Het was alweer even terug dat een Japanse band het podium van Baroeg mocht betreden. Na Crossfaith, Church of Misery, Coffins, en nog een aantal andere bands uit Japan, is Visual Kei band Jupiter de volgende band die het podium mocht betreden in Rotterdam.
Baroeg is een perfecte plek voor metalbands om ontdekt te worden, al helemaal voor de Japanse band, omdat zij nog niet eerder hebben mogen optreden in Nederland en in principe gold dit ook voor de supportacts. Voor fans van de Visual Kei scene is Jupiter totaal niet onbekend en zij leken op het eerste gezicht veelal op het evenement afgekomen te zijn op 10 mei. Later op de avond was dit wel anders met een diversiteit van mensen die Japanse symphonische powermetal in volle overgave genoten.
Het was de tweede dag van de Europese tour en alle bands zaten op dat moment nog vol energie en enthousiasme. Dat wa vooral merkbaar met de hoofdact Jupiter, die zelfs als laatste act wist een show te geven waarbij band en publiek helemaal uit z’n dak gingen. Vanaf het eerste moment wist de band te knallen met ARCADIA en LAST MOMENT, het publiek werd er direct bij betrokken en gaf hen een gratis workout. Beide zijn het tracks waarvan het origineel gezongen is door KUZE’s voorganger ZIN en voor fans een manier om de verschillen te ontdekken tussen beide zangers. Geen tijd voor een adempauze tot er een lied in de richting van een ballade van start ging, zoals No cry no more.
KUZE werd zeer verwelkomt als de nieuwe zanger van Jupiter, hij wist het Rotterdamse publiek te overtuigen met het brede bereik van zijn stem en zijn enthousiasme. Hij probeerde contact te maken met het gehele publiek en leidde hen door het concert. Bij de pauze probeerde KUZE in Engels en Japans wat te communiceren met het enthousiaste publiek, al wist hij er ook nog een dankjewel uit te gooien, er was geen tijd om te lanterfanteren en de band moest snel door, want de SHOW MUST GO ON. Natuurlijk bleef er tijdens het optreden voldoende plaats voor de solo’s van gitaristen Teru en Hizaki, waarbij Hizaki zelfs een indrukwekkende spagaat maakt langs de monitor om zijn gitaarspel van dichtbij te laten zien voor diegenen die het concert zittend moeten bijwonen. Geen discriminatie vanuit de band en dat zorgt voor een verbroedering tussen het publiek en de bandleden.
Ook al vond Jupiter’s show later op de avond plaats, de muzikanten hadden genoeg energie om tot het uiterste te gaan. Al snel kwamen de zweetdruppels tevoorschijn op de gezichten van de muzikanten, vooral Hizaki die volledig in een rococo jurk is gehuld heeft al gauw de hitte te pakken, maar de hitte deert niemand, want er is volste concentratie op het brengen van een perfecte show. In vergelijking met de supportacts is de lichtshow van Jupiter veel interessanter opgezet, waardoor de aandacht direct werd gevestigd op de band. Al was dat misschien niet nodig, gezien Jupiter een knallende show wist te brengen om je vingers bij af te likken.
De focus van de setlist lag zoals verwacht voornamelijk op het nieuwste album van Jupiter, Zeus ~Legends Never Die~, maar een aantal oudere nummers werden niet vergeten, zoals de eerste twee nummers van het optreden en op het eind met onder andere Blessing of the Future en Symmetry Breaking.
Setlist
01. ARCADIA
02. LAST MOMENT
03. Angel’s Wings
04. Drastic Night
05. Bring Me Out
06. SHOW MUST GO ON
07. No cry no more
08. The Spirit Within Me
09. TEARS OF THE SUN
10. Memories of you
11. B.L.A.S.T
12. Blessing of the Future
13. Zeus：Ⅰ.Legend Never Die – Ⅱ.Conversations with GodEncore 1: Symmetry Breaking
Encore 2: Theory of Evolution
Gezien de avond gevuld was met niet alleen het optreden van Jupiter, maar ook nog van 3 diverse supportacts, waren de liefhebbers van luide muziek een aantal uren onder de panne. De avond werd afgetrapt door de solomuzikant Lightning die met zijn gitaar en backingtrack het publiek probeerde te overtuigen. Bijna de gehele show werd hij omringt door een cameraman die zijn optreden en de reacties van het publiek probeerde vast te leggen. Gezien Lightning de starter van de avond was, waren er op dat moment meer camera’s aanwezig dan publiek en dat is best jammer, maar ook iets wat veelvoorkomend is voor supportacts.
Met een van zijn bekendere tracks Memories probeert Lightning het publiek warm te maken met zijn gitaarkunsten. Het publiek reageerde nog wat verlegen in het begin, maar naarmate de show vordert weet het publiek wat meer te reageren op de muzikant en zijn optreden. Dit zorgt voor enthousiasme aan de kant van Lightning. Ondanks dat hij daar alleen staat, probeert hij er wel een show van te maken zoals tijdens zijn laatste nummer waarbij hij nog een potje weet te shredden op zijn gitaar.
Bij de tweede act, de Duitse symphonische metalband AETERNITAS, is het publiek aangevuld met nieuwe gezichten. Het is een beetje dringen geblazen, want het podium stond volgebouwd met 6 bandleden en hun instrumenten. De band wist meteen binnen te komen met een knaller en dat zorgt al direct voor wat knikkende hoofden door het publiek. AETERNITAS laat zien dat ze een theatrale metalband zijn met opera en sprookjeselementen, maar wel even wat anders zijn dan de andere supportacts.
Ondertussen trok de bassist de aandacht door overal op het podium te spelen en in duel te gaan met de andere muzikanten. De zangeres Julia zong met volle overtuiging en kwam met veel moeite boven de muziek uit, terwijl de stem van gitarist en zanger Alex heel duidelijk over leek te komen. AETERNITAS weet wel het publiek mee te krijgen door mee te zingen door de catchy elementen die ze verwerkt hebben in hun liedjes. Er leek zelfs een track tussendoor te komen die wat weg leek te hebben van Frozen’s Let It Go. Of dit zo was, maakte weinig uit voor het publiek, want die leken te genieten van de show.
De laatste supportact voor Jupiter was de Engelse band Season of Ghosts, voor velen een bekende naam dankzij de zangeres Sophia die een interessante geschiedenis heeft in Japan. Sophia stond op het podium met haar zonnebril en capuchon op wat zorgde voor wat mysterie rondom haar heen. Na een valse start met de microfoon, wist de zangeres zich snel te herstellen om het publiek, ook wel aangeduid als beautiful time travellers, aan te sporen.
De band stapte even terug de tijd in met een track van het eerste album The Human Paradox. De ruimte werd rokeriger en de sfeer intenser. Het was te zien dat Sophia zingt met een glimlach en de zaal vulde met een hemels geluid. Waarbij de hoop was dat de Japanse versie van A Place to Call Home ten gehore gebracht zou worden, als een knipoog naar de hoofdact toe, was dit uiteindelijk niet het geval. Hoe dan ook was dit een perfect liedje om in beweging te komen, voor Sophia is het tijd om haar zonnebril af te doen. Uiteindelijk wist Season of Ghost een knipoog te geven met een track van Sophia’s oude band Blood Stain Child, Stargazer, als mooie afsluiter.
Fotografie: Helcanen
