Opgericht in Hakodate, Hokkaido in 2010, heeft andO2’s relatieve isolatie van Japan’s culturele centrum Tokyo hen geholpen om een uniek geluid te vormen dat helemaal van henzelf is. De band, die elementen van emo, post-rock en indie in zich verenigt, is het type van ‘stille wateren, diepe gronden’, die sporadisch en spaarzaam muziek uitbrengt en er de voorkeur aan geeft om hun fans in spanning te houden in afwachting van een nieuw product. Daarom is er een gevoel van verwachting rond hun eerste mini-album Take the long way home, het heeft een zekere zeldzaamheidswaarde, net als de Yeti of het Monster van Loch Ness is een andO2 release een zeldzame waarneming, maar des te kostbaarder.
Na het mainstreamsucces van emomuziek in de jaren 2000 kwam er een onvermijdelijke terugslag en werd de scene iets heel oncools en geassocieerd met depressie en zelfbeschadiging. De tijd schrijdt echter voort en achteraf gezien heeft de tweede emogolf ontegenzeggelijk goede muziek voortgebracht en het is precies deze esthetiek die andO2 aanboort. De opening met een kwetsbare stem die zingt tegen een achtergrond van broze gitaren die schitteren als ijspegels, glinsterend in de winterzon, zorgt voor een tedere, broze introductie en betekent dat wanneer de rest van de band begint, dit met enige kracht is. Het is een korte en nogal grimmige introductie die weinig indicatie geeft van de naderende storm. Die storm arriveert in de vorm van het zware Titan, een nummer dat zijn (ondoordringbare) muur van geluid doorspekt met enorme witte ruimtes, die elk als een folie fungeren om de ander te benadrukken en te contrasteren, en het resultaat is een nummer dat heen en weer zwalkt tussen licht en zwaar, licht en schaduw, en het resultaat trekt ons in twee richtingen.
Het zou interessant zijn om te weten of andO2 de titel van dit mini-album ontleende aan het Supertramp-nummer met dezelfde naam, want het titelnummer Take the long way home heeft een vergelijkbaar grillig karakter, een gevoel van verlangen naar een specifieke tijd en plaats. Net als zijn naamgenoot hobbelt dit nummer mee op zijn eigen ritme en verpakt de zang in een strak geweven bal van strakke gitaarlijnen. Met elk van de vijf nummers in een unieke ruimte, is deze release het perfecte visitekaartje met elk nummer dat een ander facet van het repertoire van de band laat horen. GreatHunting!!! doet me erg denken aan de Taiwanese mathrockband Elephant Gym; het zit vol met vernuftige maatwisselingen en onorthodoxe akkoordenschema’s, en laat de luisteraar ronddraaien tot het hem duizelt. Elk nummer mag dan heel anders zijn, maar dit mini-album vloeit uitzonderlijk goed, zozeer zelfs dat de stilte die volgt op het laatste nummer zai-zen een gapende afgrond wordt. De emotionele aard van deze plaat is zo sterk dat we ons sterk verbonden voelen met deze nummers, en wanneer het stopt voelt het alsof er iets kostbaars is weggenomen.
Zoals ik al eerder aanhaalde, heeft Take the long way home. lang op zich laten wachten en als criticus moet ik me afvragen of dat wachten het waard was. Het antwoord is een volmondig “ja”!
Tracklist:
1. 嘘つき太陽 (Liar of the sun)
2. Titan
3. 歩くような速さで (Take the long way home)
4. GreatHunting!!!
5. zai-zen
Tracklist:Het album kan gekocht worden via de platenlabel van de band, Divergent Records, op Bandcamp en de grote streamingdiensten is alleen de single te vinden. En je kunt ook de muziekvideo voor dit nummer bekijken, zoals hierboven gelinkt.
