MV Review: =LOVE – 虹の素 (Element of the Rainbow)

Recentelijk heeft =LOVE de muziekvideo vrijgegeven voor 虹の素 (Element of the Rainbow). Deze veelzijdige en getalenteerde groep, die later dit jaar hun tweede verjaardag vieren, blijft groeien in vertrouwen en bekwaamheid. Schijnbaar worden ze een krachtiger versie van zichzelf bij elke release. Hoewel een idol unit die een nieuwe video uitbrengt op zichzelf misschien niet zo ongewoon lijkt, laat deze video een nieuwe kant zien van hun repertoire en brengt het een totaal onverwachte verrassing met zich mee – De video bevat slechts twee van de twaalf groepsleden.

Het is vaak het geval met veel idolgroepen, vooral die met grotere aantallen, dat terwijl je misschien kunt zien welke leden misschien de sterkere vocalisten zijn en welke leden beter kunnen werken in harmonie met andere leden. Het kan moeilijk zijn voor individuele leden om te schitteren en echt hun volledige vermogen als performer te tonen. Dit nummer is een kans voor Maika Sasaki en Iori Noguchi om precies dat te doen en ze grijpen deze kans met beide handen aan en laten echt zien hoeveel talent en toekomstmogelijkheden ze hebben.

Het nummer zelf is een emotioneel geladen achtbaan die in sommige van de basiselementen van de muziek me doet denken aan de kracht en het gevoel die samenging met het eerste nummer van hen dat ik hoorde, de vorig jaar uitgebrachte single 手遅れcaution. et is duidelijk vanaf de allereerste regels van het lied die naar het oor zweven dat de meisjes niet tekort schieten, een gevoel dat steeds sterker wordt naarmate het lied vordert. De verwisselende solozang van Maika en Iori, samen met de sterke harmonieuze combinaties, die een krachtige mix van angst, wanhoop en hoop rechtstreeks in het hart en de geest van de luisteraar brengen.

De video is heel duidelijk opgesplitst in 2 verschillende momenten in het verhaal van onze twee protagonisten en het verschuift tussen beide vrij vloeiend door het nummer. Beide scènes zijn opgezet om verschillende esthetische apparaten te gebruiken om niet alleen de verandering in de locatie te onderscheiden, maar ook een verandering in de tijd en een verandering in de stemming die de scène probeert weer te geven in zijn afbeelding.

De eerste van deze twee scènes ziet Maika en Iori als twee schoolmeisjes op een dak in een wereld die bijna helemaal verstoken is van kleur, saaie gekleurde daken die de achtergrond vullen en een zware, loden hemel vol imposante regenwolken die de kleur van de omliggende gebouwen stelen, samen gecombineerd om de indruk te wekken dat we getuige zijn van iets ongelooflijk triest.

De twee meisjes spelen hun rol prachtig, de gekwelde en soms hectische beelden van Iori en het onzekere, ietwat nerveuze gedrag van Maika komen perfect samen als ze met betraande uitdrukkingen over het dak bewegen. Het is een scène die het intense gevoel van wanhoop en liefdesverdriet uitstraalt dat wordt ervaren, aangezien deze twee vrienden, inderdaad mogelijk twee verliefde jonge mensen, schijnbaar op het punt staan om te scheiden, mogelijk voor de laatste keer, en alle angst, pijn en onzekerheid die samengaat met momenten als deze in ieders leven. Het is iets waarvan ik denk dat het is ontworpen om te resoneren met de kijker, om de herinnering aan een verloren vriendschap of liefde te creëren en empathische gevoelens op te wekken voor de twee meisjes als ze vaarwel zeggen.

De interacties tussen hen gaan door in de regen, met een mooi stuk symboliek wanneer de paraplu’s worden weggegooid, alsof de laatste barrière die hen verhindert uit te drukken wat ze voelen, is verwijderd en opzij is gegooid.

Het paar deelt vluchtige momenten van intimiteit met een moment dat ze dicht bij elkaar zitten, rug aan rug alsof ze nog steeds niet kunnen zien wat er gebeurt en dan een wanhopige, tranen en radeloze omhelzing aan de rand van het dak, maar beide momenten zijn slechts korte tussenpozen voordat de afstand tussen hen weer toeneemt, niet alleen letterlijk als ze uit elkaar gaan op het dak, maar ook als ze zich beginnen te realiseren wat de onvermijdelijkheid is van wat komen gaat.

De tweede scène is onmiddellijk heel merkbaar anders dan de eerste. Na de saaie en sombere ontmoeting op het dak waar de meisjes afscheid van ons namen, worden we begroet door een veel levendiger tafereel. Als het donker is in een stad, dragen de meisjes make-up en dragen ze ook een veel kleurrijkere en volwassen kleding, waardoor ze de indruk krijgen dat deze ontmoeting vele maanden of misschien zelfs enkele jaren na hun liefdesverdriet plaatsvindt. De straatverlichting en de verandering in de kleur van de make-up en kleding van het meisje doen de scène in vergelijking daarmee uit het scherm springen, de plotselinge verandering in esthetiek geeft meteen een veel warmer, hoopvol gevoel.

We volgen nu Maika en Iori, nu volwassen, terwijl ze door de stad lopen. Beiden op weg naar een onbekende locatie, beiden niet op de hoogte van de ontmoeting die nadert. Er is een gevoel terwijl je het paar dat laat lopen, terwijl ze hun leven hebben voortgezet, ze worden nog steeds enigszins achtervolgd door hun verleden, waarbij ze allebei schijnbaar denken aan iets ver weg en onzichtbaars.

Dan is er de ontmoeting als het paar langs elkaar lopen op een verhoogde loopbrug tussen de drukte van de avond forenzen. Ze lopen verschillende stappen langs elkaar en stoppen dan, alsof de herinnering aan een vertrouwd gezicht dat hen voorbijgaat plots in hun gedachten komt. De scène is onberispelijk gemaakt, waarbij alle andere forenzen zijn verwijderd. Op dat ene moment, terwijl ze stoppen, is er niemand anders in de wereld – ze zijn weer alleen, alsof ze op het dak waren.

Er is een ogenblik van aarzeling, het is alsof de gevoelens van het dak als een vloed in hun harten zijn teruggekomen en er is geen enkele zekerheid meer over wat dan ook. Hebben ze de ander echt gezien? Willen ze het risico nemen om zich open te stellen voor de pijn van het afscheid door zich om te draaien om te zien of de ander er naar kijkt?

Je kunt deze gedachten en de onzekerheid die ze brengen over hun beide gezichten zien spelen terwijl ze wachten, misschien het opbouwen van hun zelfvertrouwen om zich om te keren en elkaar weer te confronteren. Eindelijk, en opzettelijk langzaam, beginnen ze zich te keren terwijl het nummer zich tot het einde toe opbouwt met een blik van nerveuze hoop in hun ogen.

Na afloop van het liedje komt deze scène ook ten einde met Iori die vaag wordt gehoord terwijl ze roept naar Maika wanneer ze zich omdraait en allebei een ogenblik naar elkaar kijken voordat ze glimlachen. Dit einde geeft een gevoel van hoop voor hen, dat er een gelukkig einde aan hun verhaal is en dat de pijn en onrust van het verleden uiteindelijk niet het beslissende moment voor hen zal zijn. Maar door dit warme sentiment te combineren met de meer opvallende beelden, de fellere kleuren, enz., wordt de scène iets veel meer. Het is hun stralende licht van hoop, een regenboog tegen de woeste storm van hun afscheid.

De twee scènes zijn opzettelijk anders, de verschillende esthetiek die wordt gebruikt, leidt niet af van het verhaal dat wordt verteld. In feite versterken ze het gevoel dat wordt uitgedrukt en laten ze het verhaal zowel visueel als door de muziek overkomen.

De kracht van de compositie, niet alleen van de video, maar ook van het lied en van de uitvoering van Maika en Iori, blijft overal zichtbaar. Het is niet verloren in onder onnodige dansroutines of grote dramatische effecten. Inderdaad, de eenvoud van dit alles is een van zijn grootste sterke punten, waardoor het algemene resultaat wordt verhoogd en Maika en Iori kunnen doen waar ze goed in zijn.

Score: 88/100