Game Review: Persona Q: Shadow of the Labyrinth

De zomer van 2005 markeerde zich als de eerste keer dat ik ooit een Shin Megami Tensei game in mijn handen had gehad. De serie was me totaal onbekend, maar de cover van de derde titel uit de mainseries maakte me wel nieuwsgierig en dus nam ik toen Lucifer’s Call nietsvermoedend mee naar huis. ‘Nietsvermoedend’ omdat ik totaal niet kon voorzien hoe deze met demonen, mythische figuren en donkere werelden geladen serie en zijn vele spin-offs mijn wereld nog harder overhoop zouden halen dan dat Final Fantasy dat ooit had kunnen doen.

Eén zo’n spin-off reeks zijn de ‘Persona’ games, die schoolgaande jeugd hun diepste ik laat oproepen in de vorm van allerhande wezens om de vernieling van de wereld die ze kennen een halt toe te roepen. Hier in Europa zullen heel wat van ons de reeks waarschijnlijk hebben leren kennen toen Persona 3 in de rekken verscheen. Jammer genoeg sloeg deze fantastische titel nog niet meteen aan bij het grote publiek (je verkleden als het hoofdpersonage uit P3 op de FACTS in Gent in 2008 vertaalde zich bijvoorbeeld in totale onbekendheid bij de con-gangers). Toch lijkt het erop dat de mond-aan-mond reclame voor P3 haar werk goed heeft gedaan, aangezien de opvolger, Persona 4, de Persona-reeks meteen vastpinde als een ware must-play voor J-RPG liefhebbers.

Met het succes van Persona 3 en vooral Persona 4 konden de speciale edities, films, musicals (jawel!) en spin-off titels natuurlijk niet lang op zich wachten. Persona Q: Shadows of the Labyrinth voor de 3DS, die alle helden uit P3 en P4 in een compleet nieuwe omkadering samenbrengt, is daar een heel mooi voorbeeld van.

Orpheus of Izanagi

Persona Q geeft je als speler de kans om het verhaal vanuit de ogen van de groep uit Persona 3 of die van Persona 4 te volgen. Je keuze zorgt voor een andere proloog, maakt je gekozen held de silent-protagonist van dienst terwijl de andere net ingesproken tekst krijgt en een vast karakter en past enkele plotpunten lichtjes aan, maar verandert verder niets aan het verloop van het verhaal. De vijf verschillende moeilijkheidsgraden, gaande van ‘Safety’ (simpele gevechten zodat je je volop op het verhaal kunt richten) tot ‘Risky’ (de ‘prepare to die’ modus waarbij sterven niet alleen een Game Over, maar ook een Game End betekent) geven je voldoende manieren om het spel zo comfortabel of uitdagend te maken als je dat zelf wilt.

Het Verhaal

Bij het begin van Persona Q zijn de helden uit P4 druk in de weer voor het cultuurfestival in hun middelbare school wanneer ze plots een vreemde bel horen luiden. Het duurt niet lang voor Margaret, het aanspreekpunt voor de Velvet Room, laat weten dat ook zij diezelfde bel heeft gehoord. Dit kan absoluut geen toeval zijn! Wanneer de volledige groep voor het eerst samen in de Velvet Room wordt verwelkomd, blijkt de ruimte getransformeerd in een onstabiel geheel van platformen en trappen. Een tweetal mysterieus geketende deuren lijken er de wacht te houden. Ook de school is totaal niet meer wat het hoort te zijn en waar ooit de gangen zich vulden met levendige studenten, is er nu niets meer dan hun reflecties in een onbestaande realiteit. Vreemde nieuwe attracties vol Shadows verschijnen op de raarste plaatsen, een klokkentoren, die al jaren verdwenen was, staat opnieuw trots de school gade te slaan en als dat nog niet genoeg is, blijken twee jonge tieners, Zen en Rei, al een hele tijd in deze realiteit gevangen te zitten. Voor Margaret is het duidelijk: iets heeft het Ruimte-Tijd Continuüm doorbroken en als het Investigation Team en hun twee nieuwe vrienden uit deze vreemde wereld willen ontsnappen, zullen ze de Shadows moeten verslaan en uitzoeken wie of wat hier precies achter zit.

Voor de helden uit Persona 3 komt er net dat beetje meer scifi aan te pas. Wanneer in 2009 een tyfoon door de streek van Iwatodai raast, waardoor het cultuurfestival van Gekkoukan High School wordt afgelast, trekt het hoofdpersonage uit Persona 3 half ziek met SEES richting Tartarus. Hij voelt zich nog steeds belabberd na een paar dagen snotterend in bed te hebben gelegen, maar een vreemd gevoel duwt hem toch richting de met Shadows beladen toren. Het duurt niet lang voor ook hij, al zijn vrienden en Elizabeth en Theodore in de Velvet Room dezelfde vreemde bel horen en de hele bende via de Velvet Room door tijd en ruimte getransporteerd wordt naar dezelfde non-realiteit waar ook het Investigation Team vastzit. Het wordt snel duidelijk dat als SEES ooit Nyx in hun eigen realiteit wil verslaan, ze eerst uit deze vreemde wereld zullen moeten ontsnappen. Beide teams komen elkaar gelukkig al snel tegen bij het allereerst boss-gevechten onder het motto ‘vele handen maken licht werk’, slaan ze de handen in elkaar om het geheim van Yasogami High te ontsluieren.

Kyuu Gameplay

Toen ik de titel voor het spel voor het eerst zag, vroeg ik me af waar de Q voor stond. ‘Is het een alternatief voor een blitse ‘X’?’ dacht ik bij mezelf, maar niets is minder waar. Persona Q: Shadows of the Labyrinth dankt de Q aan een heel andere Atlus reeks: Etrian Odyssey. Etrian Odyssey heet in het Japans namelijk ‘Sekaiju no Meikyuu’ en aangezien Persona Q ontzettend veel gameplay features mee heeft gekregen uit deze reeks, is het helemaal niet vreemd dat de Q (of moeten we zeggen de kyuu) zijn weg naar de titel heeft gevonden.

In Persona Q focust de gameplay zich, net als bij de Etrian Odyssey games, op het first-person dungeon crawlen in met vijanden geïnfesteerde labyrinten. Elk niveau in de verschillende labyrinten worden steeds groter en verwarrender tot ze uitmonden in een gigantische boss-fight. De verraderlijke gangen schuim je af met een team van vijf terwijl je nauwgezet de verschillende paden, deuren, kisten, Power Spots en shortcuts optekent met je stylus. Dit laatste is trouwens een ontzettend leuk iets om te doen terwijl je je een weg doorheen het gespuis baant. Het 3D-effect in elke ruimte maakt in mijn ogen trouwens perfect gebruik van het kunnen van de 3DS. Voor het eerst tijdens het spelen van een SMT 3DS-titel, kreeg ik namelijk het gevoel dat zowel de 3D als het gebruik van de touchpad er echt pal op zaten.

Tijdens de gevechten voel je pas goed hoe de verschillende teams achter Persona Q hun uiterste best hebben gedaan om elementen uit Etrian Odyssey en Shin Megami Tensei perfect te laten mixen. Het ‘One More’ principe dat je in P3 en P4 krijgt wanneer je de weakness van je tegenstander hebt ontdekt, is er niet meer, maar wordt in Persona Q vakkundig vervangen door de ‘Boost’ status. Een personage in ‘Boost’ kan een volgende aanval uitvoeren zonder enige HP of SP te gebruiken (super handig!), maar verliest jammer genoeg de status meteen wanneer je geen weakness meer aanspreekt of zelf wordt aangevallen. ‘Boost’ is echter niet alleen handig voor energie-besparing; hoe meer personages in ‘Boost’ staan, hoe groter je kans is op een All-Out-Attack en het verkrijgen van een nieuwe Persona!

Een ander aspect dat terug te leiden is tot de Etrian Odyssey games, zijn de verschillende FOEs die op je pad komen. FOEs, ofwel ‘Field On Enemies’ in Etrian Odyssey of ‘Physis (‘Fysis’) Oikein Eidolon’ in Persona Q, zijn sterke vijanden die je tot een bepaald niveau het beste kunt vermijden. Op dat vlak doen ze mij heel hard aan de Reaper denken die je in Persona 3 doorheen Tartarus stalkt en zo goed als zeker je dood betekent als hij je laag-levelige zelf te pakken krijgt. De FOEs hebben echter elk een ander gedragspatroon zodat de meeste van hen makkelijk uit de weg te gaan zijn.

Sub-Persona

Je kan het natuurlijk niet over een Persona game hebben en niet over de Persona’s spreken. In de Persona reeks kan elk personage namelijk een onderdeel van zijn eigen ik, het masker of de ‘Persona’, oproepen om voor hem of haar te vechten. Elke Persona wordt uitgebeeld door een mythische figuur en stelt een onderdeel van de persoonlijkheid van de gebruiker voor. In zowel Persona 3 als 4 kan iedereen slechts 1 enkele Persona oproepen, met uitzondering van de ‘wild-cards’, de protagonisten, die als enige in hun team de gave hebben om van Persona te switchen.

In Persona Q wordt er echter heel wat gerommeld met de Persona die de verschillende personages kunnen gebruiken! De samenkomst van de twee wild-cards in eenzelfde plaats, gooit de krachten zo zwaar overhoop dat ze plotsklaps in een mildere vorm aan iedereen worden uitgedeeld! Dit betekent dat elk personage, inclusief de twee mains, nu naast hun vaste canon Persona ook een veranderbare sub-Persona kunnen gebruiken. Dit maakt gevechten al meteen een stuk interessanter, aangezien je zo snel Persona-gebruikers die oorspronkelijk alleen maar aanvallende skills hadden, makkelijk om kunt toveren tot een waar fort door deze te gaan combineren met een helende sub-Persona!

Soundtrack en Voice-acting

De soundtrack van Persona Q is er eentje om duimen en vingers van af te likken. De mixen van originele P3 en P4 nummers beladen het spel met de nodige nostalgie terwijl ze toch fris genoeg aanvoelen. Vooral de tracks die boss- en FOE-battles begeleiden, brengen je meteen in de juiste mood om te gaan ass kicken. Een enig minpuntje is de muziek op sommige niveaus in de dungeons die je, net omdat je er heel lang in rond kan dolen, compleet horendol kunnen draaien. Het allereerste niveau is er zo eentje, maar gelukkig verandert de achtergrondmuziek naarmate je dieper in het labyrint verdergaat.

Persona Q is verder bijna volledig ingesproken, met uitzondering van tekst die niet meteen vast hangt aan de main story line. De originele Engelse stemmen zijn gelukkig terug en opnieuw van topkwaliteit.

Minpuntjes?

Persona Q is een ontzettend leuk spel, dat is een feit, maar toch zijn er een aantal puntjes die net dat tikkeltje minder zijn. In P3 en P4 zijn sociale interacties een groot onderdeel van het spel en hangt heel wat af van hoe hoog je link is. In Persona Q worden deze ervaringen jammer genoeg noodgedwongen vervangen door ‘Strolls’ die bestaan uit momenten die je beleeft met de rest van de teams. Het zijn leuke tussenstukjes die de aandacht even wegtrekken van de dungeons, maar eigenlijk brengen ze weinig bij. Je leert de teamleden beter kennen, doet misschien iets voor hen, maar dat is het zo’n beetje. Ook het claustrofobisch aanvoelende in-game menuscherm stoot me tegen de borst. Bijna de helft van het scherm wordt namelijk ingepalmd door de menu-opties, terwijl een kleine 3D scene ernaast nog snel even de situatie in de school probeert te schetsen. Ik vraag me af of een ander gebruik van de dubbele schermen misschien niet beter had gewerkt…

Tot slot is er natuurlijk het verhaal dat, zoals we wel vaker zien bij cross-overs, eigenlijk niet voldoende is om zo’n groot scala aan speelbare personages een goeie reden mee te geven om samen te werken. Tijdens het spelen is dit nog het duidelijkst; net omdat je de kans hebt om je favoriete personages zo te pimpen dat je niemand anders meer nodig hebt, loop je al snel bijna het hele spel door met eenzelfde team. Ook is er geen opsplitsing tussen ‘bad ending’ en ‘good ending/canon ending’ zoals we bij andere Persona RPGs zien, wat het spel eigenlijk nog rechtlijniger maakt dan het eigenlijk hoeft te zijn. Ik ga eerlijk zijn, die ‘bad ending’ heb ik zwaar gemist. Er is niets frustrerender dan je spel vroegtijdig gestopt te zien worden door een enkele foute keuze en net dat maakt de Persona verhaallijnen extra spannend!

Conclusie

Persona Q: Shadows of the Labyrinth is een leuk spel voor al wie Persona 3 en 4 op hun lijst van favorieten heeft staan of de reeks nog voor Persona 5 uit is (hoogstwaarschijnlijk 2016 voor Europa), wil leren kennen. Het verhaal is misschien niet groot of belangrijk, maar de interactie tussen de verschillende personages, de killer soundtrack, de leuke verwerking van Etrian Odyssey-like cartografie, de knikjes naar plotpunten die eigenlijk nog moeten gebeuren en de referenties naar andere Atlus titels (waaronder Catherine), maken van Persona Q een must-have voor elke Persona-fan.

Persona Q: Shadow of the Labyrinth is sinds 28 november 2014 te verkrijgen voor Nintendo 3DS.

Info:
Titel: Persona Q: Shadow of the Labyrinth
Genre: JRPG, dungeon crawler
Ontwikkelaar: Atlus
Uitgever: NIS America (Europa)

Score: 87/100