in het spel en een reeks personages ontmoet die uniek zijn in zowel persoonlijkheid als vechtstijl. Alle vechtstijlen zijn te kiezen, dus er is zeker een personage dat het beste bij jouw favoriete stijl past, omdat je vrij bent om te bepalen wie de baas is zolang ze zich in het actieve groep bevinden. In deze remaster heb je ook twee extra speelbare personages, Patty en Flynn. Flynn heeft een standaard ridderstijl, een mix van Yuri en Estelle met enkele krachtige aanvallen. Patty, aan de andere kant, heeft een meer unieke stijl. Haar aanvallen passen in haar piraat-esthetiek, met enkele rare en prachtige spreuken, zoals het laten vallen van een willekeurige rots op een vijand. Als je geen zin hebt om te vechten, is er de mogelijkheid om niet als iemand in gevechten te spelen en als waarnemer te spelen die items uitdeelt die, als je veel moet slijpen, eigenlijk handig is om jezelf een pauze te geven. Een waarschuwing echter, deze gevechten duren langer omdat de AI de tijd neemt, dus houd daar gewoon rekening mee. Hoe dan ook, elk personage is lief en heel goed geschreven, waardoor je echt contact met ze hebt, vooral als ze zich ontwikkelen met de plot. Yuri is daar een goed voorbeeld van met zijn sterke gevoel voor rechtvaardigheid, dat leidt tot moreel twijfelachtige beslissingen en zijn snelle quips waar andere personages geweldig in zijn. Het brengt het verhaal tot leven en verbetert de manier waarop het verteld wordt door hoe ze met elkaar omgaan. Dit wordt geholpen door het feit dat de stem in de Japanse audio verbazingwekkend is. Je hebt wel de keuze tussen Japanse of Engelse audio, maar ik heb de voorkeur gegeven aan Japanners. Het enige probleem hiermee is dat je een heleboel dialoog mist in het begin van boss-fights, omdat ze om een of andere reden niet zijn ondertiteld. Desondanks voegt de uitvoering een echte diepte toe aan elk personage, waardoor het verhaal beter wordt.

Over het geheel zijn de grafische afbeeldingen verbluffend. De stijl, net als de rest van de serie Tales Of, gebruikt een traditionele animestijl voor de personages en de omgeving, passend bij de van de openingsfilms. Ze mengen de twee samen en het is een wonder om naar te kijken. Er waren zelfs tijden dat ik dacht dat de achtergrond alleen maar werd getekend en achterin het scherm was geplaatst, alleen om te zien hoe het met de camera meebewoog toen ik dichterbij kwam kijken. Het is duidelijk dat deze aanpak de game nog vele jaren ongelooflijk zal maken. In vergelijking met het origineel, dat er vandaag nog steeds goed uitziet, zijn er enkele kleine veranderingen in het kleurenschema naast de standaard opschaling geweest. Met name de helderdere kleuren zijn iets afgezwakt om de belichting een meer afgeronde, realistische weergave te geven. Wat betreft de tussenfilmpjes worden de meeste weergegeven in het spel met tekstballonnen en basisbewegingen. Hoewel er niet veel actie in zit, werkt het terwijl het spel de actie aan jou overlaat. Het is geweldig als je niet wordt verlaten met de wens dat je iets zou kunnen doen wat de personages doen in tussenfilmpjes, je wordt er helemaal ingezogen. De anime cutscènes worden spaarzaam gebruikt, maar dit helpt om de schaal van wat je ziet te illustreren. Ik zou echter nog steeds zeggen dat de game dit iets meer had kunnen gebruiken, omdat bepaalde punten beter zouden hebben gewerkt in anime-vorm dan in door games gerenderde tussenfilmpjes.

Het laatste soort van de filmpjes wordt een sketch genoemd, dit zijn optionele gesprekken of monologen tussen de personages in je groep. Deze werken geweldig in het bieden van meer achtergrondinformatie en het opbouwen van het verhaal van de plot, over het algemeen behoorlijk komisch. Voor deze sketches hebben de betrokken personages icoontjes van hun gezichten, met uitdrukkingen om te laten zien hoe zij zich voelen. Deze uitdrukkingen zijn meestal typische anime-troop, maar de kwaliteit van de illustraties is vrij eenvoudig en ziet er niet zo goed uit als de rest van het spel. Toch zijn deze sketches de moeite waard om te bekijken, omdat er interessante animaties zijn, zoals de icoontjes die bewegen om een personage te tonen dat het gesprek verlaat of draait om te laten zien dat ze worden omvergeworpen door een ander personage. Hoewel het bekijken ervan mijn persoonlijke ervaring met het spel heeft verbeterd, is er veel en, in combinatie met de andere tussenfilmpjes, kun je het gevoel hebben dat er te veel gepraat wordt. Met gezien de plot erg goed is, is het niet echt het einde van de wereld en als je echt gewoon wilt blijven spelen, kun je ze gewoon negeren.

Over actie gesproken, het spel heeft het geweldige vechtsysteem behouden waar de serie Tales Of om bekendstaat. Het is overwegend 2D in verhouding tot de vijand waar je aan vast zit, met de mogelijkheid om over te schakelen naar 3D-bewegingen bij de pers en een knop ingedrukt te houden, zodat je je kunt houden aan je gewenste stijl. In termen van aanvallen heb je normale aanvallen en Artes. Artes gebruikt TP, en dit kunnen combo/speciale aanvallen of magie zijn. Normale aanvallen vullen TP aan, dus wisselen tussen normale en Artes-aanvallen is de beste manier om verder te komen. Je kunt ook bewaken, waardoor de schade die je krijgt wordt verlaagd. Hoewel, wees op je hoede, want het karakter kan traag zijn om te beschermen na een combo, wat frustrerend kan zijn als je een volledige hit maakt. Meestal is het beter om gewoon naar 3-D te swappen en weg te gaan. Het kostte me een tijdje om te wennen aan dit vechtsysteem, maar toen ik dit eenmaal onder de knie had, was dit niet echt een probleem. Het enige onopgeloste probleem is dat wanneer er veel karakters op het scherm staan het een beetje rommelig wordt en moeilijk te zien is wat er gaande is. Sommige aanvullende mechanica worden pas een paar uur na de game toegevoegd, wat ik een beetje vreemd vond. De eerste is Over Limit, waarmee je gemakkelijker combo’s kunt samenvoegen, de oplaadtijd voor Artes kunt opheffen en een speciale Burst Artes-aanval kunt gebruiken om zware schade aan te richten. De tweede plaats is Fatal Blow, dat je een opening geeft om een zware aanval te ontketenen na aanhoudende stakingen. De laatste heb ik moeite om met algemene vijanden te gebruiken, maar het is nuttiger voor bazen die duidelijk veel meer hits kunnen maken. Als geheel is het een ingewikkeld systeem dat leuk is om te gebruiken en mee te experimenteren.

Natuurlijk, net als bij andere RPG’s ga je het gevecht aan met vier personages. De AI van je 3 teamgenoten (of alle 4 als je voor de passieve benadering kiest) is over het algemeen redelijk goed. Hoewel je algemene tactische aanwijzingen kunt geven, vond ik het niet nodig omdat ze deden wat ik wilde, soms alleen om TP op te slaan. De AI zal ook vragen om items die, als je het goedkeurt, een menu openen. Desalniettemin, er zijn tijden dat het spel verzuimt om een ​​personage te laten vragen wanneer ze een bepaald item hard nodig hebben, wat een beetje vervelend kan zijn. Verder is de AI uitstekend om je te helpen bij het instellen van een fatale aanval en kun je aanpassen welke Artes ze gebruiken om dit te bevorderen. In termen van de algemene moeilijkheid, voelde ik aan het begin dat het goed was totdat je een baas bereikte, waar de moeilijkheidsgraad op z’n piek zit. Dit dwingt je een beetje te grinden voordat je de boss weer opneemt. Ik zou hier geen probleem mee hebben als de gebieden eromheen niet zo gemakkelijk waren. Ik had met name een probleem met de eerste boss, omdat het alleen was om tegen zo’n lastige vijand te vechten zonder vooraf iets te hebben gemaald. Het gebrek aan genezende items hielp niet. Toch verandert het spel tijdens het spel wel, dus het tempo verbetert, waarschijnlijk omdat je een groep krijgt dat je kunt helen en ondersteunen. Spreken van bossgevechten, deze zijn spannend met vijanden en een instelling die de inzet is. Binnen deze gevechten zijn geheime missies, waar een bepaalde strategie zal helpen om het gemakkelijker te maken of een opening te geven om aan te vallen. Als je dit bereikt, ontvangt je een betere ranking en mogelijk een item. Dit is een coole functie, want er is een echt gevoel van prestatie om het uit te zoeken in sommige gevallen en voor je prestatie/trofee jagers, dit is waar je de meeste prestaties/trofeeën uit de game haalt. Inderdaad, dit is een moeilijk spel tot 100% omdat de meeste verborgen zijn en de ontwikkelaars je niet zouden belonen voor het simpelweg voltooien van het spel.

Door rond te lopen in de overwereld wordt de wereld kleiner omdat je personage een normale grootte heeft, zoals een traditionele JRPG. Vijanden duiken op en je kunt eromheen sluipen of naar ze toe lopen om ze aan te pakken, maar als ze je zien, zullen ze je achtervolgen! In kerkers of door monster-aangetaste gebieden is het hetzelfde met een aantal toegevoegde spawn-punten waar de monsters rondlopen. Vroeg in het spel krijg je de Sorcerer’s Ring, waarmee je vijanden kunt verslaan, of een voordeel kunt geven in de strijd of je kunt laten passeren. Aan de andere kant kan het gebruik van het item ze mogelijk boos maken, zodat ze naar je toe komen. Dit kan lastig zijn, maar het is erg handig als je het uittrekt. Gezien je voorzichtig moet zijn, vooral als een monster je van achteren benadert, want als het je bereikt, worden de personages achteraan in je groep geselecteerd om te vechten (die meer dan waarschijnlijk je zwakste zijn). Er zijn ook puzzels, die het verplaatsen van dingen of het gebruik van de ring inhouden, om op te lossen terwijl je erin navigeert, maar dit bevat slechts een klein deel van het spel. Zoals eerder vermeld, zijn er, op de typische JRPG-manier, enkele mini-games die je kunt doen als een extra beetje leuke content, hoewel ik me liever meer concentreer op de verhaallijn.

Over het geheel is Tales of Vesperia een geweldige JRPG die ervoor zorgt dat jouw jaar op het gebied van gaming op de juiste manier wordt gestart. Een geweldige set personages in een goed uitgewerkt plot, met uren aan inhoud die je laat hangen voor meer. Natuurlijk, er zijn een paar problemen in de gameplay, maar als je eenmaal gewend bent aan de besturing, zijn ze gemakkelijk te overzien en doen ze niets af aan je plezier. Tales of Vesperia Definitive Edition geeft je alles wat je zou kunnen vragen, dus ik zou zeggen dat het een must is voor elke speler die van JRPG’s houdt. Wat veteranen uit de serie betreft, ondanks dat er hier niet veel nieuws te ontdekken valt, maakt de toevoeging van de twee nieuwe speelbare personages en het verzamelen van alle extra content dit een potentiële onderneming, afhankelijk van hoeveel je wilde spelen zoals ze in het origineel. Hoewel je deze keer meer keuze hebt met welke console je kunt spelen. De graphics upscale is een plus, maar naar mijn eerlijke mening is niet genoeg om nog een aankoop alleen te rechtvaardigen. Nu, tijd voor mij om terug te gaan naar de game.

Score: 80/100 Erg Goed

Tales of Vesperia is vanaf 11 januari te spelen op Nintendo Switch, PlayStation 4, en Xbox One.