De belangstelling voor de jaren negentig is de laatste tijd sterk toegenomen door de opkomst van de alternatieve kant van dat decennium. Na meer dan een decennium hun verrukkelijke indiepop te hebben gespeeld, lijkt het nu de perfecte tijd voor The Wisely Brothers, en een te verlate tournee langs de Britse kust vindt eindelijk plaats, als de band hun sublieme klanken naar Birmingham brengt.
Liveverslag: The Wisely Brothers + Hospital Radio
The Dark Horse, Moseley, Birmingham, 19.11.2022
Hospital Radio is bescheiden en licht oneerbiedig (beide goede eigenschappen) en heeft een Birmingham-gericht geluid dat, als een vreemde samensmelting van The Fall en Half Man Half Biscuit, de details van het moderne leven verkent. Het is een band die zichzelf niet al te serieus neemt (de gitarist draagt een Nemes-hoofdtooi), maar ze zijn zeker geen grap, en ze betreden het podium met evenwicht en doelgerichtheid. Met een geluid dat zweeft tussen Latino en rockabilly (en alles wat daar tussen zit), doet Hospital Radio me denken aan de Clash (alleen geactualiseerd voor het nieuwe millennium) in zoverre dat geen enkel genre buiten de grenzen valt en ze leveren een publiekslieveling af waarvan het uitstekend getitelde Every Jukebox Hates You een absoluut hoogtepunt is. De set van Hospital Radio is zo explosief dat ze een enorme leegte achterlaten bij hun vertrek.
De in 2010 opgerichte The Wisely Brothers uit Tokyo (die overigens geen jongens of familie zijn) hebben lang moeten wachten op een Britse tournee, maar ze zijn er eindelijk, en dit optreden in The Dark Horse is de voorlaatste avond van hun tour. Als het gaat om Japanse bands, heeft Kushikatsu Records zeker de vinger aan de muzikale pols en in 2022 hebben ze enkele van de grootste namen naar Birmingham gebracht (BRIDEAR, Acid Mothers Temple, Minami Deutsch), dus het optreden van vanavond, hun laatste van het jaar, houdt een zekere verwachting in. The Wisely Brothers gaat de uitdaging goed aan, maar verschijnen zonder fanfare en in typische ingetogen stijl met de kleine Haruko Madachi in het klein achter haar gitaar, en met een stem die fladdert als een vogel die door de zomer bloeit. Drummer Akane Watanabe houdt de tijd feilloos bij, en vormt samen met bassist Izumi Wakuri een formidabele ritmesectie die ervoor zorgt dat nummers als The Letter stijgen en dalen als golven die tegen de kust slaan.
The Wisely Brothers staat misschien het best bekend om hun hommage aan klassieke indiebands als The Pastels en Yo La Tengo, maar er zit ook een duidelijke jaren ’60 invloed in hun geluid (denk aan The Velvet Underground) en en ze verkennen een paar invloeden op een verrassende, en levendige, cover van The Rolling Stones’ (I Can’t Get No) Satisfaction. Het vormt de perfecte aanvulling op hun eigen Two Minutes (de meest recente single van de band), een beklemmend, licht verontrustend nummer dat de luisteraar vastbindt in hypnotiserende gitaarlijnen. Met hun sublieme harmonieën en sonische manipulatie doen The Wisely Brothers me een beetje denken aan Say Sue Me uit Zuid-Korea, maar het siert de band dat ze als niemand anders dan zichzelf klinken. Teal, van de recente EP Aglio Olio, is een prima afsluiter van de set, maar een toegift wordt geëist en de band voldoet graag met een prachtige vertolking van hetapi.
Ik hou van The Wisely Brothers’ uitgeklede esthetiek, het ontbreken van enige gimmick heeft het voordeel dat hun songs op de voorgrond treden, en als de songs zo goed zijn, is dat precies waar ze moeten zijn.
