CD Review: Arlequin – Near Equal

アルルカン(Arlequin), nog een splinternieuw Visual Kei bandje die ontstaan is rond oktober 2013 en bestaat uit zanger Aki, gitaristen Nao en Kuruto, bassist Shouhei en drummer Tamon. Ik kende ze al wat langer en hun singles klonken interessant. Tegen mijn verwachting in brachten ze al snel een eerste album uit: ニア・イコール (Near Equal). Deze kwam op 12 november vorig jaar in de Japanse muziekwinkels te liggen. Ik heb zelf een kopie weten te bemachtigen en graag deel ik mijn ervaringen met jullie! Ben erg benieuwd wat zo’n jong bandje van plan is!

De tracklist voor dit eerste album:

01. 暁(Akatsuki)
02. Eclipse
03. Missing
04. ヒマニマヒ (Himanimahi)
05. 墓穴 (Hakaana)
06. 像 (Zou)
07. Alive
08. あの窓に教わった事(Ano mado ni osowatta koto)
09. カレイドスコープ (Kaleidoscope)
10. ステラ (Stella)
11. clepsydra

Een rustig gitaarspel hoor ik als ik Akatsuki een paar seconden aan heb, maar al gauw komen bas en drum erbij. Een aangenaam ritme als intro waar even later zang bij komt. Het blijft gek genoeg nog een beetje rustig voor deze band. Het refrein klinkt fijn in de oren en ik zou graag mee willen zingen. Hetzelfde ritme komt vaak terug, wat een mooie eenheid creëert. Gek genoeg geen solo, maar dat is misschien ook wel beter bij dit nummer. Het eindigt met weer hetzelfde ritme. Een goed openingsnummer voor een album, het is een soort opwarmertje.

De rust wordt al snel verbroken door de eerste seconden van de scream van Aki in het tweede nummer Eclipse. De Arlequin kenners zullen dit herkennen als de eerste PV die ze uit hebben gebracht. Een snel ritme met krachtige gitaren en hier en daar prachtige screams houden je wakker. En dan is daar het refrein waar Aki zijn zangkunsten weer showt. Al snel volgen, jaja, 2 solo’s! Na de solo’s volgt een soort dance mix wat niet slecht klinkt erbij. Nog even wat rust en de band knalt het liedje naar de laatste seconde van dit liedje.

Ook bij het volgende nummer is geen intro, het begint gelijk hard en Aki’s soms wat rare stem begint woorden te screamen. En dit is niet voor eventjes, dit is tot het refrein. Wat ik erg fijn vind in missing is het drumwerk van Tamon, vooral tijdens de coupletten klinkt het leuk. Iets over de helft heb je een soort van bridge die heel lekker voelt om mee te headbangen (Op de Japanse manier dan) Nog eventjes het refrein en wat gaaf instrumentaal werk en dan is het klaar.

De eerste seconden van Himanimahi  speelde af en ik was opeens heel erg stil. Dat intro vond ik supergaaf klinken! In het eerste gedeelte van het couplet klonken de gitaren lekker zwaar en och, wat hou ik daarvan! Al snel na het mooie gezang volgde de fijn klinkende screams van Aki, heerlijk! Het refrein heb ik niet veel over te zeggen behalve dat het prima klinkt. De zware gitaren gaan door tot er weer een lekker headbang stuk is en bijpassend komen de screams daarna weer terug. En als kers op de taart een lange uithaal van Aki op het einde.

Hakaana, eentje die in de zomer voor het album uitkwam begint met een lekker ritme waarop je gewoon moet headbangen. Dit ritme gaat door in de coupletten, bereid je nek dus maar voor. Gelukkig kan je nek eventjes rusten in het refrein. Wat me ook opvalt is dat ik de bas goed hoor in het refrein. Dat mag ook wel eens! Al zingend begint even later een solo en daarna volgt er nog één! Die laten hun kunsten wel zien zeg! Je nek is trouwens nog niet klaar, het eindigt namelijk met nog meer headbangen. Heerlijk ritme ervoor!

Soort van dance geluidjes en Aki die de woorden pratend zegt, daar begint Zou mee maar al gauw volgen de screams van Aki en weer die perfecte ritmes voor headbangen. En niet te vergeten de gitaren die een leuk ritme tussendoor maken. Het refrein laat eventjes op zich wachten maar al gauw heb ik zin om rond te springen en ‘’lalala’’ mee te zingen zodra deze begint. Het gestotter wat even later plaatsvindt, is een perfecte toevoeging aan dit nummer. En zoals verwacht headbangen we gewoon maar door, mijn nek heeft nu wel rust nodig!

De dance geluidjes zijn nog groter en duidelijker in het intro van het volgende nummer en tevens de PV van het album, Alive. Al snel komen de gitaren er doorheen en verdwijnen de geluidjes op de achtergrond. De zang is dit keer in de meerderheid en het geheel van het nummer is wat rustiger. Iets over de helft keren de dance geluidjes terug wat een rustige sfeer creëert. De solo volgt hierna die zeer kort is naar mijn mening. Net als in voorgaande liedjes wordt nog even wat zang en instrumentaal geshowd aan het einde.

En de dance,geluidjes gaan gewoon door, dit keer heeft het intro een ritme waar mijn heupen echt een beetje beginnen te bewegen. De gitaren stoppen ermee en een fijn bas/drum ritme opent het liedje Ano mado ni osowatta koto.  Even later komt het heupswingende ritme terug en uiteindelijk het refrein wat totaal anders klinkt dan de rest. Hier en daar komen de geluidjes terug en ook het geluid van een piano waar alleen dan nog de zang klinkt. Een zeer korte solo volgt en daarmee is het liedje zo goed als afgelopen.

Voorgaande liedjes waren rustiger en Kaleidoscope zorgt dat de rust verder gaat. Een pianoritme klinkt, dat even later nagedaan wordt door de gitaren. Het lijkt eventjes alsof het nummer weer wat harder opgaat, maar dit maakt al snel een draai. Het blijft gedurende de coupletten vrij rustig. Net voor de helft van het nummer gooit de band er wat andere ritmes in en bereid zich zo voor op het gitaarsolo gedeelte. Alleen valt de drum hierbij erg op. Een pianoritme doet de instrumenten stil vallen. De stilte wordt verbroken door Aki en alles begint weer te spelen als mooi einde.

De band heeft genoeg van de stilte want het harde slagwerk van Tamon verbreekt alles, je schrikt wakker en Stella begint. Na het slagwerk een lieflijk ritme waarna al gauw screams klinken, maar de zang is in de rest van het liedje wel rustig. In de bridge voor de solo vervangen pianoklanken de rustige zang en dan volgt een mooie rustige solo. Daarna bouwt de muziek zich weer op en een laatste keer knalt de band je omver.

Ik hoor regendruppels als ik het laatste nummer van het album start, clepsydra. De druppels worden vergezeld door een pianoritme en de zang. Een gitaarsolo klinkt en wat in het begin gehoord werd, komt weer terug, maar dit keer door wat drums en een bas  op de achtergrond die langzamerhand sterker worden. In de buurt van het refrein komen ook nog de gitaren erbij en het klinkt echt als een afscheidslied. Het lijkt net alsof er tranen ontstaan bij mij. Ik voel een mooi verhaal verteld worden hier.

Voor een eerste album is Near Equal een prachtstuk. De harde nummers die ik van de band ken komen er in voor. Inclusief oude bekende en nieuwe verrassingen. Ook heeft de band zich bewezen met de rustige nummers, dat kunnen ze zeker. Hou je oog op deze band, ze hebben veel in hun mars. Als het in je smaak valt natuurlijk..

Cijfer: 95/100