CD review: lynch. – SINNERS -no one can fake my bløod-

Met een klapper van een comeback vorig jaar in Shinkiba Studio Coast, die overigens ook compleet uitverkocht was en de terugkeer van hun bassist Akinori, kunnen we met zekerheid zeggen dat lynch. weer helemaal terug is. Na twee singles zonder hun eigen bassist, komen ze met een album die beide singles combineert, nu met de volledige originele line-up van voor Akinori weg ging. En hoewel geen van de nummers nieuw zijn, is het album het zeker waard om te reviewen.

Tracklist:

1. SIN
2. SORROW
3. BLØOD
4. BLACK OUT DESTROY
5. KALEIDO
6. THE WHIRL
7. CREATURE
8. DIES IRAE
9. TRIGGER

Het album trapt af met SIN, een nummer dat mij in het begin deed denken aan een videogame soundtrack. De beat geeft de luisteraar een boost van enthousiasme,en laat ze langen naar dat snufje van opwinding waar de muziek naar suggereert. Niet lang na de opening verschuift het nummer naar een andere toon, met een beat die uitnodigt om meet te klappen. Een perfecte opening, zowel voor de CD als voor een live intro.

De hype is niet van lange duur als de band ons verrast met SORROW. Dit nummer is meer een ballad en niet het krachtige nummer waar het intro ons vals in leidde. En verrassend als het nummer was, had het toch zijn momenten waar het de luisteraar op het randje van zijn stoel had, waar ze de zwoele en lage klanken van Hazuki’s stem volgden. Het tempo is lekker en rustig en eindigt eigenlijk bijna te snel. Ik hoopte eigenlijk op meer.

Mijn verlangen naar meer bijna direct gevuld toen BLØOD door de speakers klonk. Bij de eerste noten werd ik al van mijn stoel geblazen door de harde gitaren en drums. Het nummer is zwaar en hard, maar heeft een verslavende beat. Ik kan het zeker zien gebeuren dat dit nummer een dag lang in mijn hoofd blijft zitten. De refreinen bieden een kalmte in de storm van muziek, zorgend voor een mooi balans qua geluid in het nummer.

Echter eindigt het nummer niet wanneer BLACK OUT DESTROY opkomt. Bijna alsof de lynch. het zo gepland had, vormt het nummer een perfecte overgang van BLØOD en het zou bijna verward kunnen worden als 1 geheel nummer. Door het nummer is dezelfde energie vindbaar die ook in BLØOD te vinden was en het was vrijwel onmogelijk om dit nummer te luisteren en compleet stil te zitten. Dit gehele nummer schreeuw naar beweging, headbanging, springen, of om op zijn minste je voet mee te bewegen op de drums. Wederom weet lynch. het nummer goed te balanceren met wat rustigere momenten in de refreinen zonder dat het de opbouw naar de geweldige breakdowns verstoord.

Eindelijk wat rust met KALEIDO, het nummer dat het een tandje lager zet met de focus meer op melodie dan op de harde gitaren en bas zoals de voorgaande nummers dat deden. Hazuki zingt ook wat zachter met wat meer vrolijke klanken wat voor een wat lichter geheel zorgt dan wat we voorheen hebben gehoord.

Terug naar de hardere tracks van het album met de krachtige ballad THE WHIRL, een combinatie van zachte zang en harde gitaar motieven. Het nummer voelt bijna alsof het een trance is in het couplet met een zacht en relaxt moment. Een vals comfort dat snel genoeg wordt vernietigd door geschreeuw van Hazuki aan het einde. Een echte “Whirl” van emoties.

Vervolgens komt CREATURE. Bij dit nummer wilde ik gewoon mee springen en schreeuwen. Het intro warmt je op voor het couplet en daarna kan je gewoonweg niet meer stoppen. De gitaren leiden je in een lekker tempo waarbij stil zitten geen optie is. Ik vond dit een heerlijk nummer dat ondanks het springen toch wel genoeg rust geeft tussen alle hardere nummers op het album. Stilte voor de storm.

DIES IRAE komt erna met een sterk en catchy gitaar motief dat voor een geweldige spanning zorgt richting het ultieme moshpit nummer van dit album. DIES IRAE zit vol met agressieve energie dat door de speakers explodeert. Het nummer heeft een echt metalcore gevoel dat ervoor zorgde dat ik zat te springen op mijn stoel bij iedere zware beat, met hier en daar wat headbanging. Heerlijk.

Als laatste is TRIGGER. Als ik had moeten kiezen welk nummer mij het minste deed, zou ik zeggen dat het deze was. Het voelde erg onorigineel, met een melodie die erg bekend voorkwam. Helaas niet op een goede manier. Aan het einde wordt het refrein herhaald, maar naar mijn mening een paar keer te veel was zeer onnodig was. Overal gezien was het nummer wel een okee afsluiter, het keerde de rust weer terug na de chaos van DIES IRAE.

Terugkijkend op het album, had ik niet een keer het gevoel dat het twee singles waren die bij elkaar gepropt waren. Voor mijn gevoel was het alsof het bedoeld was om een album te zijn. Het was een wilde rit van begin tot einde en voor dat ik het door had was het alweer over, een perfecte flow door de nummers heen. Ik zou dit album zeker aanraden voor zij die graag een beetje willen rocken, want dat is ook precies wat dit album geeft.

Score: 85/100