OmniVibes is, zoals de naam al aangeeft, een eenmansproject van de veelzijdige muzikant Paul Jackson. Paul, een gitarist, sitarist, zanger en songwriter, beschikt over tal van talenten en presenteert ze vanavond voor ons plezier. Hij heeft niet alleen artiesten zoals Arthur Brown (van The Crazy World) bijgestaan, wees ook niet verbaasd als je hem op je lokale winkelstraat tegenkomt terwijl hij als straatmuzikant optreedt. Zijn optreden is het soort dat langzaam groeit, zich opent als een lotusbloem, en na een paar nummers op de akoestische gitaar komt het echt op gang wanneer hij de sitar oppakt.
Paul geeft met een behendigheid die kan concurreren met de legendarische Ravi Shankar, een moderne interpretatie van klassieke Indiase rāga’s door ze te verenigen met Delta blues en een zeer sterke slide-stijl. Het is een combinatie van stijlen die ik nooit eerder had overwogen, maar zodra ik zag hoe Paul ze samenbracht tot een samenhangend geheel werd het plotseling heel duidelijk. Terwijl allerlei soorten vuurwerk uit zijn vingertoppen spatten, slaat Paul ook met zijn voet op een trommel en al snel krijgt hij de menigte in een samenhangende groove. Oost ontmoet West op een stijlvolle manier en OmniVibes zorgt voor een goede sfeer.
Opgericht in 1995, kwam Acid Mothers Temple al snel op de voorgrond als Japan’s vooraanstaande psychedelische rockband, en het duurde niet lang voordat de rest van de wereld verslaafd raakte aan hun buitengewone charmes. Net als echte buitenaardse wezens lijkt de band zomaar uit het niets op te duiken. Zonder gedoe sluiten ze hun spullen aan, beginnen te spelen, en nemen ons mee op een geweldige reis. Met Hiroshi Higashi aan het roer, die zijn synthesizer tot het uiterste draait, is hij een witharige tovenaar die hun schip naar een onbekende plek leidt. Hij wiegt van links naar rechts door de turbulentie die hij zelf veroorzaakt. Achter hem staat een band die net zo vol energie zit, met gitarist (en oprichter) Makoto Kawabata die geluid boetseert tot vormen die je nog nooit eerder hebt gehoord.
Door de jaren heen is Acid Mothers Temple een los collectief geweest, met leden die kwamen en gingen, vaak op een spontane manier; en deze tournee is geen uitzondering. Ik dacht dat de bassist van vanavond me bekend voorkwam, en dat klopt ook; het is Taigen Kawabe, zanger en bassist van Bo Ningen. Deze avond sluit hij zich nauw aan bij een krachtige drummer en samen creëren ze een motorische beat die hen met onstuitbare kracht vooruit stuwt. Met een tweede gitarist die Kawabata aanvult, creëert Acid Mothers Temple een spektakel dat net zo opvallend is als hun geluid; de vijf levendige persoonlijkheden samen met de technicolor psychedelia creëren een ervaring die al je zintuigen tegelijkertijd aanvalt.
Hoewel de set van vanavond een duidelijke opbouw en structuur heeft zit er ook een improviserend karakter dat het optreden uniek maakt. Terwijl sommige concerten gechoreografeerd zijn tot zelfs de kleinste bewegingen, is er een gevoel van gevaar bij een Acid Mothers Temple-show en het gevoel dat het in elke richting kan afdwalen. En het slaat zeker onverwachte zijpaden in; neem bijvoorbeeld hun cover van Pink Floyd’s Interstellar Overdrive. Ze nemen de hoofdmelodie en vormen deze naar hun eigen stijl (de wijze waarop alle coverversies behandeld zouden moeten worden), wat resulteert in een hypnotiserende ervaring die een betovering oproept in de gehele zaal.
De band doet iets soortgelijks met Gong-covers en de groove die ze uitstralen, zorgt ervoor dat iedereen, voor wie in staat is, staat te dansen. De vlucht van de band eindigt met een noodlanding, waarbij de instrumenten tot het uiterste worden bespeeld en Taigen Kawabe het publiek in stormt. De band verdwijnt net zo snel als ze kwamen en trekken door naar de volgende stad, maar ze hebben mooie herinneringen achtergelaten bij iedereen die vanavond erbij was.
Fotografie door JJ Grant/Wonderlens (Corsica Studios op 15.05.2025)
