Als er een band is die zijn naam eer aan doet, dan is het wel Birminghams eigen spincycle. Er zit een cyclisch karakter in hun geluid, een repetitieve stormram om de muur van je hersenpan in te slaan (maar op de aardigst mogelijke manier, natuurlijk) en ze gaan niet weg voordat je je openstelt. Het resultaat is erg betoverend en spincycle weet al snel de zaal te betoveren en al snel staat het hele publiek als een stel gehypnotiseerde kippen eenstemmig mee te deinen. De band laat de conventionele zang grotendeels links liggen ten gunste van een aantal samples en dat zorgt voor een sfeervollere ervaring.
Met een drummer die vaak rechtop speelt, wordt een krachtig geluid bereikt en, als een punky versie van Kraftwerk, worden ze voortgestuwd door een motorische beat, maar ze hebben een geluid dat elementen van surf, psych en drone bevat, en deze ongelijksoortige invloeden worden samengesmolten tot een heerlijke psychedelische soep. Het resultaat is een geluid dat aangenaam moeilijk in een hokje te plaatsen is, maar dat is precies hoe goede muziek zou moeten zijn. Je kunt een verband leggen met andere bands uit de tweede stad, zoals Black Sabbath en Godflesh, in zoverre dat spincycle een geluid creëert dat zo uitgestrekt en expansief is dat het nauwelijks te bevatten is. Het is muziek die voortkomt uit het leven tussen brutalisme en andere vormen van architectonisch terrorisme, en dat bevalt me wel.
Na in 2021 in de legendarische Nippon Budokan met 10.000 zitplaatsen gespeeld te hebben, biedt de intieme show van vanavond in Birminghams Victoria een zeldzame kans om Ayano Kaneko van dichtbij te zien. Er staat dan ook een flinke menigte te wachten op Ayano’s verschijning en hun opgewonden geklets doet de lucht bruisen en creëert een gevoel van opwinding.
Als Ayano eindelijk verschijnt, is ze gekleed in een nachthemd alsof ze uit haar sluimer is ontwaakt, maar als er nog slaapwandelaars aanwezig zijn, worden ze ruw wakker geschud, want Ayano begint met het afleveren van een lekker jangly indie-geluid dat echt verslavend is. Ayano heeft zowel solo als met een volledige band opgetreden, vanavond met de laatstgenoemde, en ze spannen samen om de toch al benauwde temperatuur een paar graden te verhogen. Er is een gemakkelijke chemie tussen de artiesten die grenst aan telepathie en ze spelen vaak tegenover elkaar, zichzelf opjagend naar een grotere intensiteit.
Het gitaarspel is overal uitzonderlijk en het samenspel tussen de twee instrumenten is vaak betoverend en de uitvoering op Sabishikunai is gewoonweg ontzagwekkend en het motief dat het middelpunt van het nummer vormt, blijft de luisteraar nog lang nazinderen. De ritmesectie zorgt voor een sterke ruggengraat met de shirtloze drummer Hikari die een met zweet doordrenkte performance levert en hij lijkt vastbesloten om zijn drumkit tot stof te verpulveren, elke slag te laten tellen en deze met kracht uit te voeren. Het resultaat is een goed ontvangen set waarin de toewijding en authenticiteit van de band doorschemeren, zozeer zelfs dat er om een toegift wordt gevraagd, en de band geeft hier graag gehoor aan door ons te trakteren op een pittige uitvoering van Ai no Mama Wo die ervoor zorgt dat niemand teleurgesteld weggaat.
Foto’s door: Wonderlens/Jim Grant
