Ik krijg nog weleens vragen van mensen die willen weten hoe het nou backstage vergaat. Wat zijn nou precies de dingen die juist backstage gebeuren, die mensen in de buitenwereld nooit te weten zullen komen? Behalve als iemand gaat praten, dan ga je er wel achter komen!
De backstage van een podium is altijd zo interessant en mysterieus. Daar bevinden zich de muzikanten en stafleden voor en na een liveshow.
Ik hoor nog weleens verhalen van mensen over hele spannende avonturen die backstage hebben plaatsgevonden en die het daglicht eigenlijk niet mogen verdragen. Maar in de vijf jaar dat ik de backstage binnenmag, als staflid of als interviewer, heb ik genoeg geinige avonturen beleefd maar zullen ze nooit zo gauw gedeeld worden omdat zo’n backstage ook wel een prive plek is.
Eigenlijk kan het best saai zijn backstage.
Het is een veilige haven voor de muziekspeler om zich voor te bereiden voor de show of om zich even af te zonderen voor de (gillende) fans die buiten de backstage op hem of haar staan te wachten. Eigenlijk kan het best saai zijn backstage. Wat de meeste muzikanten doen als ze net aangekomen zijn en de backstage inlopen is vragen om een Wi-Fi code zodat ze aan de buitenwereld kunnen laten weten dat ze in Nederland zijn. En dan is er eigenlijk gewoon aandacht voor de smartphone. Dat sommige Japanse muzikanten make-up opdoen en hun haar stylen is ook niet echt een geheim. Maar daar is de backstage voor: jezelf omtoveren naar de artiest toe die je die avond moet zijn. Ook het avondeten vindt daar meestal plaats. Al met al weinig spannends!
Als ik moet nadenken over ervaringen backstage als interviewer, moet ik meteen denken aan een show die plaatsvond in de Tivoli Spiegelbar – helaas niet meer bestaande – een aantal jaren terug. Er traden een aantal Japanse bands op en ik kon ze interviewen. Backstage was er een extra deur die ons na het interview via de achterzijde van het podium naar het gedeelte kon brengen waar het publiek zich bevond, maar deze was op slot en niemand had de sleutel. Dus per interview zaten de interviewers opgesloten, daarnaast was het op z’n zachts gezegd behoorlijk rumoerig ten tijde van het interview, gezien de interviews plaatsvonden ten tijde van de optredens.
Het interviewen ging als volgt: ik stelde een vraag, een tolk vertaalde deze door dit toe te schreeuwen naar de bandleden en dan gaven zij antwoord in het Japans. Tussen de stille momenten door – ik kan je zeggen, die waren er niet zo veel – vertelde de tolk wat er precies gezegd werd door de muzikanten. Ik noteerde zoveel mogelijk op papier, terwijl ik het ook opnam. Als ik nu tegenover je zou zitten en het verhaal zou vertellen en uitbeelden, zal je vast in een deuk liggen. Maar ten tijde van het interview vond ik het niet zo heel leuk! Ik zat daar met nog een paar interviewers van andere media, vanwege tijdgebrek. Er liepen uiteindelijk een aantal interviews door elkaar en sommige vragen overlapten, waardoor de tolk makkelijker en sneller door de interviews heen kon gaan qua vertalen.
De moeilijkheidsgraad zat uiteindelijk in het geweld qua muziek die buiten de deur plaatsvond, gezien de backstage in principe op een paar meter afstand zat van het podium. Er werd dus vooral wat geschreeuwd tijdens het interviewen. Ik heb samen met nog wat teamleden van AVO Magazine de opnames, want de andere interviewers hadden de opnames opgestuurd om elkaar te helpen, nabeluisterd om uiteindelijk het interview op papier te krijgen. En moet je nagaan, ik mocht twee bands interviewen die dag! Dat was al een behoorlijke uitdaging, gezien het voor mij persoonlijk de eerste interviews waren die ik persoonlijk mocht afhandelen. Nu ik er zo over terugdenk moet ik er nog altijd wel om lachen en het is een anekdote die ik weleens deel, want dit was namelijk één van de memorabele interviews die ik heb gehad. Wel jammer dat ik uiteindelijk helemaal niks heb meegemaakt van de optredens!
Heeft iemand een idee welke bands ik aan het interviewen was?
