Hoewel ze al sinds 2006 actief was in de muziekindustrie, was het verrassend om te beseffen dat het optreden van NANO op 8 juli haar allereerste in het Verenigd Koninkrijk was. Men zegt dat alles wat goed is, komt voor wie wacht, en als dat waar is, dan betekende de twee decennia die we op NANO hadden gewacht dat we een spectaculaire show tegemoet konden zien. Het verlangen om NANO te zien was zelfs zo groot dat er al vanaf het begin van de middag een rij voor The Underworld begon te ontstaan; niet alleen van mensen met VIP- en meet-and-greet-passen, maar ook van fans met gewone kaartjes die hoopten een felbegeerde plek vooraan te bemachtigen. Dit alles zorgde voor een sfeer van opwinding terwijl de minuten langzaam aftelden tot de algemene toegang.
Als doorgewinterde festivalganger vond ik het nog steeds vreemd dat er geen voorprogramma op de affiche stond. Zo’n band vervult doorgaans een nuttige rol door het publiek op te warmen en de spanning op te bouwen, maar spanning hadden we vanavond meer dan genoeg. Aan de positieve kant betekende het dat we niet lang hoefden te wachten tot NANO het podium betrad, en toen ze eindelijk verscheen, werd ze begroet met een gejuich dat het dak er bijna afblies. Het was een nummer van haar tweede album uit 2013 dat de avond op gang bracht, Nevereverland, met zijn ijzige, sobere pianointro als indrukwekkende opener. De zaal kwam pas echt tot leven toen het nummer plots van tempo veranderde, het startsein voor het publiek om uit zijn dak te gaan, springend in koor en zwaaiend met gloedstokjes op het ritme van de beat.
NANO at The Underworld in London on 08.07.25 | Photography: JJ Grant (Wonderlens)
Zoals gebruikelijk bij een optreden van NANO bestond de show uitsluitend uit NANO die zong met een begeleidende track. Je zou kunnen denken dat zo’n opzet de aandacht van het publiek zou laten verslappen, maar niets was minder waar. Met slechts een paar ingetogen dansbewegingen en een stem die krachtig en zuiver klonk, wist NANO het publiek negentig minuten lang in haar greep te houden. Het waren vooral haar vocale capriolen die de toeschouwers betoverden, wanneer ze moeiteloos schakelde tussen glasheldere hoge uithalen en diepe, rauwe tonen. Als tweetalige artiest, vloeiend in zowel Engels als Japans, bewoog ze zich moeiteloos tussen beide talen, vaak zelfs binnen één en hetzelfde nummer. Net als bij haar vocale bereik gebruikte ze elke taal om andere emoties over te brengen: het vloeiende, ritmische Engels gaf kleur aan de zachtere passages, terwijl het scherpere, percussieve Japans kracht verleende aan de intensere momenten. Zo werd NANO’s stem gedurende het hele optreden een instrument op zichzelf, dat een extra laag toevoegde aan de al glanzende begeleidende muziek.
Die avond waren er twee soorten fans aanwezig: de toevallige luisteraars die NANO hadden ontdekt via verschillende anime- en televisieseries, en de toegewijde volgers die elk woord van elk nummer kenden. En terwijl oorlog en politiek de wereld buiten The Underworld verdeelden, waren binnen alle leeftijden, geslachten en achtergronden verenigd door hun gedeelde liefde voor muziek, terwijl nummers als No Pain, No Game en Now or Never iedereen meesleepten in hun bruisende, levensbevestigende energie.
NANO at The Underworld in London on 08.07.25 | Photography: JJ Grant (Wonderlens)
Hoewel NANO tussen de nummers door af en toe wat sprak, bleef het beperkt en onderbrak het de vaart van het optreden niet. Halverwege verscheen er een kruk waarop NANO plaatsnam om een paar rustigere nummers te brengen. Dat zorgde niet alleen voor een natuurlijke afwisseling in de set, maar bood ook een welkome adempauze voor zowel artiest als publiek, iets wat op een zwoele zomeravond in het centrum van Londen geen overbodige luxe was. In dit gedeelte wist NANO echt contact te maken met het publiek, terwijl ze sprak over haar worstelingen, hoop en inspiratiebronnen. Dat versterkte de band tussen haar en haar fans alleen maar.
Na het middenstuk keerde de energie van de rockmuziek terug, met NANO die vol overgave danste en bewoog op de muziek. Het tweede deel volgde hetzelfde patroon als het eerste, waardoor beide helften elkaar mooi in evenwicht hielden. De set eindigde met Do or Die, maar toen het publiek om “nog één nummer” riep, gaf NANO daar graag gehoor aan; niet met één, maar drie toegiften. De laatste, Freedom Is Yours, putte de laatste druppel energie uit, en zorgde ervoor dat niemand de zaal teleurgesteld verliet.
NANO at The Underworld in London on 08.07.25 | Photography: JJ Grant (Wonderlens)
Setlist:
1. Nevereverland
2. SABLE
3. FIGHT SONG
4. No pain, No gain
5. Now or Never
6. DREAMCATCHER
7. Star light, Star bright
8. Histery
9. Lost In Gray
10. Oblivion
11. ENDGAME
12. SAVIOR OF SONG
13. Do or DieEncores:
14. magenta
15. Let’s Make Noise
16. Freedom Is Yours
Fotografie: JJ Grant (wonderlens)
