Op het moment dat ik dit bericht schrijf, is het bijna tijd om het Land van de Rijzende Zon te verlaten. Momenteel is het een beetje koud, dat zal te maken hebben met dat het vandaag netaan 20 graden Celcius was en ik nogal luchtig gekleed ben.
Ik had mij mentaal voorbereid op een regenachtige maand, maar dit bleef achterwege. Er was hier en daar een bui, maar voornamelijk meer motregen dan behoorlijke regenbuien. Ik mag mij dan ook van geluk spreken. In plaats van al het regen, was het warm tot heet. Ik heb vele dagen meegemaakt waarbij het tenminste 30 graden Celcius was.
Waarom het vandaag 10 graden koeler is weet ik niet, maar ik vond het prima. Die warme dagen zorgden ervoor dat ik veel water tot mij nam, maar ook de schaduw opzocht. Ook was een handdoekje en waaier zeer welkom, evenals de airco. Het was prima te doen. Als ik weer in Nederland ben, zal het behoorlijk heet gaan worden in Japan. Ik ben zelf niet zo’n fan van de hitte, dus blijkbaar ontspring ik deze dans. Het is natuurlijk afwachten hoe dat gaat zijn in Nederland de komende weken. Maar dan probeer ik te blijven handelen zoals ik in Japan doe: met paraplu rondlopen (liefst 1 die UV stralen tegenhoudt), een handdoekje bij de hand om het zweet te deppen, natte tissues om te verfrissen, eventueel arm covers om de insecten weg te houden (maar ook om geen kleurtje te krijgen), een waaier om wat koelte te verkrijgen en natuurlijk een fles gekoeld (liefst eerst in de vriezer gelegd voor een nacht) water.
Ik heb deze vakantie voornamelijk in het zwart rondgelopen, soms met lange mouwen. Niet altijd prima te doen, maar blijven drinken en niet te gek doen in de hete zon! Het fijne was dat niemand je er raar op nakijkt. Iets wat ik vaak genoeg wel heb in Nederland, maar in principe heb ik daar geen last van. Misschien omdat ik er gewend aan ben geraakt? Vaak genoeg gehoord dat kleur mij zo goed staat, maar bij zwart voel ik mij gewoon 100% zekerder. Ik kan je zeggen dat ik de afgelopen weken behoorlijk ben aangestaard in Japan. Zal dat komen door mijn blonde haren of mijn buitenlandse gezicht? Het is een rare gewaarwording, ik heb het nooit eerder meegemaakt en het maakt mij eigenlijk best wel onzeker.
Ik ga er rare dingen bij denken. Wat denkt deze persoon? Diverse onderwerpen gaan dan door mijn hoofd: van het feit dat ik niet slank ben tot aan dat ik niet de knapste ben. Totaal niet positief!
In het begin vond ik het gestaar van sommige mensen niet een probleem; het waren voornamelijk jonge kinderen die mij leken aan te kijken. Ik zwaaide maar vriendelijk naar ze. Sommigen zwaaiden terug, anderen draaiden snel om. Die werden waarschijnlijk verlegen van het feit dat ze ‘betrapt’ waren. Maar dat doe je niet zo gauw tegenover volwassenen. Wat doe je dan? Terugstaren? Vriendelijk lachen? Een knikje geven?
Ik moet zeggen dat ik er inmiddels aardig ongemakkelijk bij ben gaan voelen. Dus een staarwedstrijd is het niet geworden. Ik probeer het maar te negeren en blijf luisteren naar mijn iPod die het na vele jaren nog steeds trouw blijft doen.
