Waarom een overvloed aan Japanse artiesten de muziek en esthetiek heeft overgenomen van een kunstvorm die ooit het exclusieve domein was van narcistische Noren zal voor altijd een mysterie blijven, maar ik ben zeker blij dat ze het hebben gedaan. Black metal is niet langer voorbehouden aan Noorwegen en terwijl het de wereld rondreist, wordt het geabsorbeerd en geherconfigureerd door de culturen die het aanraakt. DEATHROLL, NECRONOMIDOL en SIGH hebben allemaal hun stempel op het genre gedrukt, maar niemand meer dan Violent Magic Orchestra (VMO), een ensemble dat als meester-alchemisten techno en elektronica naar het genre heeft gebracht, en de vorm naar onontgonnen terrein brengt en, midden in een Europese tournee, hun paranormale bekwaamheid naar de Londense Black Heart brengt.
Violent Magic Orchestra + Khost + Kentaro Hayashi at The Black Heart, London on 16.10.2023
Het voelt alsof Halloween vroeg is gekomen in Black Heart, vooral met de uit Osaka afkomstige elektronica maestro Kentaro Hayashi die zich bezighoudt met occulte geluiden en een microfoon lijkt te laten zakken tot in het diepst van de hel. Hij is een eenmansleger dat, slechts gewapend met een laptop, sonische geluiden op cataclysmische wijze samensmelt. Vervolgens worden antieke gregoriaanse gezangen versmolten met space-age geluiden, en hoewel je het gevoel hebt dat het niet zou moeten werken, werkt het op de een of andere manier toch. Wat ervoor zorgt dat deze versmeltingen werken is Kentaro’s modus operandi; hij heeft het zelfvertrouwen van een gekke wetenschapper die of de mensheid gaat redden of de wereld gaat opblazen, maar welke kant het ook opgaat, het wordt zeer vermakelijk. Als je wilt weten hoe de uitbarsting bij Krakatau klonk, of hoe de kernreactor in Tsjernobyl smolt, luister dan naar Kentaro Hayashi.
Er is iets met de stad Birmingham dat extreem heavy bands blijft voortbrengen, en we kunnen een directe lijn trekken van Black Sabbath via Napalm Death naar Khost. Een paar sonische terroristen die verschijnen tegen een achtergrond van donkere beelden en dystopische sciencefiction, ze leveren een bloedneus-inducerend, aardschokkend geluid en het verplaatst de aarde onder onze voeten. Met de lichten laag gehouden, is dit duo zeker niet gemaakt voor de zwakken van geest en ze leveren stevige riffs die marcheren als de spreekwoordelijke Iron Man en alles op hun pad verpletteren. Net als de brutalistische gebouwen die achter hen geprojecteerd worden, creëert Khost het gevoel van iets dat zo groot en enorm is, dat het nauwelijks te bevatten is; het torent boven de luisteraar uit en we krijgen het gevoel dat we nietig en onbeduidend zijn. Stel je de industriële titanen Godflesh op steroïden voor en je hebt iets dat de muzikale enormiteit van Khost benadert.
Black metal werd, misschien wel meer dan enig ander muzikaal genre, al snel gecodificeerd in een keurslijf van regels en voorschriften. Van bands werd verwacht dat ze een bepaalde stijl speelden, een dresscode werd rigoureus gehandhaafd en degenen die afweken van de norm werden effectief verbannen. Er waren de eerder genoemde Japanse bands voor nodig om de scene nieuw leven in te blazen, door een nieuwe invalshoek toe te voegen met behoud van de kernelementen, en de huidige meesterbeoefenaars van de duistere kunsten zijn de leden van Violent Magic Orchestra. In een scene die dreigde stil te vallen, is VMO fris en opwindend, en dat wordt meteen duidelijk als ze het podium betreden en al onze zintuigen tegelijk aanvallen.
Elk bandlid is een explosieve zak energie die de menigte opjut, terwijl de stroboscooplichten in een hoog tempo en op een epilepsie opwekkende manier knipperen, terwijl VMO onze ogen en oren tegelijkertijd raakt om een zintuiglijke overbelasting te creëren. Het woord “hyperactief” doet VMO niet echt eer aan, maar als Melt-Banana black metal zou spelen, dan stel ik me voor dat het heel erg als dit zou klinken. In feite is de energie die van het podium afstraalt zeer aanstekelijk en ondanks het feit dat dit een regenachtige maandagavond is, reageert het publiek in natura en gaat uit zijn dak; een moshpit barst los en houdt niet op gedurende 45 heftige minuten. Het tempo wordt niet minder terwijl de band nummers uit hun rijke discografie uitvoert, en terwijl sommigen misschien de kortheid van hun set betreuren, zien zowel band als publiek er zichtbaar uitgeput uit aan het einde van het optreden, maar in werkelijkheid heeft VMO meer in die set gestopt dan de meeste bands in een hele carrière stoppen.
Foto’s door: Ciaran Mooney
