Met de Japanse première 8 oktober heeft Netflix BEASTARS sinds 13 maart toegankelijk gemaakt voor de rest van de wereld. De 3D geanimeerde Netfix exclusive volgt het verhaal van de door Paru Itagaki geschreven manga.
Met de grijze, reuze tiener wolf Legoshi als focus, volgt de serie de gebeurtenissen of Cherryton Acedemy nadat een herbivoor student door een carnivoor vermoord is, een taboe in deze moderne, antropomorfe samenleving. De moord zorgt voor veel onrust en wantrouwen onder de studenten, waardoor een kloof ontstaat tussen de twee diersoorten. Legoshi, die al erg stil en terughoudend van nature was door een verleden van vooroordelen als grote, sterke, carnivoren mannelijke wolf, neemt het incident als een teken om nog voorzichtiger te doen om uit de problemen te blijven. De rust lijkt echter niet van lange duur wanneer hij op een avond vlak na de moord het dwergkonijntje Haru treft. Nog nooit waren zijn instincten hem de baas geweest. Dit zorgt voor angst en verwarring met zichzelf, en de start van een gecompliceerde relatie tussen de twee.
Het concept van een antropomorfe burgerlijke samenleving is momenteel niet iets nieuws voor de meeste, met het onlangs grote succes van Zootopia. Echter, als een film gericht naar kinderen had Zootopia een hoop onderwerpen die simpelweg niet gebruikt konden worden. Dit is waar BEASTARS ze sterk overtreft. In plaats van een eenvoudig beeld te vormen hoe een samenleving tussen herbivoor en carnivoor kan bestaan, gaan ze een stap verder. Ze laten zien hoe de sociale interacties en relaties tussen de twee, vooroordelen door diersoort, natuurlijke instincten, seksualiteit en sociale normen die hierbij komen.
En de serie is hier zeker niet terughoudend in. Met een grote hoeveelheid aan geweldig geschreven personages die naarmate het verhaal vordert geïntroduceerd worden komt er steeds een beetje meer licht op de duistere kanten van deze wereld. Geen seconde is er een disconnectie tussen de kijker en dit fictieve universum, terwijl het toch dieren zijn die je volgt. Integendeel zelfs. De onderwerpen zijn herkenbaar en de taboes lijken zeer op onze eigen wereldse idealen. Daarbij zijn de personages zo goed onderbouwd dat ze echt voelen, dat je een band met ze schept door het verhaal heen.
Kijkend naar de animatie is er nog wat gewenning nodig voor de 3D stijl die gebruikt is. De nieuwe aanpak van anime, zoals ook gebruikt in series als Ajin en Kengan Ashura, is niet voor iedereen. En hoewel zeker indrukwekkend, is het niet zo vloeiend als traditionele anime, waardoor sommige bewegingen traag lijken. Dit is ook voor sommige aanleiding de serie over te slaan, maar maak dit besluit niet te snel! De animatiestudio heeft een geweldige prestatie geleverd om de mangas tijl hun eigen te maken, en heeft deze feilloos gemixt met traditionele animatie momenten. De stijl vertaald zonder problemen de toon en emotie van de scènes en sleept je mee in het verhaal.
Met al dit in gedachten, zou ik de anime zeker aanraden. Sinds het nog maar het eerste seizoen is met slechts 12 afleveringen, is het perfect voor een avond “bingen”, daar het in totaal maar rond de 4 uur in beslag neemt. Het verhaal is daarbij meeslepend en zal je geen moment verveeld laten.
Studio: Orange
Genres: Slice of Life, Psychologisch, Drama, Shounen
Leeftijdsclassificatie: 16+
Gebaseerd op de gelijknamige manga van Paru Itagaki
Eerste uitzending: 13 maart 2020
Aantal afleveringen: 12
Duur afleveringen: 24 minuten per aflevering
Score: 90/100
