Het Trinity Centre ligt in het hart van Bristol en is een prachtige locatie waar de geschiedenis vanaf druipt. Het is een ontmantelde kerk (oorspronkelijk in gebruik tussen 1832 en 1976) die nu op een andere manier ten dienste staat van de gemeenschap. Het hoge plafond en de absorberende muren zijn bevorderlijk voor een goed geluid en het vormt de perfecte omlijsting voor een concert van twee van Japans meest unieke artiesten.
Liveverslag: Ichiko Aoba + Hinako Omori
Trinity Community Arts, Bristol, 09.05.2023
Hinako Omori, geboren in Yokohama maar nu gevestigd in Londen, is een crossover artiest in de zuiverste definitie. Hinako heeft het voorprogramma gedaan van meer mainstream artiesten als Beth Orton en Anna Meredith, en ook opgetreden met het prestigieuze BBC Now Orchestra. Hinako is een aangenaam moeilijk te categoriseren artiest, en de show van vanavond maakt die classificatie er niet makkelijker op. Alles aan Hinako’s show suggereert minimalisme; van haar zwarte outfit tot haar langzame en weloverwogen podiumbewegingen, via de elektronische beats. Dit opzettelijk naar de achtergrond verdwijnen van de artiest heeft als voordeel dat de muziek op de voorgrond treedt, waardoor het geluid de hele zaal vult. De motorische beats zouden kunnen worden opgevat als somber, maar Hinako’s zang voegt een menselijk tintje toe en ze gebruikt haar stem als een instrument, complimenteert de muziek door de hoge en lage registers te raken en die noten dan onmogelijk lang vast te houden. De nummers waaruit deze set bestaat vloeien in elkaar over als een rivier van zijde, en als we de conclusie bereiken blijven we achter met een vreemd gevoel dat we op een onbekende bestemming zijn aangekomen. Een unieke show van een unieke artiest, en een die een mooie voorloper is van Hinako’s komende show in het prestigieuze Southbank Centre in Londen.
Terwijl sommige optredens een gevaarlijk tintje hebben, stralen de goede vibes door de zaal als we wachten op de komst van Ichiko Aoba. Geleid door singer-songwriter Anmi Yamada en geïnspireerd door Disney en Ghibli animatie, heeft de muziek van Ichiko iets heel verheffends, en dat is ook te horen in de live-omgeving. Er is vanavond een embargo op camera’s en mobiele telefoons en ik moet zeggen dat dit de sfeer alleen maar ten goede komt; er is misschien wel niets erger dan naar een liveshow kijken via het scherm van iemand anders (slechts een fractie minder irritant dan dat je zicht wordt belemmerd door een omhoog gehouden mobiele telefoon), en het gebrek aan licht dat van de menigte afstraalt zorgt ervoor dat de podiumverlichting zijn werk kan doen. Net als Hinako’s set is die van Ichiko erg minimalistisch, er zijn geen externe afleidingen die afleiden van de muziek en dit plaatst onze focus in het midden van het podium, en de aandacht van het publiek wordt aangescherpt tot een laserstraal. Terwijl Ichiko op haar gitaar tokkelt en koert als een duif, wordt het publiek in trance gehouden en je kunt bijna een speld horen vallen terwijl ze fluit als een gekooide vogel die voor het eerst de vrijheid heeft geproefd. Maar ondanks Ichiko’s lenigheid kan haar zang ook een duister, betoverend aspect hebben. Het is alsof ze de sluier heeft verwijderd die deze wereld van de volgende scheidt, en haar stem zweeft af en toe door de zaal, een spook dat een lied zingt voor de levenden. Het is deze spanning van tegenstellingen tussen licht en schaduw die Ichiko Aoba’s concert tot zo’n lonende ervaring maken, en de respectvolle stilte die gedurende de hele show heerste, verandert in een daverend applaus bij de finale.
