Er is veel vooruitgang geboekt (en terecht) op het gebied van diversiteit in een muziekindustrie die gedomineerd wordt door mannen, dus het is hartverwarmend om te zien dat beide bands die vanavond optreden een volledig vrouwelijke line-up hebben. Nog indrukwekkender zelfs is dat beide bands, op het gebied van sonische woede, hun mannelijke tegenhangers er uit kunnen rocken, en als je wilt horen wat het echte geluid van ”girl power” is, dan staat het antwoord recht voor je neus.
Liveverslag: Otoboke Beaver + Drinking Boys And Girls Choir
The Fleece, Bristol, 10.05.2023
Ik ben een groot fan van driekoppige bands. Er is gewoon iets zo strak en compact over deze lagere aantallen wat een geluid produceert waarbij al het extra vet ontbreekt en wat een stevige klap verkoopt, en dat is precies wat Zuid-Korea’s Drinking Boys And Girls Choir verkoopt. Afkomstig uit Daegu, Zuid-Korea, is het een bruisende bende die nummers bezorgen die de perfecte soundtrack zouden zijn tot een variatie van skateboard stunts (tijdens het consumeren van wat passende alcoholische versnaperingen). De drietandige vocale aanval maakt voor een boeiende ervaring als bassist Meena Bae elke centimeter van het podium bedekt terwijl drummer Myeong-jin Kim deftig alle ritmes door elkaar mixt. Over het afgelopen decennium heeft de band al door vier gitaristen heen geblazen, maar ik hoop dat ze blijven hangen met nummer vijf want Megan Nisbet is een geweldige vocalist die ook een lauwe solo (of twee) kan geven. Het is de band haar laatste nacht op de Otoboke Beaver tour, dus er is een soort van afsluitende sfeer, maar de band heeft een goede werkethiek en bezorgt een vermakelijke energieke set.
Op elke tournee in het Verenigd Koninkrijkheeft het Japanse Otoboke Beaver voortgeborduurd op vorige successen en, zoals de uitverkochte shows op deze tournee aantonen, zullen ze spoedig moeten promoveren tot grotere zalen. Dat zou volkomen verdiend zijn aangezien hun carrière gekarakteriseerd is door een ongecomprimeerde werkethiek, tegelijkertijd als ze in grotere hallen zouden spelen, ben ik er zeker van dat ze een bepaald iets zullen verliezen. Dusdanig is de confronterende natuur van hun muziek, in een klamme zaal met het plafond druipend van het zweet en de band die allerlei sonische onzedelijkheden in jouw richting gooit. Dat is exact wat ze vanavond bezorgen, zodra het eerste akkoord van YAKITORI naar buiten rinkelt (en ik bedoel het allereerste akkoord), het publiek explodeert als een bom die op scherp staat met meer dan genoeg moshen en slam-dans. Met de band nauw gericht op hun doel, kan hun chaotische maar gecontroleerde ethos behoorlijk desoriënterend zijn en je krijgt het gevoel dat hun geluid leunt op de rand van een vallei, maar dat is een testament aan hun vaardigheid en dat ze het permanent paraat houden in zo’n positie gedurende de hele show.
Otoboke Beaver is een onstuitbare natuurkracht, en met 22 nummers spelen in een hectisch uur zou het je alles moeten vertellen wat je moet weten. Guitarist Yoyoyoshie is als een jongere Angus Young (na het nuttigen van amfetaminen) en kronkelt ritmisch terwijl zij wat onmogelijke geluiden trekt uit haar instrument. Alhoewel, ster van de show is drummer Kahokiss die speelt met haar voet in een brace, maar dit had je vast nooit geraden; haar timing blijft onberispelijk, en ze wordt kundig ondersteunt door bassist Hirochan. Wat ik echt mis uit de begindagen van de band is het gitaarspel van zangeres Accorinrin, dat een mooie aanvulling vormde op het meer expansieve spel van Yoyoyoshie, maar aan de andere kant heeft het haar ook in staat gesteld om ongeremd te spelen en dicht bij het publiek te komen. De set van vannavond is carrière-breed met oudere nummers die schouder aan schouder staan met de nieuwe en, met de nummers die elkaar razendsnel opvolgen, wordt er weinig geboden qua verademing, wat alleen maar toevoegt aan het gevoel van urgentie. あなたわたし抱いたあとよめのめし (Anata Watashi Daita Ato Yome No Meshi) brengt het de set naar een huiverende conclusie, verzekert het dat niemand teleurgesteld naar huis gaat.
