Liveverslag: Hysterische belevenissen met HYPER GAL!

Het lijdt geen twijfel dat vrouwen de ziel van de rockmuziek hebben gered. Alle macho, mannelijke houding van de afgelopen 60 jaar had een muzikaal doodlopende weg bereikt en er was echt geen plek meer om naartoe te gaan. Dat de muziek van de beademing is gehaald en kerngezond is, is zonder twijfel te danken aan een meer inclusieve omgeving, en als er nog bewijs nodig is, kijk dan niet verder dan de line-up van vanavond; drie acts en geen biologische man in zicht, en een avond gevuld met meer creativiteit dan ik in lange tijd op (en naast) het podium heb gezien.

HYPER GAL + Rainham Sheds + EB, The Library, Oxford on 24.10.2024

Er is iets aan de mysterieuze en raadselachtige artieste die bekend staat als “EB” waardoor ik denk dat ze ontsnapt is uit het wetenschapslab van de plaatselijke Oxford Universiteit. Het met veel effect manipuleren van geluid zorgt voor een nogal ontregelend geheel als woorden op tape-loops worden gesplitst en vertraagd en de luisteraar vanuit alle hoeken aanvallen. Wanneer EB een uitstapje maakt naar het midden van de menigte en vervolgens een drankje over zichzelf uitgiet, zijn velen verrast, maar het lijkt erop dat de belangrijkste les in de omgang met EB is om altijd het onverwachte te verwachten. Er zit een onvoorspelbaarheid in het optreden van EB waardoor opgesloten zitten in zo’n kleine ruimte een beetje gevaarlijk lijkt en dat maakt de set van vanavond tot een onvergetelijke ervaring.

Met een toepasselijk abstracte naam wist ik niet goed wat ik moest verwachten van een band die Rainham Sheds heet, maar het was niet de muzikale zondvloed die me overviel toen de band de stekker in het stopcontact stak en speelde en mijn zintuigen een flinke opdonder gaf. Deels experimenteel kunstcollectief, deels rockgroep, dit kwartet rekent af met alle oude clichés om een show af te leveren die meer weg heeft van een stuk Bertold Brecht theater dan van een doorsnee optreden. Ze hebben een zanger die zich door het publiek slingert, niet zozeer zingend, maar meer een reeks oerkreten loslatend die verontrustend zijn in hun rauwe emotie. De basgitaar wordt meestal verstopt in bands; zijn ritmische kwaliteit wordt vaak ondergesneeuwd door de andere instrumenten, maar hier is de bassist de lijm die alles bij elkaar houdt en heeft hij een krachtige stijl die doet denken aan Dennis Dunaway. Nummers als He’s Not My Dad en Sex With Furniture zijn net zo visceraal als hun titel doet vermoeden en zorgen weer voor een memorabele set.

HYPER GAL, afkomstig uit de uitgestrekte metropool Osaka, zou al bekend moeten zijn bij lezers van AVO Magazine. Met drummer (en geluidskunstenares) Kurumi Kadoya en zangeres (en visueel performer) Koharu Ishida, gebeurt er iets heel speciaals wanneer deze twee muzikanten hun krachten bundelen en dat heeft al geresulteerd in twee solide albums (beide uitgebracht op het buitengewoon coole Skin Graft label) en een uitputtende tour door Europa. Nu maken ze een welkome stop in Oxford’s The Library.

HYPER GAL verschijnt binnen een muur van glorieuze feedback en bestormt onze trommelvliezen onmiddellijk met golven van geluid, maar dit is niet alleen maar lawaai om het lawaai. De toon en toonhoogte van de toetsen (aangestuurd door drummer Kurumi) zijn zorgvuldig overwogen en resoneren met de luisteraar op een diep, primordiaal niveau. Als je dan ook nog Kurumi’s hypnotiserende, polyritmische drumwerk en Koharu’s vocalen die bruisen en knallen meerekent, heb je een show die je volledige aandacht opeist.

Zonder de hulp van speciale effecten of mooie belichting traint HYPER GAL elk paar ogen op het podium en houdt ze geboeid gedurende 45 uitzinnige minuten. Er is iets aan hun nummers dat de tijd doet vervagen, wat betekent dat hun set veel te snel voorbij is, maar niet voordat ze terugkeren voor een welverdiende toegift die hen een welverdiend applaus oplevert en ik kan in ieder geval niet wachten op hun terugkeer.