Afgelopen zondag 27 april kreeg ik een geweldige kans. Ik mocht de laatste film van Hayao Miyazaki, The Wind Rises in de voorpremiere gaan zien! Als groot fan van Miyazaki’s werk was ik hier enorm blij mee en had ik er zin in. Zoals ik al eerder vertelde in dit stuk was dit een film waar ik enorm naar uitkeek.
Voor aanvang van de film werd er een korte lecture gehouden over Miyazaki, zijn werk en uitspraken en tot ieders verrassing werden er zelfs een aantal prijzen weggegeven. Daarna was het tijd om te gaan genieten van Miyazaki’s afscheidsfilm om het zo maar te noemen want dat gevoel had ik ook echt na afloop van de film.
Het begin van de film gaf zoals ik eigenlijk altijd bij Studio Ghibli films heb een warm gevoel, ik was erg benieuwd wat er zou komen en verbaasde me niet over de transactie die in het begin van de film vooral voorkwam. De hoofdpersoon Jiro die je al vanaf het begin bezig ziet met zijn droom en zijn wil om die te verwezenlijken. Hij is niet bang om te leren of om het op te nemen voor anderen. Ik hou van de kracht die Miyazaki’s personages steeds uitstralen of ze nu oud of jong zijn. Zo ook Jiro die vastberaden is een vliegtuig te bouwen dat perfect is en duidelijk weet wat hij wilt maar dat is niet het enige waar hij om geeft. Het was erg leuk om te zien dat hij op zijn weg naar zijn droom deze kan delen met een vriend die deze weg ook volgt, je ziet ze samen opgroeien en zich ontwikkelen, dit draagt bij aan het realistische beeld van het leven dat Miyazaki graag aan zijn publiek laat zien. Ondanks hun gezamenlijke droom zijn er conflicterende gevoelens gezien de tijd waarin de film zich afspeelt maar duidelijk is wel waar het Jiro en zijn vriend om gaat ; vliegtuigen bouwen.
Familie speelt ook een rol in deze film al zien we niet veel van Jiro’s familie buiten zijn zus en moeder, de belangrijkste persoon voor Jiro is Nahoko, het meisje waar hij na een wonderbaarlijke weg mee trouwt. Ook deze situatie laat zien dat de film een beeld van realiteit schetst omdat niet alles loopt zoals men graag zou willen. Het is zeker geen klassiek liefdesverhaal maar wel heel bijzonder, hartverwarmend en zelfs grappig op bepaalde punten. Hier laat Miyazaki zien dat Jiro op dit gebied heel makkelijk is maar zeker van zijn gevoelens wat het extra mooi maakt.
Het einde van deze film gaf me een gemixt gevoel. Er was blijdschap die volledig op zijn plaats was en daarnaast verdriet, dat ook helemaal paste. Ik voelde geen leegte dat is zeker, The Wind Rises heeft echt aan mijn verwachtingen voldaan en ik had dan ook een tevreden gevoel na afloop. Met het maken van dit werk heeft Miyazaki naar mijn idee een perfect einde van zijn carriere als filmmaker gekozen.
Vanaf 1 mei is The Wind Rises te zien in de Nederlandse bioscopen. Ik wens jullie veel plezier bij de film mochten jullie hem gaan kijken.
Studio: Studio Ghibli
Uitgekomen op: 20 Juli 2013
Cijfer: 80/100
