Anime Review: NANA

NANA was één van de eerste anime die ik ooit gekeken heb, dit is nu al bijna tien jaar geleden. Hierdoor realiseerde ik dat ik meer anime wou kijken en erachter wou komen welke andere series en genres er nog te vinden waren. Met de recente en ook laatste uitgave van ROLA Fashion Magazine, waarin de schepper van NANA, Ai Yazawa, aangeeft dat ze de NANA manga wil gaan afmaken nadat deze al sinds 2009 op pauze staat, was het duidelijk tijd voor een review van deze anime!

De anime werd uitgezonden in 2006 en is geproduceerd door Madhouse. Deze studio staat onder andere bekend voor Death Note, High School of the Dead en One Punch Man. De mangaka, achter de gelijknamige manga waar NANA op gebaseerd is, staat ook bekend om andere manga zoals Paradise Kiss en Gokinjo Monogatari.

NANA volgt het dagelijkse leven van twee meiden, Nana Komatsu en Nana Osaki, die allebei op weg naar Tokyo zijn, ieder met hun eigen redenen. Hun voorbestemde ontmoeten in de trein is slechts het begin van hun avontuur samen. Ze ontdekken dat ze meer gemeen hebben dan alleen het vanzelfsprekende en worden vrienden, ze gaan zelfs uiteindelijk samenwonen.

Nana Komatsu is een meid die naar Tokyo kwam voor haar vriendje, Shouji Endo. Hij is daar een jaar geleden naartoe verhuisd om naar Tokyo art college te kunnen gaan. Nana hoopt haar roeping te vinden in Tokyo. Ze is een erg naïeve meid, die haar acties geleid laat worden door haar emoties en erg snel afhankelijk wordt van diegene die dichtbij haar staan.

Haar naamgenoot, Nana Osaki, is aan de andere juist een troste en onafhankelijke punk rock vocalist, die een professionele zangeres wil worden. Dit was haar reden om naar Tokyo te gaan, ze heeft zelfs haar band BLAST waarvoor ze lead vocalist was achtergelaten, inde hoop haar droom hier te bereiken.

Hun interactie is het focuspunt van de anime. En dit begint allemaal met Nana Komatsu die voorover op Nana Osaki’s schoot valt, omdat de trein spontaan stopt met rijden. Nadat dit gebeurd raken de twee aan de praat en als Nana Osaki haar eenmaal toestemming geeft om over zichzelf te praten, blijft Nana Komatsu maar praten over haar vriendje. Ook al is Nana Osaki soms wat gemeen tegen haar, ze geven duidelijk om elkaar en vormen al snel een sterke band. Ze doorstaan een hoop samen en hierdoor groeien ze steeds meer naar elkaar toe.

De andere karakters in de serie bestaan onder andere uit toekomstige en vorige liefdesinteresses van beide meiden. Dit zorgt voor interessante conflicten en drama. Veel van de karakters hebben een uitgebreid achtergrondverhaal, net als beide Nana’s.

Wanneer het gaat om het ontwerp van de karakters zie je duidelijk dat er hier veel moeite in gestopt is. Beide Nana’s zien er erg verschillend uit en hun uiterlijke kenmerken geven hun persoonlijkheden goed weer. De andere karakters zijn allemaal duidelijk te onderscheiden en hebben ieder hun eigen persoonlijke stijl.

Drama, komedie, muziek, romantiek, shoujo en dagelijks leven zijn de genres van deze anime. Al deze woorden samen omschrijven de anime best goed. De anime heeft voornamelijk veel drama en romantiek, wat je soms tot tranen toe kan roeren. Ondanks al deze drama bevat deze anime ook een goede dosis aan komedie.

De tekenstijl in deze anime komt best wel overeen met die in de manga, wat een groot pluspunt is voor mensen die de manga leuk vinden. Persoonlijk waardeerde ik hoe anders de tekenstijl is, wanneer je deze vergelijkt met andere anime. De animatie is wat gebrekkig in sommige scenes, zo zijn er bijvoorbeeld een aan slow motion momenten waar niet veel gebeurd. Deze scenes zijn dramatisch bedoeld, en meestal begeleid met een spreker die het verhaal verteld. Wanneer het beeld uitgezoomd is verdwijnen de details al snel, dit zorgt ervoor dat de karakters er wat lelijk uitzien.

De muziek die gebruikt word in de anime past goed bij de thema’s en de verhaallijn. Beide bands in de series hebben hun eigen, herkenbare, stijl. Nana Osaki’s band BLAST, of Black Stones, heeft liedjes door Anna Tsuchiya en Trapnest’s liedjes zijn gemaakt door Olivia Lufkin, ook bekend als OLIVIA. Deze muziek word ook gebruikt in de intros en outros van NANA. De songtekst en beelden van de intros en outros geven de genres en het verhaal goed weer.

NANA zal altijd een speciaal plekje in mijn hard hebben, aangezien het de eerste anime was die ik echt leuk vond. Terugkijkend zijn er wel een aantal gebreken; zoals de animatie en tekenstijl die soms niet geheel consistent zijn wat betreft kwaliteit. Het verhaal focust best wel op het drama aspect, maar dit is dan ook een van de genres. Als je niet houd van drama of een van de andere genres, dan raad ik je niet aan om NANA te kijken. De verhaallijn is over het algemeen leuk om te kijken en de achtergronden van de karakters zijn goed uitgewerkt.

Aangezien ik de anime opnieuw gekeken heb om deze review te schrijven zal mijn mening anders zijn dan toen ik deze bijna tien jaar geleden voor het eerst keek. Een voorbeeld: de gebreken in de animatie vallen mij nu meer op omdat ik het verhaal al ken. Deze vallen iemand anders misschien niet op.

Als je niet genoeg van NANA kan krijgen na de anime maak je dan geen zorgen! Het is ook vertaald naar twee live action films in 2006 en zoals ik al aangaf: er is ook een manga.

Studio: Madhouse
Start uitzending: 5 April 2006
Aantal afleveringen: 47

Score: 75/100