Uit je schil gaan met Melt-Banana in Nottingham’s Rescue Rooms

Punkrock (en de verschillende uitlopers) wordt het best gebruikt door de gemarginaliseerden, of het nu Stiff Little Fingers of Bad Brains zijn, omdat het een stem geeft aan de voorheen onteigende en tot zwijgen gebrachte mensen. Recentelijk is het door Japanse vrouwen (Yellow Machinegun, Otoboke Beaver) aangegrepen om de uitwassen van een patriarchale maatschappij te omzeilen. Zangeres Yako, de ene helft van Melt-Banana, gebruikt al meer dan drie decennia muziek als wapen en heeft zo een pioniersrol vervuld in de hele noise rock revolutie.

Liveverslag: Melt-Banana + Giant Head
Rescue Rooms, Nottingham, 08/04/2022

Als eerste is Giant Head aan de beurt, een electronic/rap muzikant uit Nottingham. Slechts gewapend met een Intellijel sequencer is hij als een razende wetenschapper die gekke beats mixt waarover hij teksten rapt die zich richten op de details van het moderne leven. Een ingetogen performance legt de nadruk op zijn woordspeltalent en zijn hele esthetiek doet me denken aan The Fall’s Mark E. Smith; hij is lichtelijk verdwaasd en verbijsterd maar zijn woorden bevatten scherpe, snedige observaties die snijden tot op het bot. Op een retro sci-fi beat gaat de laatste single Fails er bijzonder goed in en ik ben er zeker van dat de handige half uur durende set van vanavond Giant Head veel nieuwe bewonderaars heeft opgeleverd.

De laatste keer dat Melt-Banana uit Tokyo op tournee was in het Verenigd Koninkrijk was tweeënhalf jaar geleden, dus de spanning die ontstaat terwijl we op de band wachten is groot. Tijdens de wereldwijde pandemie heeft dit stel sonische terroristen slechts twee optredens kunnen doen, maar er is geen spoor van podiumroest te bekennen als ze aankomen in een bal van glorieuze feedback die al snel evolueert in Shield For Your Eyes, A Beast On The Well Of Your Hand. Gespeeld op oorverdovend volume en aan een hartaanval veroorzakend tempo zijn Melt-Banana een waas van nerveuze energie terwijl Agata, zijn gitaar vasthoudend als een revolverheld en met zijn voet zwaar op het vervormingspedaal, een spervuur van onaardse geluiden ontketent. Daarna volgt een vette versie van The Hive en wie op een adempauze hoopt, komt bedrogen uit, want dit tweetal uit Tokyo beukt de menigte omver met een van de zwaarste beats die de mensheid kent.

Deels optreden, deels performancekunst, een show van Melt-Banana is zeker niet voor de zwakkeren onder ons en de epileptische lichtshow draagt alleen maar bij aan het gevoel van extremiteit dat door de zaal vliegt. Dat gevoel wordt alleen maar versterkt door een reeks korte nummers: T For Tone, Lock The Head, Scrubber, We Love Choco-Pa!, First Defy en Screw Loose worden allemaal snel na elkaar afgevuurd en de snelheid waarmee ze gespeeld worden maakt hun straffe aard alleen maar groter. Elk nummer slaat in als een welgemikte vuistslag en laat de verzamelde menigte enigszins verdwaasd en verward achter (maar op de beste manier, natuurlijk). Gedurende de hele show zwaait zangeres Yako met een elektronisch apparaatje dat de gitaarlijnen van Agata van geluid voorziet. Yako heeft zo’n unieke en veelzijdige stem dat als je haar hoort, ze onmiddellijk herkenbaar is, of ze nu blaft als een Corgi tijdens Dog Song of extatisch schreeuwt over Agata’s muzikale waanzin in Cat Brain Land.

Wat ze ook doen qua experimenteren, Melt-Banana verliest nooit de songstructuur uit het oog; hoe schijnbaar chaotisch of oncontroleerbaar het er ook aan toe gaat, er is een bijna popgevoeligheid die alles aan elkaar lijmt, waardoor nummers als Blank Page Of The Blind onmiddellijk memorabel zijn. Er wordt om een toegift gevraagd, en die wordt gegeven in de vorm van Infection Defective voordat de band vertrekt in een vlammetje van distortion (precies zoals ze aankwamen). Met slechts 70 minuten zou je de set van vanavond als een beetje kort kunnen beschouwen, maar met muziek die zo brutaal is, is het precies de juiste lengte. Maar eerlijk gezegd heeft Melt-Banana in die 70 minuten meer gestopt dan de meeste bands in een hele carrière.