Black metal was ooit voorbehouden aan misantropische en narcistische Noren, maar heeft zich sindsdien ontwikkeld tot een wereldwijd fenomeen. Het is een vreemde afwijking dat sommige van de beste muziek van het genre nu buiten Scandinavië wordt geproduceerd, en ook op verrassende plaatsen, zoals in de prefectuur van Fukushima. DEATHROLL is een soloproject dat sinds 2012 een stortvloed van sonische furie uitbrengt. Zijn nieuwste album Japanese Extreme Metal Art, nu getekend bij WormHoleDeath Records, doet precies wat de titel suggereert en houdt de luisteraar in een houdgreep als een bankschroef gedurende 30 furieuze minuten.
Omdat het een eenmansproject is, is de muziek op dit album gefocust in een laserstraal van strak gebonden agressie. Het begint echter onverwacht met een introductie (Lady Banks) met rinkelende, elegante piano overgoten met opera-achtige zang. Je zou het gevoel kunnen krijgen dat je de verkeerde schijf in je speler hebt gestopt, maar dat idee wordt weggeblazen door het bombastische The grey life. Dit is pure Japanse black metal met neoklassieke gitaarlijnen, drums die donker en hol zijn en keelklanken die uit de diepten van de hel lijken te komen. Met een koele 10,5 minuut is The grey life een nummer van epische proporties, dat bijna progressief is in zijn structuur. Het is een nummer van vele suites die bestaan uit verschillende secties die, organisch evoluerend, strak verweven zijn tot een collectief geheel. Net als de allerbeste black metal is dit nummer (en eigenlijk het hele album) sfeervol en heeft het een duidelijk ijzige uitstraling, het is bevroren en geeft de indruk dat het elk moment kan barsten en breken, als een ijsplaat.
The grey life zit boordevol geweldige ideeën en is een nummer dat aanvoelt als een album op zich, en ik vroeg me af hoe DEATHROLL het zou opvolgen. Het antwoord is door de directe route te nemen, en Lost in confusion gaat recht op de keel af en slaat met brute kracht de muur van je hersenpan in. Het is een sonische ontploffing vol epileptische gitaar die kruipt als een dronken spin en spastisch beweegt als een planchette over een Ouija bord. Als Iron Maiden black metal had gespeeld, dan stel ik me voor dat het heel erg had geklonken als The torture of lying. Begeleid door een bloeddorstige video was het de leadsingle van het album en met een hartaanval opwekkende beat is het de perfecte toegangspoort voor niet-ingewijden om de duistere wereld van DEATHROLL te ervaren. Zonder een zweem van verlossing schalt False images of isolation and depravity uit mijn luidsprekers als de hellehonden. DEATHROLL krabbelt geluid over elk oppervlak en hult de luisteraar in een graf van sonisch staal.
Het album begint met een episch nummer, en zo vertrekken we ook. The lion’s den is een nummer dat opbouwt naar een cataclysmisch einde, en de stilte die volgt oorverdovend maakt. Met slechts 30 minuten is dit album een vrij korte luisterbeurt, maar het zit vol met zoveel ideeën dat het veel langer lijkt. Japanese Extreme Metal Art is een dichte luisterervaring die je keer op keer zal doen terugkeren om de duistere geneugten ervan te ervaren.
Tracklist:
1. Lady Banks
2. The grey life
3. Lost in confusion
4. The torture of lying
5. False images of isolation and depravity
6. The lion’s den
Op Japanese Extreme Metal Art neemt Kazu op gitaar de vocalen voor zijn rekening, met ondersteuning van ONITAKE op basgitaar, TSUKAMOTO op drums en MIZUTANI op het keyboard.
