CD Review: BRIDEAR – HELIX

HELIX is het meest sonisch divers wat BRIDEAR tot nu toe te bieden heeft. Als je het in een categorie zou moeten plaatsen kom je er al snel achter dat dit een nutteloze bezigheid is. Het nummer Dear Bride is een zoetsappig pop nummer wat het rock genre amper aantikt. De bijbehorende muziek video zorgde zelfs voor paniek onder de die-hard fans. Daarintegen is G·A·M·E net zo hard als al het andere wat ze hebben gedaan. Met extreem down-tuned gitaren die gecompliceerde riffs spelen en wat angstaanjagende schreew-vocals (opgevoerd door een sessie-artiest). Ironisch genoeg zijn deze twee tracks beiden geschreven door Mitsuru. De rest van de nummers vallen tussen deze twee extremen. Dus houd je handen ten alle tijden binnen het voertuig en houd je vast.

Na het vertrek van Misa, de gitarist die al jaren meespeelde, was er speculatie dat ze zouden evolureren naar een meer traditioneel geluid van metal. HELIX bewijst echter dat ze alleen maar meer de progressieve kant op zijn gegaan. Je zal hier niet twee keer een power chord horen dat opeenvolgend gespeeld wordt, aangezien het geluid van de ritme gitaar net zo acrobatisch zijn als de solo’s. A la Jeff Loomis in Conquering Dystopia. Sommige nummers maken ook gebruik van bizarre tijdsnoteringen. Als je favoriete aspect van BRIDEAR de jankende twin-gitaren die over elkaar heen raceten in geweldige harmony, dan heb je hier genoeg om te glimlachen.

De band had zowel in de release notes als social media laten weten dat BRIDEAR een overgang zou maken van heavy metal naar mainstream rock. Hoewel BRIDEAR altijd heel dicht bij die lijn inde buurt geweest is is het verschil tussen HELIX an BARYTE of Overturn the Doom bijna niet te onderscheiden. Tenminte, als je het bekijkt van het perspectief van het genre. Alsnog voelt het meer bi-polar dan vorige releases.

Tracklist:
HELIX – verplichte korte intro die niets met de rest van het album te maken heeft
Reason For My Life – het kortste nummer (intro niet meegerekend): klinkt het meeste als wat we gewend zijn van BRIDEAR
In The Labyrinth – een lichthartig klindende tune, maar raakt gemakkelijk in de vergetelheid
G·A·M·E – De diepste, donkerste riffs maken dit de meest headbangbare track
Dear Bride – of een stroperig toontje ontworpen om metal-vrezende fans aan te trekken, of een auditie voor een slice-of-life anime intro
cluster amaryllis* – ze duiken terug in het metal genre met het Iron Maiden-aanvoelende gitaarspel
NEXUS – de beste riff op het album opent deze track en maakt de weg vrij voor de beste gitaarsolo’s

*Notitie: de namen van de tracks zijn omgezet naar hoe ze op de officiële release staan.

Conclusie: BRIDEAR is altijd briljant, zeker voor gitaarliefhebbers, en dit album stelt hierin zeker niet teleur. Maar toch zal deze CD je CD speler niet langdurig bezethouden, in plaats daar van zal je waarschijnlijk je favoriete nummers al in een playlist hebben gezet en de rest afgeschoven hebben. Het album heeft iets voor iedereen, maar het biedt weinig voor de individuele luisteraar.

Score: 70/100

Notitie: De meningen over een nummer zijn strict gebasseerd op hoe het klinkt. Deze schrijver begrijpt geen woord van wat er gezongen wordt.

BRIDEAR bestaat uit:
Kimi – Vocals
Mitsuru – Guitar
Misaki – Guitar
Haru – Bass
Kai – Drums