Op de eerste van wat een reeks evenementen ter ere van J-Rock belooft te worden, komen drie zeer verschillende artiesten samen om te illustreren wat een diep en gevarieerd muzikaal erfgoed Japan heeft. De Londense Hope & Anchor is misschien niet de mooiste locatie, maar de geschiedenis druipt er van af en de kelderruimte vormt de perfecte omlijsting voor het optreden van vanavond.
AINAKANNA + Dirty Mojo Project + JERO11
The Hope & Anchor, Londen, 29.10.2023
Op zijn website beschrijft JERO11 zichzelf als een “overenthousiaste solist” en dat is een vrij treffende beschrijving. Vanaf het moment dat hij het podium betreedt, is hij een bal van energie, en zijn enthousiasme is aanstekelijk en lijkt alle aanwezigen te besmetten. Tegen de tijd dat we bij het tweede nummer The Evil Master zijn aanbeland, zit JERO11 stevig in de groove terwijl hij wild aan het scheuren is op een achtergrondtrack. Zijn beheersing van de gitaar is genoeg om elke beginner uit ergernis zijn of haar zes snaren te laten neergooien, want JERO11 geeft blijk van een zeldzaam talent dat slechts weinigen bezitten. Zijn stijl is sterk beïnvloed door traditionele Japanse instrumenten en zeker een mix van oost en west, en niet meer dan wanneer hij een (zelfgemaakte!) shamisen oppakt en bewijst dat hij even vaardig is op dat instrument. JERO11 zet een goedmoedig optreden neer en de levensvreugde die hij uitstraalt zet de juiste toon voor de rest van de avond.
Het Anglo-Japanse Dirty Mojo Project biedt een opvallende verandering van tempo, maar ze zijn niet minder indrukwekkend. Er zit een duidelijke ’60s beat-vibe in hun esthetiek en net zoals de allerbeste powertrio’s (denk aan Cream en de Hendrix Experience) creëren ze een geluid dat veel groter is dan hun afzonderlijke onderdelen. Dirty Mojo Project heeft een geluid dat stampt als de spreekwoordelijke Iron Man, en ze zetten zeker hun eigen stempel op een cover van Money (That’s What I Want) (oorspronkelijk een hit voor Barrett Strong, later beroemd gemaakt door The Beatles). Zoals alle coverversies moeten worden aangepakt, breken ze het af en bouwen het dan weer op naar hun eigen beeld, ewaardoor het een stoer en humeurig beest wordt. Nummer als Yer Blues en Sweet Cake getuigen van een hechte eenheid met een bassist/zanger die er als een ster uitziet in plateaulaarzen, een gitarist die speelt als een jonge Jimmy Page en een drummer/zanger die de maat feilloos bijhoudt. Een band die zeker op je lijstje moet staan; ze staan zeker op de mijne.
AINAKANNA zou een paar jaar geleden op tournee gaan door het Verenigd Koninkrijk, maar toen gooide de wereldwijde pandemie roet in het eten. Om deze data opnieuw in te plannen, plaatste de band een oproep op Instagram en deze werd beantwoord door JERO11, die deze avond mogelijk maakte. Zoals JERO11 wordt AINAKANNA ook aangedreven door onuitputtelijke energie en ze betraden het podium als een razende tornado. Met alleen drums en keyboards doen ze me denken aan een Japanse versie van Chas & Dave (maar dan minder zweterig en beter uitziend) en ze spelen met een soortgelijke brutaliteit. Stel je Margarita Pracatan voor die jamt met Jerry Lee Lewis en je hebt iets wat in de buurt komt van dit duo. Ze zijn een opzwepend carnaval van beeld en geluid dat de goede vibraties in alle richtingen verspreidt en het duurt niet lang voordat de mensen die voor het podium staan een beetje gek worden (maar op de leukste manier). De band heeft een uitgebreide discografie, dus er is veel terrein te bestrijken, en geen tijd te verliezen terwijl ze hun nummers snel achter elkaar afvuren. In een mooi stukje symmetrie voegt JERO11 zich bij AINAKANNA voor de afsluiter van hun set en voegt wat gitaartovenarij toe aan het geheel; er zijn een paar technische problemen waardoor zijn gitaar niet altijd hoorbaar is, maar niets kan deze magische avond bederven en AINAKANNA wordt beloond met een uitbundig applaus.
Met nieuw en gevestigd talent was deze avond in elk opzicht een triomf en ik kan persoonlijk niet wachten op de volgende editie.
