Hebi Katana, die zichzelf omschrijft als een ‘Tokyo samurai doom band’, heeft sinds 2020 luisteraars met hun monsterlijke riffs tot onderwerping gedwongen. Met hun rusteloze energie is de band een vaste waarde geworden in de live scene van Tokyo, terwijl ze hun vleugels uitslaan om in grote steden in Japan te spelen, naast optredens in Frankrijk, Italië en Zuid-Amerika. Hun vierde album heet Imperfection en laat zien dat de band hun vakmanschap heeft aangescherpt om zeven wereldschokkende nummers te leveren die de schaal van Richter dreigen te doen ontploffen.
Zoals je mag verwachten van een band die hun vierde album uitbrengt, weet Hebi Katana als geen ander hoe je een entree maakt. Een zacht gitaarmotief zweeft door de lucht als sigarettenrook; het is hypnotiserend en wiegt ons in een vals gevoel van rust. Dat maakt dat het moment waarop de band rond de 30 seconden inzet, des te harder binnenkomt. Als de liefdeskinderen van Black Flag en Black Sabbath is dit een soort doom metal die met veel energie en kracht wordt gespeeld. Het is meer slechte LSD trip op het Altamont Free Concert dan de zomerse hippievibes van de Summer of Love, en het swingt met een echt gevoel van gevaar. Black Sabbath is zeker een invloed op deze band, maar het is meer een springplank naar iets nieuws dan een slechte kopie (en laten we eerlijk zijn, welke doomband, of eigenlijk welke metalband, heeft geen vleugje Sabbath in zijn DNA?). De dreunende, in de onderbuik voelbare bas is puur Geezer Butler, terwijl de drums die strakke-maar-losse stijl hebben die door Bill Ward is gepionierd. Op dezelfde manier klinken de gitaarriffs alsof ze in een vurige oven zijn gesmeed, maar wanneer Hebi Katana al deze elementen samenbrengt, ontstaat er een geluid dat helemaal van hen is en Bon Nou kan niemand anders zijn dan zichzelf.
Ik heb een voorliefde voor driemansbands; er schuilt een kracht in een klein aantal muzikanten die een geluid creëert dat veel groter is dan de som der delen, en dat is precies wat hier gebeurt. Het luisteren naar Dead Horse Requiem is te vergelijken met het staan naast een kolossaal stuk brutalistische architectuur. De schaduw die het werpt is lang en zorgt ervoor dat je je heel klein en onbeduidend voelt. De grootste kracht van Hebi Katana ligt echter in de variatie; het is een band die niet bang is om dingen te mixen. Niet alleen zitten hun individuele nummers vol met tempowisselingen en wisselende maatsoorten, maar het album schakelt ook voortdurend van versnelling, waardoor geen twee nummers dezelfde sonische ruimte innemen. Dat maakt het een album dat gemakkelijk in één keer te verwerken is, omdat het nooit stil komt te staan. Op dezelfde manier maakt Hebi Katana goed gebruik van licht en schaduw; ze zijn niet allemaal puur gewelddadig en hoewel Blood Spirit Rising wordt omlijst door twee delen die alle naalden in het rood duwen, is er een soepel en luchtig middendeel dat voor contrast zorgt. Op een vergelijkbare manier is Yu gen alsof je een spiegelzaal binnenstapt met geluid dat in alle richtingen wordt gebroken, hervormd en gereflecteerd, wat een duizelingwekkend en desoriënterend effect kan hebben (maar dan op de best mogelijke manier).
Na vier studioalbums te hebben uitgebracht in vijf jaar tijd (en een druk concertschema), zou je verwachten dat Hebi Katana tekenen van vermoeidheid zou vertonen, maar het is een band die lijkt te gedijen onder druk en hun nieuwste album, Imperfection, bewijst dat het een perfect album is.
Tracklist:
1. Bon Nou – 煩悩
2. Dead Horse Requiem -走馬灯
3. Praise the Shadows – 陰翳礼賛
4. Doomed Echoes from Old Tree – 木霊
5. Blood Spirit Rising – 諸行無常
6. Yu gen – 幽玄
7. Yume wa Kareno – 夢は枯野
Imperfection werd op 25 juli uitgebracht via het in Californië gevestigde label Ripple Music. Met dank aan Purple Sage PR voor het ter beschikking stellen van het album voor deze recensie.
