Anime Review: Wolf Children

Wolf Children, of Ookami Kodomo no Ame to Yuki, kwam in 2012 uit en is sindsdien een van mijn favoriete anime films geworden. De film is bijna twee uur lang en heeft in totaal zeven prijzen gewonnen. Het won de Mainichi Film Award voor Beste Animatie Film in 2012, de Japan Academy Prize voor Animatie van het Jaar in 2013 en de animatie van het Jaar award op de Tokyo International Anime Fair, ook in 2013. In het buitenland heeft Wolf Children ook prijzen gewonnen, het won zowel de algemene prijs als de Silver Mirror, een publieksprijs, op het Oslo Films From the South festival in Noorwege, de publieksprijs op de New York International Children’s Film Festival in 2013 en, meest recent, de Beste Anime Disk award van Home Media Magazine in 2014. Wolf Children is gebaseerd op de gelijknamige manga van Mamoru Hosoda, ook de schrijver van Summer Wars, en Yuu. De film is geproduceerd door Madhouse, bekend voor onder andere Death Note en The Girl Who Leaped Through Time en Studio Chizu.

Het verhaal draait om een studente aan de universiteit genaamd Hana, die verliefd word op Ookami, een mysterieuze man die ze ontmoet tijdens een van haar lessen ook al is hij geen student op haar school. Hana komt er al snel achter dat hij niet eens een mens is. Telkens als het volle maan is transformeert Ookami tot wolf, hij legt haar uit dat hij de laatste levende weerwolf is. Tot zijn verbazing blijft Hana bij hem nadat hij zijn geheim aan haar heeft onthuld, sterker nog hun liefde en relatie houd goed stand en groeit alleen maar over tijd.

Hana en Ookami vormen uiteindelijk hun eigen gezin, ze verwelkomen nog twee weerwolven in hun leven: Yuki, hun dochter en de oudste, en Ame, hun zoon en de jongste. Beide kinderen zijn vernoemd naar de weersomstandigheden waarin ze geboren zijn. Hun vader, Ookami, werd hen veel te vroeg ontnomen, dit laat de taak aan hun moeder om voor hun te zorgen terwijl zij rouwt om de dood van haar partner. Ze heeft geen idee hoe ze haar wolf kinderen moet opvoeden, nog hoe ze hun kan leren om controle te krijgen over hun gave. Dit laatste maakt het lastig voor haar om haar kinderen hun geheim te verbergen van haar medemens, al helemaal in een dicht bewoonde stad. Hana kiest ervoor om te verhuizen naar het platte land, omdat zij denkt dat dit het beste is voor haar dochter en zoon. Ze hoopt dat Ame en Yuki hier hun leven in alle rust kunnen lijden.

Zien hoe Hana moet vechten om haar speciale kinderen op te voeden in haar eentje creëert een hoop medeleven voor haar. Ze is duidelijk de soort moeder die alles voor heeft voor het welzijn van haar kinderen, ook al gaat niet altijd alles volgens plan. De interactie tussen haar en haar kinderen is interessant en mooi om te zien.

Alle karakters hebben hun eigen persoonlijkheid, wat het verhaal erg realistisch maak, ook al gaat het over ‘weerwolven’. Ze begrijpen elkaar niet , ze zijn het ook niet altijd met elkaar eens en het verhaal laat een erg realistische relatie tussen een moeder en haar kinderen zien. Je ziet beide kinderen opgroeien en beide hebben hun eigen unieke persoonlijkheid en hun eigen manier van omgaan met hun gave.

Elk karakter heeft hun eigen unieke ontwerp, maar deze zijn niet super extravagant. Dit helpt door niet af te leiden van het verhaal. Alle karakters vallen toch nog op, in hun eigen manier, en zijn erg herkenbaar, zelfs de kinderen in hun menselijke vormen.

Deze film is een combinatie van zoveel thema’s dat het lastig te omschrijven is met slechts genres, welke drama, romantiek en bovennatuurlijk zijn. De focus in Wolf Children is het dagelijks leven van Hana en specifieker haar kinderen Ame en Yuki. Alhoewel het geclassificeerd is als een kinderfilm, bevat het toch een aantal hartverscheurende momenten. De film bevat ook een hoop hartverwarmende momenten en zal je een breed spectrum van emoties laten voelen tijdens het kijken.

De animatie in deze film lijkt vlekkeloos, de tekenstijl en animatie werken goed samen en zorgen voor een mooie film. Ik heb zelf geen inconsistenties kunnen ontdekken tijdens het kijken, die kunnen er natuurlijk wel zijn geweest maar dan vielen deze mij niet op bij het kijken van deze film voor de eerste keer. De tekenstijl is erg simpel, met bijna schijnbaar geen schaduwen maar gedetailleerde achtergronden. Dit is niet hetzelfde als de tekenstijl op de omslag van de DVD, wat mij in eerste instantie verraste. De stijl leid niet af van het verhaal en past goed bij een kinderfilm.

De muziek die gebruikt is in Wolf Children brengt de emotie, of dit nu geluk of verdriet is, goed over. De film heeft geen opening liedje, maar wel een aftitelingsliedje ‘Okaa-san no Uta (おかあさんの唄)’ door Ann Sally. Welke, net als de andere liedjes, de emotie van het einde van de film goed overbrengt.

Zelf genoot ik enorm tijdens het kijken van deze film en zal ik deze zeker nog eens kijken in de toekomst. Het verhaal is meeslepend en heeft me meerdere keren tot tranen geroerd, wat wel iets is waar je voor in de stemming moet zijn. Ik zou Wolf Children niet aanraden om te kijken als je zoekt naar een vrolijke film, wat eigenlijk was wat ik verwachtte omdat het een kinderfilm is. De karakters en het verhaal zijn realistisch, ondanks het fantasie genre, wat iets is dat ik altijd kan waarderen. Het heeft vele prijzen gewonnen, wat ik niet eens wist totdat ik de film al gezien had, en dit was zeker terecht.

Als je liever over Wolf Children wil lezen dan zou je de gelijknamige manga kunnen lezen, die afgerond is met totaal 16 hoofdstukken en 3 volumes.

Studios: Madhouse & Studio Chizu
Start uitzending: 21 Juli 2012

Score: 95/100