CD review: sukekiyo – IMMORTALIS

Tijd voor het solo project van DIR EN GREY vocalist kyo, namelijk sukekiyo, gevormd in 2013. Al vanaf de bekendmaking werd er erg veel verwacht van dit project met een indrukwekkende lay-out. De groepsleden zijn kyo (DIR EN GREY), TAKUMI (ex-RENTRER EN SOI), UTA (ex-9GOATS BLACK OUT), YUCHI (kannivalism) en MIKA (ex-RENTRER EN SOI). Het project kon de verwachtingen echter wel inlossen en zelfs overtreffen. Met hun eerste album IMMORTALIS scoorden ze direct de eerste plaats in de Japanse charts. Sinds 6 juni is hij ook digitaal verkrijgbaar in Europa, en sinds 4 juli ook als hardcopy. Na de release volgde een Europese tour die net een aantal dagen terug is afgelopen.

Tracklist:
1. elisabeth addict
2. destrudo
3. latour
4. nine melted fiction
5. zephyr
6. hidden one
7. aftermath
8. uyuu no sora
9. the daemon’s cutlery
10. scars like velvet
11. mama
12. vandal
13. hemimetabolism
14. kugui
15. madara ningen
16. in all weathers

De CD begint rustig met elisabeth addict. Een intro die je bijna doet wegzweven, gevolgd door een een opvallend accoustisch gitaargeluid. Een zuivere zangstem en een zwaardere stem op de achtergrond, met een kerkkoor achtige zang vullen het nummer en geven het een geheel eigen karakter. Het lijkt geen muziek van deze tijd te zijn. Halverwege komt er wel even een stukje scream door, wat toch weer een eigntijds karakter geeft. Een ideaal nummer als toch wel mysterieuze intro. Veelbelovend door de complexiteit, zonder dat het overheerst. Bij een tweede luisterbeurt valt die complexiteit nog meer op, om toch een zekere eenvoudigheid met zich mee te brengen. Pure muziek!

We gaan verder met een heel ander geluid. Een moeilijk definiëerbare sound, met overheersend een piano. De melodie krijgt langzaamaan meer kracht, meer volume en komt dan weer terug in het basisritme. De afwisseling blijf je horen doorheen het hele nummer. destrudo is een volledig instrumentaal nummer met een beetje een onrustig karakter.

Het derde nummer van dit album begint met een 27 seconden lang rustig, maar toch opvallend gitaarspel. Gevolgd door een steviger gitaarspel. Na verloop van tijd wordt dit ondersteund door keibord, bas en volgens mij zelfs een tweede (elektrische) gitaar. Verderop in dit nummer, latour, komt ook een stukje gegrunt aan bod. Dit echter eerder op de achtergrond. Anderhalve minuut ver komt de eigenlijke zang uit het nummer eindelijk naar voor. De uitzonderlijke zangstem van kyo klinkt zuiver en gevuld met emotie. Dit nummer vol afwisseling zou het bijzonder goed doen op een intiem concert. Het nummer eindigt opnieuw erg rustig en vormt een mooie overgang naar het volgende nummer.

nine melted fiction is het volgende nummer. Een lange intro, die zou passen bij een prachtige horrorprent, verwelkomt ons in dit duistere nummer. De sfeer is gespannen en misschien zelfs wat bedroefd. In dit nummer is er geen instrument dat de bovenhand haalt, maar zit wel een prachtige melodie. De zang is zeer afwisselend, alles wordt echt uit de kast gehaald. Opnieuw een stuk dat deze muzikanten hun kunnen laat tonen. Een mooi, lang nummer, dat toch geen seconde te lang duurt! Na vier en halve minuut neem je afscheid met drum en gitaar die je helemaal meeslepen.

zephyr begint opnieuw iets dramatischer en bevat wat meer elektrische elementen. Wanneer de zangstem aan bod komt, valt de muziek iets meer op de achtergrond. Toch blijft elk instrument duidelijk te horen en is hun rol in het stuk zeker niet onbelangrijk. Er straalt een zekere vorm van pijn uit dit nummer uit, alsof alle emoties eindelijk de vrije loop mogen/kunnen gaan. Het einde van het nummer is intens. Opnieuw een lang nummer, wel vijf minuten, dat je helemaal meeneemt op een emotionele rollercoaster.

Aan het begin lijkt hidden one alvast wat vrolijker te klinken, al brengt kyo met zijn stem er toch weer wat meer dringendheid in. Het lijkt alsof hij iets heel belangrijks te vertellen heeft. Deze song voelt helemaal anders dan alle voorgaanden. De instrumenten lijken totaal anders afgestemd. Dit zal live ongetwijfeld de nodige kippenvelmomenten bezorgen!

We komen aan bij het nummer aftermath, dit heeft meteen weer een sombere kant. Dit gevoel blijft bestaan gedurende het hele nummer. De muziek is ook eerder sober qua instrumenten en melodie. Niet te veel gelijk, niet te druk. Maar ook hier mogen we de muzikanten niet onderschatten! Het bevat een zekere complexiteit tijdens het samenspel. Ongeveer in de helft slaat het nummer kortstondig om alsof er iets gebeurd. Misschien een terugblik op het sombere dat terug komt doorheen de rest van het nummer?

Wanneer uyuu no sora begint, krijg ik het gevoel van een kerk, een grote machtige kerk in een moeilijke tijd. Een tijd waarin het geloof erg gepraktiseerd wordt, door een moeilijke tijd erbuiten. Zoals in tijden van oorlog of grote ziektes. Dit wordt enkel maar versterkt door de zachte uithalen en kreungeluiden die het nummer doorklieven. Sora betekend trouwens iets als lucht, hemel. Zelf denk ik aan een donkere hemel.

Bij de volgende titel, the deamon’s cutlery verwacht ik een horrorachtig nummer. Het tempo ligt alvast hoger dan verwacht. Het heeft iets meer rockkarakter, met een hese stem brengt het een erg fijne en onverwachte afwisseling op de vorige nummers. Het is minder duidelijk instrumentaal onderbouwd dan de vorig nummers. Toch is het zeer belangrijk om ook hier de duidelijke gitaar te erkennen, alsook de prachtige drum. Het nummer is druk en leent zich daardoor ook om een aangename drukte tijdens een live.

Ook de volgende titel vervult me met verwachtingen. scars like velvet laat een melodramatisch, droevig nummer of een nummer vol power verwachten. Dat tweede lijkt eerder waar. Tot kyo begint te zingen. Hij klinkt als een engel, zo mooi en zuiver! Zijn stem gaat in dit nummer weer alle kanten op, puur genieten! Hij wisselt moeiteloos tussen hoog en laag, weinig artiesten zullen het hem op deze manier na doen.

Het elfde nummer op IMMORTALIS draagt de titel mama. Het begin zwelt rustig aan aan, tot er een heerlijke mengelmoes tussen vrolijkheid en verdriet naar voor lijkt te komen vanuit het gitaarspel en de zang. Later in het nummer wordt het even wat intenser, als tijdens verhitte discussies die in elk huishouden voorkomen. Deze afwisseling tussen de ritmes blijft regelmatig gebeuren. Het lijkt volledig te passen bij de dynamiek in een huishouden.

Nu luisteren we naar vandal. Deze song lijkt opnieuw iets meer moderne elementen te bevatten. Al krijg ik toch het gevoel dat deze gecreëerd worden door op een aparte manier op hele gewone instrumenten te spelen. Opnieuw iets wat typisch lijkt te zijn voor deze muzikale brain. Ook in dit nummer lijken allerlei gevoelens af te wisselen. Het is dan ook moeilijk om hier een sfeer op de kleven. De sprongen in de muziek zijn groot, maar vormen toch een geheel. Het einde van het nummer is prachtig snel, tot bijna aan de eindseconde. Daar sterft het weer even uit, waardoor je naar meer gaat verlangen.

hemimetabolism begint voor mij met een geluid dat in een videogame past, zo’n geluidje dat aangeeft dat er een boss aankomt, of dat er iets grondig misloopt. Na een 10-tal seconden start het lied pas echt, met nog een extra boost na 18 seconden. De uithalen die kyo in dit nummer voortbrengt zijn ergens wat angstaanjagend. Het nummer kent alweer een goede balans tussen het snelle, heftige en de kalmere muzikale stukken waar vooral zang belangrijk is. Er wordt vrij veel gescreamd, gekreund en gegromd, zonder dat het een moment storend wordt. Met momenten komt het kerkgegeven weer even terug. Het lijkt ergens wel een steeds weerkerend punt te zijn. Er zit net genoeg echo op de stemmen, op de muziek om die galm te laten aanvoelen. Voor mij is dat ook iets wat absoluut bij de albumtitel IMMORTALIS past.

Tijd om het even wat rustiger aan te doen met kugui. Een rustgevend snaarinstrument brengt je in betovering. Niet goed wetend of het gaat over een zacht pianospel of andere snaren die beroerd worden, drijf ik mee op de muziek. Een gevoel van intens verdriet, van verlies overstelpt me, maar toch voel ik ook vrede en vreugde. Alsof een lange lijdensweg werd beëindigd. Dit lied bevat ook zijn iets indringendere en drukkere momenten, maar toch is het echt een erg kalm nummer voor dit album. Sterke solomomenten geven het nog een extra mee. Een nummer waar live zeker wat mee te doen valt.

Het voorlaatste nummer van dit album breekt aan. Opnieuw de hoge zangstem , zeer typerend. Hoewel dit korte stukjes zijn, zijn net die momenten opvallend, over de hele CD. madara ningen is beduidend drukker dan het vorige nummer, maar overtreft de rest van de CD daarin niet. Dit nummer brengt vooral een kwaadheid naar voor. Hier is zang volgens mij het belangrijkste instrument. De andere instrumenten vullen het prachtig aan, maar gaan geen enkel moment overtreffen. Soms vraag je je af wat je nu allemaal precies hoort. Meerdere malen luisteren om het te achterhalen is de boodschap. Dit is geen enkel probleem met dit nummer, zelfs niet voor de gehele duurtijd van bijna 6 minuten! Een kanjer van een track! Het einde is er weer zo eentje dat je op je honger laat zitten.

Tijd voor de allerlaatste track, in all weathers. Een rustige, aangename afsluiter van het album waarin liefde lijkt door te vloeien. Ik versta zelf zeer weinig Japans, dus baseer me bijna uitsluitend op muziek, stemkleur en tempo om mij te laten meeslepen in de muziek. Het is soms net een luxe om op die manier muziek te kunnen luisteren. Zoals in elke liefdesrelatie zitten er ook in dit nummer woelige momenten. Al ben ik toch wel heel benieuwd om te weten of dit echt het thema is van het nummer. Als je het weet, laat het dan zeker even weten.

Om te eindigen wil ik toch nog graag even wat kwijt over de cover van dit album. De afbeelding is geen zuivere, originele foto. Hij is bewerkt en bevat de nodige effecten, maar het is engelachtig, onsterfelijk. Hij past dus perfect bij IMMORTALIS. De duisternis en hoop die er elk op zijn manier van uitstraalt, hoor je ook op het album. De bandfoto die je ook als extra bij het album krijgt is eentje waarop je erg goed moet kijken om alle leden te zien staan. kyo staat duidelijk vooraan, wat benadrukt dat het zijn soloproject is. Toch worden de andere leden niet vergeten.

IMMORTALIS is zeker geen doorsnee muziekalbum, maar het is absoluut wel het beluisteren waard. Je moet openstaan voor a-typische muziek, meet veel variatie. Een sterk staaltje creativiteit en muzikaliteit dat enorm op je gevoel speelt.