DISCLAIMER: Deze anime kan erg depressief en zwaar zijn om te kijken en heeft hier geen rem op zitten. Ik raad niet aan deze serie te kijken als je snel beïnvloed wordt door dit soort onderwerpen. Als je zit het moeilijk hebt, vraag om hulp, praat erover en zoek professionele hulp waar nodig. Stay strong!
Het boek Japan Sinks, geschreven door Sakyo Komatsu in 1973, heeft al succes gezien in meerdere vormen. Het boek is door zijn succes in 1970 bekroond als een belangrijk stuk in de politieke standpunten van de Japanse samenleving dat decennium. Kort na de uitgave van het boek werd het al verfilmd onder dezelfde titel. In 2006 kwam er nog een remake hiervan met een wat nieuwer beeld in Sinkin of Japan tegelijk met een parodie film onder de naam The world sinks except Japan. Dit maal heeft Studio Science Saru het verhaal gebruikt en hier een eigen twist aan gegeven, met een andere focus in de chaos van Japan Sinks: 2020.
Verhaal
De anime volgt Ayumu Mutou, een 14 jarige hardloopster, haar jongere broertje Go die ernaar streeft een e-sport kampioen te worden, hun Filipijnse moeder Mari en Japanse vader Kouichirou. Houd die nationaliteiten in gedachten want dit is later belangrijk. De anime geeft de kijker geen tijd om rustig te zitten, waar normaal een rustige introductie in plaats is gooit Japan Sinks: 2020 je meteen in het diepe met zware aardbevingen en chaos nog geen paar minuten in de eerste aflevering. Van daar gaat het alleen maar verder bergafwaarts met een rollercoaster aan events die elkaar opvolgen in een kleine tijd terwijl je de reis van de Mutou familie naar veiligheid volgt op het scherm. Gedurende de loop van de serie is er geen rustmoment voor de kijker. Natuurlijke catastrofes blijven de kleine groep treffen en de dood is in ieder klein hoekje te vinden om je te verrassen waardoor de anime er een duistere en depressieve toon op nahoudt.
Het verhaal gaat door vele zware onderwerpen. Het laat zien hoe mensen in het nauw rare sprongen maken wanneer ze geconfronteerd worden met de mogelijkheid het leven te verliezen. Agressie ontstaat tussen de overlevende en er wordt gevochten om eten en een veilige plek om te verblijven. Anderen proberen zich weer te verdedigen hiertegen. Echter het onderwerp dat er het sterkste uit springt, is racisme. De oudere generatie Japanners laten duidelijk merken dat ze een sterke afkeer hebben tegen buitenlanders, en later in de serie wordt de groep zelfs een veilige plaats afgewezen omdat de moeder Filipijns is. De reden hiervoor zou zijn dat alleen pure Japanners het waard zijn om te redden. Een van de personages laat deze afkeer ook blijken wanneer hij Go stevig aanspreekt op zijn gebruik van Engels. In zijn ogen zijn ze Japans en moeten ze zich ook zo gedragen in Japan.
Op papier klinkt dit verhaal als een geweldig concept en ook de trailer liet denken dat het een sterke serie zou zijn. Helaas was het in realiteit niet zo sterk en uitgetekend als verwacht. Hoewel de eerste twee afleveren erg veelbelovend waren en je op het puntje van je stoel lieten zitten, viel het vanaf daar een beetje uit elkaar. Het verhaal wat volgt na deze afleveringen is erg afgeraffeld en raced je er doorheen. Sommige segmenten gaan zo snel dat er geen tijd is om te verwerken wat er eigenlijk gebeurd is, of waar het je eigenlijk naartoe brengt wat alleen maar leidt tot verwarring. Er was zelfs een seksscène in het verhaal gedropt met geen enkel greintje meerwaarde of betekenis aan het plot. Vervolgens komt er een storm aan evenementen en voor je het weet is het einde daar en weet je niet waar je vandaan kwam. Het voelde alsof er geen goede communicatie was tussen het animatieteam en de director. Het concept was er, de naslagwerk was al helemaal klaar om van te werken, en toch was het eindresultaat rommelig.
Personages
Als er gekeken wordt naar de personages van de anime is het meer een grijs gebied. Aan de ene kant voelde het alsof deze zo menselijk als mogelijk geschreven waren in situaties vol met stress. Onlogische en ondoordachte besluiten, actie ondernemen zonder na te denken en allen zette hun eigen leven voorop. Maar hoe langer je de serie kijkt, hoe meer het begint te vervelen. De personages beginnen hersenloos te lijken en het zorgt ervoor dat je constant naar ze wil schreeuwen niet te doen wat ze juist aan het doen zijn.
De hoofdpersonage is Ayumu. 14 jaar en op weg een Olympisch atleet te worden. Maar desalniettemin is ze erg kinderachtig en onwetend vanaf het begin. Het ergste is dat door de hele serie heen, verandert hier weinig aan. Je verwacht dat wanneer je door natuurgeweld als dit heen gaat, dat je hier van opgroeit, maar dit is niet het geval voor haar. Vanaf het begin maakt ze blindelings besluiten gebaseerd op haar emoties, en zorgt hiervoor voor de ergste gevolgen voor haar en anderen.
De rest van de groep past zich in vergelijking redelijk snel aan aan de situatie. Mari en Kouichirou nemen de leiding op zich en de rest volgt hun. Snel na de start van de aardbevingen sluiten Ayumu’s vriend Haruo Koga en vriend van de familie Nanami Miura zich aan. Nanami functioneert als de bemiddelaar van de groep. Ze houdt iedereen kalm en zorgt voor ze. Maar dan is er Haruo, de meest lege persoonlijkheid die je kan bedenken. Pas op het einde van de series zie je hem ineens acties ondernemen, maar de rest van de tijd vergeet je eigenlijk dat hij bestaat.
Go is een van de meer interessante personages. Ongeveer 10 jaar oud en een game fanaticus. Hij zorgt ervoor dat er een frisse input in de groep wordt gegooid. En zelfs dat hij jonger is dan zijn zus, is zijn manier van aanpak en denken veel volwassener dan die van haar, waardoor je je makkelijker met hem kan vinden.
Pas enkele afleveringen later komt een van de meest uitgedachte personages in beeld, de YouTuber KITE. Zonder hem had de anime echt uit elkaar gevallen. Hij zorgt voor een lach in de groep, en heeft de meest doordachte ideeën die de groep kunnen helpen overleven. Uiteindelijk red hij alles, zowel in het verhaal, als het verhaal zelf.
Helaas is er voor de andere personages weinig te zeggen. In de 10 afleveringen is er bijna geen tijd genomen om ze te onderbouwen, waardoor je niet echt met ze mee kan voelen. Ze lijken onbelangrijk, en het maakt bijna niet uit of ze wel of niet dood gaan.
Muziek
De anime begint met de opening A Life door Taeko Ohnuki en Ryuichi Sakamoto. Dit was een prachtig nummer om te luisteren. Het is zo kalm, zacht en geeft je kippenvel over je hele lichaam. Een perfecte opening voor deze serie. De piano is een genot om naar te luisteren en de zachte tonen van Taeko’s stem voel je diep van binnen. Het voelt als een soort stilte voor de storm en is het enige moment dat de kijken een kleine rustpauze is gegund. Echter als je weet wat er volgt, is het ergens ook beangstigend om aan te horen.
De muziek in deze anime was een kunstwerk. De soundtrack was volledig gecomponeerd door Kensuke Ushio, die eerder ook de soundtrack van DEVILMAN crybaby had gedaan. Ushio heeft de gehele mood van de series weten te vertalen in zijn tracks. Of het nu hoge spanning is, diepe droefheid of een verzachtende kalmte, ieder moment krijgt een plekje in zijn muziek en weet je in zijn greep te nemen.
Iedere track is een combinatie van electro en dagelijkse geluiden, wat of voor de meest angstaanjagende sfeer zorgt die rillingen over je rug laten lopen, of laat je de meest mooie warme zomerdag beleven. Er is geen gevoel dat niet in muziek omschreven wordt.
Dit zorgt ervoor dat je daadwerkelijk meeleeft met de anime. De combinatie van visuals, de manier dat het verhaal verteld wordt, en deze adembenemende soundtracks trekken je in het verhaal. Je voelt het verdriet na iedere dood, de angst van iedere beving en laat je meelopen met de personages.
Animatie
Dit is waar de studio echt door de mand viel, daar het de meest inconsistente gedeelte was van de hele anime. De trailer gaf het gevoel dat de hele serie prachtig gerenderde animatie bevatte met adembenemende scènes. Helaas was dit een compilatie van de mooiste delen van vooral de eerste paar afleveringen. Wanneer de serie verder gaat, wordt al snel duidelijk dat het niet een mooi geheel is. Stijlen veranderen constant en sommige scènes zien er rommeliger uit dan anderen. Er waren scenes bij waar je op de achtergrond mensen zag lopen, en het leek net alsof ze in slow motion bewogen, en soms teleporteerde ze gewoon naar de plek waar ze heen moesten. Het was alsof ze de frames die de transitie zouden maken tussen de key frames vergeten waren. Dit is iets wat je nog wel eens tegenkomt in grote projecten waarbij een nieuwe aflevering iedere week uit moet komen, simpelweg omdat er geen tijd voor is. Maar voor een anime met maar 10 afleveringen voelt het niet goed.
Ook zijn er heel veel botsende stijlen. Waar je in het begin veel details, schaduwen en prachtige lichteffecten had, was aan het einde van de serie weinig van terug te zien. Simpele vormen, andere typen lineart en geen enkele vorm van shading.
Het is bijna niet te geloven dat het om dezelfde serie gaat. Het geeft een impressie dat de productie gehaast was, of dat door de momentele maatregelen rondom COVID-19 het team uit elkaar viel door thuiswerken, met als gevolg dat de samenhang van de animatie verloren ging. Hadden ze de release van de serie uitgesteld hadden ze dit misschien nog kunnen redden met extra tijd om de animatie op elkaar aan te laten sluiten om er meer van een geheel van te maken.
Vergelijking
Zoals eerder aangegeven was het verhaal geïnspireerd op het boek Japan Sinks. En zelf al is de focus anders, de gebeurtenissen in het verhaal blijven hetzelfde.
Om een goed beeld te krijgen van waar de anime onderscheid maakt van de inspiratie heb ik de 2006 verfilming Sinking of Japan gekeken.
Beide starten met een serie hevige aardbevingen in Japan. In de film, omdat de kracht ervan de overheid zorgen baart sturen ze een onderzeeër onder leiding van Toshio Onodera om dit fenomeen nader te bekijken. Helaas komt hier erg slecht nieuws uit. In de anime komt dit ook terug. Ook hier hebben ze Onodera in het verhaal gebruikt, als wetenschapper die het nieuws doorgeeft dat Japan gaat zinken, en later in het verhaal kruist hij nog wegen met de groep.
Vanaf hier vallen de gelijkenissen uit elkaar. De film richt zich volledig op het onderzoeksteam en hoe de overheid omgaat met deze omstandigheden. De anime daarentegen legt de focus op een familie die door het hevige natuurgeweld moeten overleven. Dit geeft een groot verschil in de impact die elke verfilming geeft. De film is een rampenfilm met hevige politieke commentaren, terwijl de anime meer ingaat op de emotionele aspecten van verlies tijdens rampen als deze. Ik raad zeker aan de film ook te kijken indien mogelijk. Niet alleen is het een erg goede rampenfilm, maar ook geeft het een beter beeld waar de anime vandaar kwam. Het geeft ook meer diepgang op de situaties waar de anime overheen was gevlogen en zorgt voor een meer compleet beeld van het verhaal.
Conclusie
Over het algemeen was de anime wel ok om te kijken. Het is een snelle serie met een hoop gebeurtenissen waardoor het moeilijk is om je te vervelen. Er waren echter een hoop dingen die gewoon afgeraffeld waren in productie wat zorgt voor een gemiddeld eindproduct, ver weg van de hype die beloofd werd door de advertenties en trailers.
Score: 45/100
