Love Like the Falling Petals, ‘ook bekend als Sakura no Yona Boku no Koibito, gaat over de opbloeiende liefde tussen een kapster en een aspirant fotograaf. De belofte van een lange en mooie toekomst samen verdwijnt al snel als een plotselinge wending alles verandert. Geregisseerd door Yoshihiro Fukagawa, die ook bekend is voor het regisseren van Patisserie Coin De Rue en Wolf Girl.
Geregisseerd door: Yoshihiro Fukagawa
Geschreven door: Tomoko Yoshida
Gebaseerd op de roman Sakura no Yona Boku no Koibito door Keisuke Uyama.
Genres: Sentimental, Emotional, Romantic
Rating: 12+
Start uitzending: March 24th 2022
Totale Lengte: 129 minutes
Een verhaal over Haruto, een jonge man die zijn droom om fotograaf te worden opgegeven heeft, en Misaki, een vastberaden jonge haarstyliste. De twee worden verliefd en Haruto raakt geïnspireerd door de manier waarop Misaki haar dromen achterna gaat, waardoor hij ook zelf zijn droom om fotograaf te worden weer oppakt. Plotseling wordt Misaki ziek en krijgt de diagnose ‘Fast-Forward Syndrome’, een ziekte waardoor zijn tien keer sneller dan normaal verouderd. Deze wrede wending veranderd deze eens zo levendige vrouw waar Haruto verliefd op werd in een zwakke oude vrouw. De twee worstelen met deze nieuwe realiteit en alles wat erbij komt kijken.
Welke hindernissen moeten ze doorstaan om van de rest van hun tijd samen te genieten? En hoe zullen ze omgaan met de emotionele, fysieke en mentale worstelingen die ze te wachten staan?
SCORE: 70/100
Over het geheel genomen is Love Like the Falling Petals zeker een film die ik aan zou raden aan iedereen die van verhalen houdt die je ontroeren en zowel tranen als soms zelfs wat gelach opwekken. Het verhaal start als een luchtig liefdesverhaal, maar verandert als Misaki ziek wordt en gediagnosticeerd wordt met progeroid syndroom.
Al bestaat haar specifieke progeroid syndroom, genaamd ‘Fast-Forward Syndrome’, niet, voelt het verdriet dat het veroorzaakt voor Misaki en degene om haar heen echt. Ten slotte bestaan er zat ziekten en syndromen waardoor iemands lichaam en geest achteruit gaan, dus is het niet lastig om je in de situatie te verplaatsen. Hierdoor voelt het niet zo vergezocht, ondanks dat het verzonnen is.
De film is erg emotioneel en je zult best een aantal tranen wegvegen terwijl het verhaal zich afspeelt. Als het gaat om de muziek, de verlichting en de omgeving past de set-up van elke scene goed bij het verhaal en het moment.
Elk van de karakters in de film gaat anders om met de situatie, ook gebaseerd op welke informatie ze op dat moment hebben. Je kkunt zien en voelen hoeveel liefde en zorgen ze hebben voor elkaar en hoe hulpeloos degene die van Misaki houden zich voelen rondom haar situatie. Hun wanhoop om een geneesmiddel te vinden en uiteindelijk om haar zoveel mogelijk te helpen als ze kunnen wordt goed uitgebeeld.
Wil je meer weten over Love Like the Falling Petals? Lees dan verder!
Verhaallijn
Love Like the Falling Petals begint met een blik in de toekomst, verteld door Haruto, die je meer zal begrijpen als je eenmaal de hele film hebt gezien. Hierna zien we het begin van hun verhaal, hoe Haruto en Misaki elkaar ontmoette, hoe ze verliefd werden en hoe hun verhaal zich verder ontwikkelt.
Haruto is best onhandig en verlegen en hij ontmoet de gepassioneerde en pittige Misaki bij toeval, nadat hij een coupon kreeg voor een gratis knipbeurt. Hij vertelt haar dat hij een fotograaf is, maar eigenlijk heeft hij zijn droom opgegeven. Na een ongeluk hem de kans geeft om op een date te gaan met Misaki, vertelt hij haar de waarheid. Misaki inspireert hem om weer verder te gaan met het achtervolgen van zijn droom om een professionele fotograaf te worden.
Hun liefdesverhaal is best ongemakkelijk en schattig in het begin, met een aantal dramatische en onhandige momenten. De berichtjes die ze over en weer sturen zijn op beeld te zien, tussen scenes van momenten samen, wat helpt om hun verhaal te vertellen en wat inzicht te geven in hoe zij als stel zijn en communiceren.
Als Misaki eenmaal haar diagnose heeft gekregen verandert haar leven en die van degene om haar heen. Ze begint al snel achteruit te gaan en geeft een hoop dingen waar ze van hield op. Al heeft dit verhaal zowel hartverwarmende als hartverscheurende momenten, is deze zeker erg emotioneel. De omstandigheden die Misaki en Haruto moeten doorstaan zijn zwaar en enorm pijnlijk.
Ondanks de emotionele toon, is het zeker een mooie film om te kijken. Al eindigt het niet met een optimistische toon, eindigt het ook niet in wanhoop, alleen in verdriet. Alhoewel je wel, als je tot na de credits blijft kijken, nog een kort grappig moment zal tegenkomen.
Karakters
De film draait om Haruto, gespeeld door Kento Nakajima (ook actief in de idolgroep Sexy Zone), en Misaki, gespeeld door Honoka Matsumoto. Deze twee zijn de focus van het verhaal, maar er zijn ook andere goed gespeelde personages. Misaki’s broer Takashi, gespeeld door Kento Nagayama, en zijn vriendin Ayano, gespeeld door Yuki Sakurai, zijn ook een belangrijk onderdeel van het verhaal.
Zowel Misaki als Haruto hebben een aantal momenten die wat overdreven lijken. Vooral Misaki was soms best een heethoofd, maar op een manier die wat extreem leek. Haar emoties lijken het soms best plotseling over te nemen en al zijn die momenten maar kort, vond ik het wel verrassend. Als het verhaal zich verder afspeelt, en ze haar diagnose krijgt, begint het logisch te worden dat zij uithaalt naar de mensen om haar heen terwijl ze probeert te accepteren wat er met haar aan de hand is.
De relatie tussen haar en haar broer was op veel manieren best herkenbaar. Hij is een typische overbezorgde broer, die in een vaderrol is gegroeid nadat hun ouders zijn overleden. De hulpeloosheid die hij voelt en zijn wanhoop om zijn zus te helpen worden goed neergezet in de film.
Ayano’s rol, als Misaki’s toekomstige schoonzus, veranderd van die van een soort leuke oudere zus naar een soort van verzorger, als Misaki eenmaal achteruit gaat. Ayano geeft duidelijk veel om Misaki en probeert het beste van de situatie te maken en Misaki en Takashi zo goed mogelijk te steunen.
De relatie tussen Haruto en zijn baas en collega’s krijgen ook wat aandacht in het verhaal, al hebben sommigen meer momenten op het scherm dan anderen. Zijn baas in het bijzonder is best een gek karakter, maar vooral omdat hij Haruto eigenlijk aan het pesten is.
Over het geheel genomen werden de karakters goed neergezet door de acteurs. Alhoewel Misaki af en toe wat te pittig leek, maakte dit het verhaal er niet minder om.
Cinematografie
Als het gaat om de opstelling van de scènes was hier zeker goed over nagedacht, de belichting en omgeving pasten bij het verhaal. Maar er waren slechts een paar momenten waarop Misaki’s verouderende gezicht werd getoond. Dit was waarschijnlijk bedoeld om meer impact te maken, maar doordat je alleen een lichaam in een hoodie en broek ziet, in plaats van een gezicht, zorgt dit voor meer afstand.
De animaties van de kersenbloesemboom tussen bepaalde delen van de film, bedoelt om het voorbijgaan van tijd aan te geven, was niet precies wat ik verwacht had. Het was een realistische stijl, maar niet realistisch genoeg en een beetje afleidend. Echte opnames van kersenbloesembomen met vallende blaadjes zou waarschijnlijk beter bij deze soort film passen.
Muziek
Het thema liedje 永遠 (Eien) door Mr. Children heeft best een sentimentele toon, wat goed past bij de film. Het is passend dat deze gezongen wordt door mannen, aangezien er veel delen in het verhaal verteld worden door Haruto. Mr. Children is een pop-rock band die vaak ook “Misu-Chiru” genoemd wordt en bestaat uit Kenichi Tahara, Hideya Suzuki, Kazutoshi Sakurai en Keisuke Nakagawa. De band bracht hun eerste single uit in 1993 en hun liedjes hebben meerdere prijzen gewonnen. Een paar van hun bekende liedjes zijn innocent world en sign.
