De uit Tokyo afkomstige band Cilvie werd opgericht op het hoogtepunt van de wereldwijde pandemie en die hele ervaring dwong de band om nieuwe, inventievere manieren van opnemen te vinden. Het belangrijkste is echter dat het de groep een doe-het-zelf ethos en een onafhankelijke geest heeft bijgebracht, en dat komt duidelijk naar voren op hun nieuwste release, EVERYTHING. Na de impact van hun debuutsingle Stray Sheep legt de band met deze 3 tracks de lat hoger.
REQUIEM is een duistere en verontrustende introductie die een ontregelende scène neerzet; het is spookachtig en zweverig en lijkt te echoën uit een ver verleden. Als een grammofoonplaat die constant wordt herhaald, worden disharmonische akkoorden op een schijnbaar lukrake manier naast elkaar gezet om een tegenstrijdige luisterervaring te creëren, terwijl een verloren, jonge ziel hulpeloos huilt. De plaat kraakt alsof het regent en de hele sfeer is verontrustend, alsof het het werk is van iemand die niet helemaal in vrede is. Toch is het ook vreemd verleidelijk; een skeletvinger die je een tent in wenkt op een boosaardig carnaval, je hebt het gevoel dat je je moet verzetten tegen de duistere kracht ervan, maar bent hulpeloos om weerstand te bieden.
Als je echter over de drempel stapt, zul je blij zijn dat je dat gedaan hebt, want wat je te wachten staat is de explosieve titeltrack EVERYTHING. Niet alleen zet de introductie een donkere scène neer, maar het fungeert als een folie (een zwarte spiegel, om het zo maar te zeggen) om de bruisendheid die EVERYTHING uitstraalt te benadrukken. Voortgestuwd door een gespierde, strijdlustige riff is dit een sterke opener die een hard, mannelijk geluid tegenover vrouwelijke vocalen zet en één van de vele tegenstellingen is waardoor EVERYTHING in alle richtingen breekt. Er is een rustiger gedeelte tegen het einde van het nummer met Qua’s stem die door de lucht zweeft; het is een etherische compositie die in schril contrast staat met de heavy metal die het nummer afsluit.
EVERYTHING heeft een interessante productie; het is niet te gepolijst, maar ook niet te rauw. Het bestaat ergens in het midden en heeft een livetintje, alsof de band op het podium is vastgelegd. M4C’s drums zijn diep en hol, terwijl Koji’s gitaar vlijmscherp is en hij gierende riffs aflevert die venijnig snijden. Het is een boeiende ervaring die je volledige aandacht opeist.
JEALOUSY, dat een meer melodieuze kant van de band laat zien, opereert met een bijna popgevoeligheid. Hier komt het basspel van NOAH het best tot uiting en haar gedreun waarmee JEALOUSY wordt geïntroduceerd is brutaal en doet denken aan Peter Hook (Joy Division/New Order). Als een andere kant van dezelfde medaille is dit dezelfde band die de spinnenwebben wegblies met EVERYTHING, maar toch zijn ze niet zo uitzinnig. De zang krijgt de ruimte om te vliegen, en dat gebeurt als een gekooide vogel die uit zijn kooi is ontsnapt, terwijl de ritmesectie marcheert met een meer afgemeten beat. Er is nog steeds ruimte voor Koji’s gitaar, alleen voegt hij nu pasteltinten toe terwijl hij eerder felle kleurspatten toevoegde. Het zorgt ervoor dat Cilvie vertrekt met een beklijvende noot, die niet snel vergeten zal worden.
Mijn enige echte probleem met EVERYTHING is dat het met slechts tien minuten een beetje te kort is. De band geeft ons een voorproefje van hun heerlijkheden, verdwijnt dan even snel als ze gekomen zijn en ze geven de indruk dat er nog veel meer te onthullen valt. Maar als kennismaking met de band is EVERYTHING het perfecte visitekaartje voor de duistere genoegens van Cilvie.
Tracklist:
1. REQUIEM
2. EVERYTHING
3. JEALOUSY
