CD Review: VANIRU – Masquerade of Cosmic

Niet zo heel lang geleden bracht VANIRU hun allereerste album uit. VANIRU bestaat sinds 2013 en heeft onder andere opgetreden op het AVO J-Rock Festival! Na nog een aantal optredens was VANIRU vrij stil en plots kwamen zij met een geheel nieuw album!

Het album draagt de naam Masquerade of Cosmic en bevat zowel een CD als DVD. Op de CD zijn maar liefst 12 nummers te vinden en de DVD bevat 4 videoclips waaronder het al erg bekende Cosmic Night. De nummers van VANIRU geeft een vrij zwevend, relaxed gevoel. Is dat ook op dit album terug te horen?

De Tracklist van Masquerade of Cosmic:

01. Who am I, PIcture of Ghost…
02. コスミック　ナイト (cosmic night)
03. L’abime
04. Harlequin
05. 深海マリア (Shinkai Maria)
06. Stardust Waltz
07. Mayflower
08. Διόνυσος (Diónusos)
09.狂乱の夢（Kyouran no Yume）
10. 柘榴（Zakuro）
11. 月読ミ（Tsukiyomi)
12. 千の夜～Pallidus～　(Sen no Yoru～Pallidus～)

Zodra het nummer start wordt men overdonderd door een heftig gitaarspel dat wordt ondersteunt door hevig gedrum en iemand die door een megafoon wat roept, een hevige binnenkomer! Na de eerste halve minuut verdwijnt dit echter en krijg ik dat echte VANIRU gevoel. Leoneil zijn stem vormt een mooie combinatie met de wat minder hevige muziek. De muziek is nu meer veranderd naar het wat rustigere, dromerige effect met zo nu en dan een wat hardere gitaar er doorheen, een mooie balans. Bij de langere noten is achtergrond zang te horen van zowel man als vrouw. Een bepaald melodietje blijft continu terug komen in het nummer en dit blijft erg hangen. Who am I, Picture of Ghost… is een erg goed begin van het album!

Het tweede nummer, Cosmic Night, komt mij meteen bekend voor! Dit nummer was het allereerste nummer dat VANIRU uitbracht. Dit lied wekt een erg rustgevend gevoel op alsof je je in een tijdloze fantasiewereld bevindt. Ergens halverwege het nummer wordt de muziek wat rustiger en klinkt het alsof Leoneil zich aan de andere kant van een tunnel bevindt en zingt hij bijna fluisterend wat woorden. Hierna is er een betoverende vrouwenstem te horen die de woorden uit het refrein uitspreekt. Vervolgens herhaald Leoneil het refrein en klinkt het alsof de muziek zich langzaam steeds iets meer opbouwt naar een heviger volume. Aan het eind worden twee bepaalde zinnen een aantal malen herhaald en vaagt dit betoverende nummer langzaam uit.

Ook het volgende nummer klinkt erg bekend in de oren. Met een ritmische drum wordt L’abime ingezet en wordt de drum al snel gevolgd door een gitaarspel. Hierna komt er nog een derde instrument bij wat een erg hysterisch geluidje opwerkt, bijna zenuwachtig. Zodra Leoneil begint te zingen, wordt de achtergrond weer een stuk rustiger. Wat opvalt in dit lied is dat het klinkt alsnog Leoneil continu met een echo zingt, wat voor een erg zweverig effect zorgt.  L’abime valt te omschrijven als een relaxed nummer met een vleugje spanning. Halverwege klinkt het weer alsof Leoneil voor een moment aan het fluisteren is. Nog iets verder in het nummer verdwijnt plots bijna alle muziek en is er een spanning opbouwend stuk waarin Leoneil een aantal woorden uitspreekt en de muziek zich opbouwt en steeds heviger wordt. Het nummer eindigt vrij abrupt na alle chaos in het nummer.

Wanneer Harlequin start is er een bepaalde uithaal te horen waardoor ik meteen aan een Japanse band uit de jaren 80 moest denken. Het nummer begint met een vrij duistere vibe in zicht. Je hoort al meteen dat dit een wat harder lied is van VANIRU. De combinatie van de wat hardere, duistere muziek in combinatie met Leoneil zijn zweverige, dromerige stem bevalt erg goed! Ookal lijkt dit nummer wat meer de hardrock kant op te gaan, toch weet VANIRU er zijn eigen draai aan te geven, dit doen zij door een wat hogere opera-achtige stem toe te voegen op bepaalde momenten. Halverwege het nummer begint Leoneil lange uithalen te maken die erg goed klinken, vervolgens stopt de muziek vrij abrupt en komt er een geweldige gitaarsolo van Yuto aan te pas! De gitaarsolo klinkt wat duister maar werkelijk grandioos en wordt ondersteund door een geluid wat mij aan twinkelende sterren doet denken. Op een bepaald punt maakt Leoneil een uithaal en lijkt het nummer aan het eind te zijn, echter wordt je hierna verrast met nog een soort gitaarsolo die mij het echte rock ’n roll gevoel geeft. Hierna eindigt het nummer abrupt.

Ook bij nummer 5 van het album krijgt men meteen het gevoel alsof men zich in een fantasiewereld begeeft. Het nummer begint met een geluid wat de gedachte  aan sterren en fonkelingen doet opwekken en  wordt ondersteunt door drum en gitaar. Shinkai Maria klinkt erg rustig en relaxed met voorgaande nummers. Leoneil zijn zang klinkt erg hypnotiserend en relaxed en klinkt vooral mooi in combinatie met de achtergrond zang wanneer deze te horen is. Doordat de zang wat meer dramatisch klinkt doet het al gauw  denken aan een wat meer treurig nummer, maar desondanks dat het hier aan doet denken, klinkt het erg goed in de oren en is het zeker een nummer wat ik vaker zou kunnen beluisteren.

Zodra Stardust Waltz begint krijg wekt het  een wat onheilspellend gevoel van binnen op. De manier waarop het ritme begint, klinkt erg duister. De zang is erg rustig en kalm en al gauw wordt het lied wat minder onheilspellend doordat hij wordt ondersteund met een gitaar die wat hoger klinkt. Een erg opmerkelijk stuk, wat ook dikwijls blijft hangen in je hoofd is wanneer Leoneil het refrein zingt. De muziek is vrij rustig maar ook vrolijk en de zang klinkt verdubbeld en met een grote echo waardoor het mij ook het idee geeft of ik mij in de ruimte begeef tussen de sterren. Na dit wat vrolijkere stuk bouwt Leoneil een wat dramatischer stuk op en eindigt dit met een soort kreun. Hierna is het onheilspellende ritme terug dat wordt begeleid door een bassgitaar. Het vrolijke stuk komt nogmaals terug en herhaald zich nog een aantal keren de muziek lijkt steeds vrolijkere te worden. Dit nummer geeft wekt een erg vrolijk en blij gevoel op!

Wanneer Memory of Mayfly begint, denk ik meteen aan iets uit een techno club, enkele seconden daarna krijg ik weer het gevoel of ik naar een jaren 80 synthwave nummer zit te luisteren. Dit nummer heeft een wat oude vibe met zich mee. Aan de ene kant past de zang goed  maar aan de andere kant klinkt het vreemd, misschien omdat het niet iets is wat men van VANIRU gewend is. Ergens aan het eind van het lied is een gitaarsolo te horen die erg vrolijk klinkt en mij nogmaals erg aan de jaren 80 doet denken, gewoon door een bepaalde klank die er in voor komt. Een erg leuk nummer, maar net wat anders dan de andere nummers van VANIRU.

Diónusos klinkt als een militaire mars door het ritme dat continu wordt aangehouden. Ook klinkt Leoneil zijn stem als een kwade generaal dat zijn leger aan het toespreken is, een erg apart iets. Ook wanneer Leoneil even niet zingt, is er een onheilspellend geluid te horen en hoor je zijn stem op de achtergrond wat vervaagd. Als ik mij inbeeld dat dit nummer live wordt gespeeld dan zou ik dit zo’n lied noemen dat wordt gebruikt om het publiek wat mee te krijgen. Aan het einde van het nummer wordt de toon nog wat meer opgevoerd en klinkt het alsof ‘het leger’ zijn einddoel bijna heeft bereikt. De mars eindigt met een knal.

Het klinkt alsof er een oude radio aanstaat wanneer Kyouran no Yume begint.Nadat een gitaarslag te horen is wordt hetzelfde melodietje herhaald maar ditmaal helder. De combinatie van de zang, de instrumenten en de achtergrond zang doet al gauw denken aan een mysterieus iets, alsof men door een donker bos heen loopt en continu geesten lange noten hoort zingen. Zodra het refrein begint is dit gevoel plots weg en klinkt het weer alsof men zich in een sterrenhemel begeeft. Een erg variërend lied, het wekt veel verschillende gedachtes op door de veelzijdigheid die te horen is. Halverwege is er alleen maar heel lang een instrumentaal stuk te horen met wat achtergrond zang. Nog iets erbij wat het nummer erg veelzijdig maakt! Ook ditmaal bouwt de spanning zich langzaam op en barst het refrein nogmaals los! Erg catchy en lekker varierend.

Opnieuw is er een bekend deuntje te horen! Ditmaal is het Zakuro, hiervan is een PV te zien op het Youtube kanaal van VANIRU. Het nummer begint met een vrij duistere en mysterieuze vibe. De zang bevat veel langere noten en veel gefluister. Vlak voor het refrein breekt Yuto los met zijn gitaar en is er een moment van veel chaos te horen, zodra dit stopt begint het refrein. Het refrein klinkt erg dromerig met veel lange uithalen. Hierna is er een mooie gitaarsolo te horen van Yuto en is dat duistere en mysterieuze tintje weer terug. Dit geheel herhaald zich nogmaals maar de tweede keer blijft de gitaarsolo doorgaan en begint het refrein zich te mixen met de solo. Het nummer fade langzaam uit nadat de gitaarsolo zich nog een aantal keren heeft herhaald.

Bij Tsukiyomi krijg ik het gevoel of ik mij in een club begeef en dat men langzaam aan het chillen en relaxen is op de beat van de muziek. De intro is erg relaxed en langzaam vergeleken met voorgaande nummers. In tegenstelling tot de andere nummers wordt de zang nu bijna alleen maar ondersteund door de gitaar en drums. Een wat simpeler, rustiger nummer voor de verandering. Ikzelf zou het als een lekker lied beschouwen dat je op de achtergrond aan zet.

Het laatste nummer van het album, Sen no Yoru～Pallidus～, Begint met een twinkelend geluid, gevolgd door een vrij sereen en rustiek zangstuk. Vergeleken met een aantal voorgaande nummers klinkt Sen no Yoru~Pallidus~ vrij rustig en vredig doordat de muziek minder hevig is en er constant twinkelende geluidjes te horen zijn. Ook is de zang erg rustig en vredig, Leoneil zijn stem komt erg mooi uit met de muziek. Ook in het laatste lied van het album krijgt Yuto nog de kans voor een mooie gitaarsolo die perfect aansluit bij de rest van het vredige nummer.

Na 12 prachtige, leuke en vooral variërende nummers is het album dan afgelopen. Ik heb erg genoten van de maar liefst 9 nieuwe nummers die op het album staan! Nadat VANIRU een tijd heeft gehad dat zij vrij stil waren in de muziekwereld, is het dan ook erg fijn dat ze hun eerste album hebben uitgebracht. Persoonlijk vond ik Diónusos er erg goed uitspringen omdat dit nummer totaal niet iets is wat ik had verwacht op het album. Over het algemeen klonk de zang werkelijk fantastisch en is het ook opvallend dat er zo nu en dan wat gitaarsolo’s terug te vinden waren, dat maakte het voor wel compleet. De naam van het album past naar  perfect bij de nummers aangezien ik erg vaak het gevoel kreeg of ik mij in een mysterieuze, fantasierijke ruimte begaf. Een erg geslaagd album en ik hoop gauw op een tweede album!

Mocht je het album nu zelf willen beluisteren of in je bezit willen hebben dan kan je het album kopen op Cool Japan Store. Het album kost  3,996YEN  wat gelijk staat aan ongeveer €29,69.