Parijs, 7 juli. De dag zelf was al heet van start gegaan met als enig beetje verkoeling een zacht briesje door het haar wanneer je uit een bus of gebouw stapte. Maar zelfs een prachtige dag als deze kon niet omschrijven hoe geweldig het evenement zou zijn van die dag, of hoe groots de dagen hiervoor waren; Japan Expo Paris 2019, een van de grootste Japan gerelateerde conventies in Europa. Deze specifieke datum echter, de laatste dag waarop het evenenement plaats nam, was extra speciaal omdat het ook meteen het Europese debuut van DADAROMA markeerde.
DADAROMA is een van de snel groeiende bands die recent in de Visual Kei beweging is opgekomen, en met een fanbase grotendeels overzees was een optreden buiten Japan geen verrassing. Japan Expo maakte van deze droom eindelijk werkelijkheid toen ze last-minute de band aankondigde als aanvulling op de line-up.
Van de 4 dagen dat het evenement duurde, was de band er maar 3 aanwezig met ingeplande activiteiten, en een knallend einde op de laatste dag. Niet alleen was er een Q&A op die dag met een extra fotoshoot voor fans, ook kreeg de band de eer om het evenement af te sluiten als laatste act op het grote podium.
Daar waren ze dan, vlak na de middag voor hun eerste opkomst van hun laatste dag in Parijs. De kleine show stond gepland op een kleiner podium in het midden van talloze eettentjes. Talloze mensen liepen langs het Tsubame podium die, wanneer ze even opzij keken, een grote groep mensen samen zagen komen. De menselijke nieuwsgierigheid slaat op zo’n moment snel in en om erachter te komen waar al de ophef voor is, sloten ook zij zich bij de menigte aan. En met een goede reden. Het intro klonk en in een ogenblik werd het publiek luider met fans die de bandleden toejuichte op het moment dat ze het podium betraden.
Lang duurde dit optreden helaas niet, sinds er maar tijd was voor 2 nummers, maar dat weerhield de band er niet van er het beste van te maken. Met de nummers MASTURBATION en Risely Circus wisten ze nog meer mensen naar zich toe te trekken en zorgde ze ervoor dat er geen moment was waarop het publiek stil kon staan. Beide nummers staan bekend om hun upbeat instrumentalen en hiermee wist Yoshiatsu perfect de menigte op te wekken. Op de beat liet hij ze springen en dansen totdat ze niet meer konden, met gejuich luid genoeg om aan het einde van de zaal te kunnen horen. De energie zakte toch dermate snel nadat de laatste noot klonk, zowel in lichte teleurstelling dat het alweer over was, als in afwachting voor wat er ging volgen.
De leden ruimde snel hun instrumenten op en haalde microfoons erbij om over te kunnen naar het volgende gedeelte van deze kleine show: vraag en antwoord. Om de fans te helpen met het verstaan van de bandleden was er een Franse tolk present, die ook weer de vragen vertaalde voor de leden.
Vanuit het publiek kwam de eerste vraag, en wie hem stelde maakte eigenlijk vrij weinig uit omdat iedereen het antwoord hiervan wilde weten; “Zal DADAROMA terug komen voor een Europese tour?” Iedereen was direct stil en alle ogen gingen van de persoon die de vraag stelde naar Yoshiatsu met de microfoon, door naar de rest van de leden die nu een warme lach op hun gezicht hadden. “Dat zouden we geweldig vinden.” Waren de eerste woorden die Yoshiatsu sprak. “Helaas is dit niet mogelijk, op het moment.” Het publiek slaakte een teleurgestelde zucht op dat antwoord.
“Maar vandaag, voor Japanners zoals wij, is een speciale dag. Vandaag is het namelijk Tanabata in Japan. Dat wij op deze speciale dag hier in Frankrijk spelen is dan ook geen toeval. Oh nee. Nee, nee, nee. Ik geloof dat dit zo had moeten zijn. Jullie zijn allemaal onze ‘Prinsessen’ en we waren voorbestemd om elkaar hier te ontmoeten. Daarom, zoals traditie op deze dag, zullen we een wens doen. Wij, DADAROMA, wensen dat we ooit elkaar weer zullen zien, dat we voor jullie terugkomen!” Langzaam kwam er gejuich. Eerst van degene die Japans verstonden, daarna van de rest die de woorden van de vertaler volgde.
“In ruil daarvoor,” vervolgde hij, “moeten jullie ons ook wat beloven. Als jullie in Japan zijn, vragen wij jullie om ons op te zoeken bij een van onze liveshows!” Nog meer gejuich luidde vanuit de menigte als een akkoord. Opgaan in het moment van energie, Yoshiatsu nam het nog een stap verder. “Iedereen zeg het met me: DADAROMA!” Het publiek antwoordde volop. “No, no, no.” Het was niet goed genoeg voor hem. Een aantal keer herhaalde hij dit tot hij tevreden was met de bulderende stemmen van de fans en nu hij toch aan het woord was, nam hij de gelegenheid om iedereen eraan te herinneren om te komen naar hun show in de Karasu hall later die dag.
De rest van de Q&A was vrij simpel. Tomo was waarschijnlijk de meest stille van het stel, voornamelijk in zijn eigen wereld en druk bezig met het publiek aan te wakkeren met kleine acties en gebaren. Takashi trok zich een beetje terug, erg verlegen leek het wel. Iedere keer dat hij de microfoon kreeg zag je hem een beetje nerveus worden, maar zelfs op die momenten liet hij dat niet de sfeer verderven. Zodra hij de kans kreeg zag je hem over het podium hoppen als een blij konijntje op hakken. Als laatste was er nog de nieuwste bandlid van de band, Ryohei, die eigenlijk niet echt meedeed aan de Q&A, te druk met het gooien van stickers naar het publiek, vaak super mis. De tijd leek te vliegen en binnen no-time was het tijd voor de leden om het podium te verlaten. Maar niet voordat ze nog een keer hun live van later die dag promootte en het publiek hun naam voor de laatste keer lieten roepen.
Ongeveer een uur na hun kleine show, hadden fans die eerder die dag zich op hadden gegeven, de kans om een foto te nemen met de bandleden en een klein praatje met ze te maken.
En toen kwam het moment, wanneer het einde van de expo langzaam dichterbij kwam. 16.15 uur, op het Karasu podium. Rondkijkend door de hal waren er weer veel bekende gezichten van het evenement van eerder verzameld om de leden te ondersteunen. Maar daarachter waren er ook enkele nieuwsgierige nieuwkomers, waardoor de groep steeds groter werd, totdat de gordijnen zich opentrokken en de eerste noten van de SE door de hele gang klonken. De stilte viel over iedereen heen, gretig naar de bandleden die één voor één op het podium opkwamen. Met elk bandlid was er een gejuich door de eerste rijen fans, dat hun aanwezigheid duidelijk kenbaar maakte aan de band, en hen liet weten hoeveel zich daar die dag hadden verzameld. De muziek stopte en het publiek werd stil in een oogwenk.
Een luid geluid van de drums verstoorde de de uiteindelijke rust en met een knal begon de band de show met een van hun bekendste nummers Oboreru Sakana. Onmiddellijk gingen hoofden neer en haar vloeide van links naar rechts over de harde geluiden van zowel de gitaren als de drums. Alleen al met dit eerste nummer trokken ze de hele menigte aan, de lage grunts van Yoshiatsu dreunden in hun borst en gaven direct energie. Energie die de hele show duurde. Er stond geen nummer op de setlist dat bedoeld was om stil te staan. In plaats daarvan kozen ze hun nummers wijselijk om zowel hun fans te raken als een plek te creëren voor de nieuwkomers om echt te ervaren wat DADAROMA werkelijk was. Zelfs hun enige ballade, Kisu wo Shiyou, had mensen in trance, die langzaam bewogen op de hypnotiserende noten van de gitaarsolo en de adembenemende teksten die Yoshiatsu’s lippen verlieten. Maar dat duurde niet lang, en plotseling werden ze wakker en realiseerden ze zich dat ze zich aan elk woord vasthielden. Een vrolijk ritme schudde hen wakker en vanuit een trance staat ging de hele vibe naar een dansfeestje als MASTURBATIE door de speakers geblazen. Iedereen sprong van links naar rechts op de maat en schreeuwde met een glimlach op het gezicht mee naar de teksten. Dit maakte de weg vrij voor het volgende nummer, MONEY, om er perfect in op te gaan alsof het één nummer was.
Daarna was er een kleine pauze, waar zowel de band als het publiek een kleine adempauze kregen. Yoshiatsu nam dit moment om zijn woorden van eerder op het Tsubame podium te herhalen en bedankte de fans en de rest van het publiek voor hun komst, waardoor ze opnieuw beloofden elkaar in de toekomst te ontmoeten als ze konden.
De pauze eindigde snel en daarmee kwam ook het einde van het optreden dichterbij. Met veel energie van de band speelden ze hun laatste nummers Risely Circus, Pornography en Lucid Dream, totdat zowel zij als het publiek niet meer konden bewegen. Iedereen, inclusief de band, happend naar adem, zwetend van zowel het hete weer als het hete optreden. Met een triest gezicht buigen de leden zich nog een laatste keer en bedanken ons nog een laatste keer voor ze eindelijk het podium verlaten met een definitief afscheid.
