Het is al een tijdje geleden sinds de laatste film review betreffende een film van wereldberoemde regisseur Naomi Kawase. Wederom brengt Naomi Kawase een verfijnde versie van een verhaal dat vele mensen herkenning zal brengen en tegelijkertijd zal de herkenning voor anderen ver van hun bed liggen.
Na An: Sweet Bean Paste en Still the Water, films die beiden door AVO Magazine aangeraden worden, nemen we een kijkje in dit verhaal dat is gebaseerd op een boek van auteur Mizuki Tsujimura.
De film vertelt het verhaal van het koppel Kurihara, gespeeld door Hiromi Nagasaku en Arata Iura, die samen hebben besloten een gezin te stichten. Nadat zij al een aantal jaar aan het proberen zijn een kindje te krijgen besluiten ze voor een behandeling die hen kan helpen naar Sapporo te reizen. Helaas zorgen omstandigheden ervoor dat ze de reis niet kunnen maken en besluiten ze het voorlopig op te geven en voor een leven met elkaar te gaan.
Tijdens een van hun reizen stuiten ze op een speciaal programma dat de Kurihara’s op het pad brengt om andere manieren te vinden om hun gezin uit te breiden. Ze besluiten tot adoptie. Al snel worden de Kurihara’s gekozen om de ouders te worden van de pasgeboren Asato, dit is waar hun verhaal pas echt begint.
Een aantal jaren na de adoptie staat er een meisje op de stoep van de familie Kurihara. Ze geeft aan Asato’s moeder te zijn en is er om hem terug te nemen. Wie is dit meisje echt, en wat is er in voorgaande jaren voorgevallen? Door middel van flashbacks en een perspectief vanuit Asato’s biologische moeder zullen we als kijker zien hoe het verhaal zich heeft kunnen ontwikkelen tot de huidige situatie.
Een ding dat zeker opvalt aan Naomi Kawase’s film is het feit dat ze ervan houdt om met visuelen te spelen en op deze manier symboliek te geven aan wat er gaande is in het verhaal. Ze maakt hierbij veel gebruik van de natuur in de omgeving waarin de film zich plaatsvindt. Ondanks dat het erg mooi is, af en toe kan het afleidend werken waardoor je niet altijd meer in het verhaal zit en de draad kwijt kunt raken. Het is niet storend maar hangt vooral af van je voorkeur als het om film gaat.
Het verhaal op zichzelf is van een gevoelige natuur op meerdere manieren, voor mensen die vruchtbaarheidsproblemen hebben en zich in het adoptieproces bevinden zullen er vele dingen zijn die hen kunnen raken. Maar ook voor jonge moeders of tienermoeders en meisjes die ongewenst in verwachting blijken of door omstandigheden geforceerd hun kindje moeten opgeven is er herkenning te vinden. Het verhaal van de biologische moeder is er een met behoorlijk zware emotie erachter, het laat zien hoe een familie situatie op een dramatische manier kan veranderen afhankelijk van de manier waarop je familie omgaat met een situatie die als problematisch gezien wordt. Het kan voorkomen dat je duidelijke gevoelens van onrechtvaardigheid ervaart tijdens de film. Het is een emotioneel zware film, iets dat een bekend gegeven is als het om Naomi Kawase haar werk gaat.
Gezien het verhaal zijn basis heeft in een boek en op een typische Naomi Kawase manier geëindigd is, kan het voelen alsof het verhaal niet is afgelopen. Dat is voor deze film zeker waar, als je een goede afsluiting zoekt, vind je dat niet in deze film. Het geeft je een gevoel dat je wilt weten wat er verder gebeurt en wat het daadwerkelijke einde is. In dat geval is het een goed idee om het boek te lezen of de Japanse dramaserie die een aantal jaar geleden, voorafgaand aan de film, is gemaakt een kijkje te geven.
De film TRUE MOTHERS doet een weergave van de verschillende type moeders die op hun eigen wijze keuzes moeten maken om uit te vinden wat het beste is voor hun kinderen. Tegelijkertijd moeten ze de obstakels die zich voordoen in hun eventueel al bestaande familie of ongeplande moederschap situatie onder handen nemen. Neem de tijd om deze film te bekijken, hij zal je wereld zeker openen.
Deze film is te bekijken via Piel en Cineville. Meer informatie op de website van Cinéart.
