Als je er over nadenkt, dan weet je één ding wel zeker: al die leuke dingen om je heen zouden er nooit geweest zijn had niemand op de wereld zijn of haar dromen nagejaagd. Manga’s zou je nooit gekend hebben, je Playstation of Nintendo ook niet. Je CD’s en blue-ray’s zou je op je buik kunnen schrijven en al die prachtige verhalen die je jeugd kleurden en vormden al helemaal. Een wereld zonder dromen kunnen we ons gewoon niet voorstellen. Toen Chachamaru op AVO het team vroeg naar onze levensdromen, wist ik het meteen. Die vraag. Die. Vraag. Al was het maar om er zelf even goed over na te denken.
In mijn leven heb ik veel dromen gehad, de één al wat geschifter dan de andere. Als klein meisje wilde ik bijvoorbeeld lerares worden. Maar ook wel Roze Powerranger, dierenarts, zeemeermin en dan nog wel het liefst allemaal tegelijk. In mijn tienerjaren werd dat wereldverbeteren al snel een wens om spontaan de wereld over te nemen en mensjes met imaginaire zweepjes tot een zekere vorm van levensenthousiasme te dwingen (met weinig succes). Tegenwoordig zijn mijn dromen gelukkig al wat concreter.
1. Verlegenheid aanpakken.
Mijn levensdroom, of eerder levensvoornemen, is om aan mijn manier van communiceren te werken. Van nature ben ik best wel verlegen en onzeker waardoor ik ofwel heel weinig ga zeggen in groep of net ga overcompenseren en stoer ga zitten doen. Beide zijn helemaal niet zoals ik ben en dat zorgt wel eens voor problemen. Dan wil ik bijvoorbeeld iets heel erg graag, maar durf er niet om te vragen.
Een voorbeeld hiervan gebeurde op het AVO Festival. Ik heb me echt kapot geamuseerd met GOTHIKA, ADAMS en VANIRU, maar de artiesten om een foto of handtekening vragen, durfde ik niet. Om me heen waren mensen door het dolle heen om cheki’s, maar ik wist totaal niet wat ik moest zeggen of doen. Had ik toen toch die stap gezet en het gewoon gevraagd, dan had mijn avond er misschien nog dat tikkeltje spannender geweest. Fran kan het bijvoorbeeld wel. Echt, hoe die vrouw het doet, ik weet het niet, maar net zij is mijn inspiratie op dit punt. Ooit wil ik net als zij gewoon kunnen praten met artiesten of gewoon een wildvreemd persoon zonder compleet starstruck te zijn of me ontzettend overbodig te voelen. Gewoon gewoon kunnen doen, weet je wel. Gewoon en memorabel.
2.Tom Hiddleston ontmoeten.
De vorige wens is een echte must voor mijn volgende: Tom Hiddleston ontmoeten. Misschien kennen jullie deze Britse acteur wel, maar voor wie hem niet kent speelt hij Captain James Nicholls in de film War Horse en Loki in Thor en aanverwante Marvel films. Als er één Brit is die ik echt in levende lijve wil zien, dan is hij het wel, niet enkel voor zijn sprekende ogen of zwoele stem, maar vooral om zijn eigen positieve persoon. Als ik die man zelfs maar één keer kon aanspreken… Ik heb er gewoon geen woorden voor wat dat voor mij zou betekenen. (Nu alleen nog durven.)
3. Meer van de wereld zien.
Tom is niet de enige die me aan het reizen zou zetten. Een derde droom van me is om meer van de wereld te zien. In Japan wil ik bijvoorbeeld een heus kattencafé zien en het te gekke Tama-station ! Of wat dacht je dan van de wondermooie haast magisch aanvoelende Kanmangafuchi afgrond?
Er is zoveel moois en geks te zien op deze kleine planeet dat ik het hoog tijd vind om alvast aan mijn reizen te beginnen, één land per keer. Het lukt ons wel, gewoon en memorabel.
Yay! leuk om te lezen en nu weet ik ook weer iets meer over je haha! Ik wist nooit dat je zo verlegen was namelijk!
Ik denk dat weinig mensen het beseffen. Voor mij is het dan gemakkelijker om me op de achtergrond te houden, maar dan lijk ik meteen ongeïnteresseerd en dat is ook niet de bedoeling. Online voel ik me op dat vlak ook wel wat sterker omdat je niemand in de ogen moet kijken en langer de tijd hebt om over je woorden na te denken. =)
Ik stond wel even te kijken toen ik las dat ik op dat punt jouw inspiratie ben. Vind het ook gewoon eng om mensen te vragen of ze met mij op de foto willen. Maar ik stap mij er steeds makkelijker overheen. Denk dat dat bij jou ook wel gaat lukken.
Ik denk dat mijn probleem ook wel ligt in het feit dat ik nog voor ik het doe al mezelf zit te vertellen waarom ik het niet moet doen. Dan denk ik dat ik irritant over zou komen of dat ik niets interessants te vragen zou hebben in de ogen van de andere persoon of dan denk ik dat ik gewoon niets leuks heb om te vertellen en dan doe ik het niet. Ik snap wel dat die mensen het wel gewoon zijn en dat anderen het meestal wel leuk vinden als je hen vragen stelt en toont dat je interesse hebt, maar om één of andere reden voel ik me meestal gewoon overbodig. Dat is echt een rot gevoel en ik zoek nog altijd een manier om er over te raken ^^. Ik snap je volledig als je zegt dat je het eng vindt. Ik denk dat ik zelf al op voorhand bang zou zijn voor een afwijzing ^^”.
Mjah, dat is vaak ook een struikelblok bij mij. Ik denk heel veel na. En dan gaat het wat lastiger om een stap verder te gaan. Ik hoop dat je het snel aanleert om niet veel na te denken en het gewoon te doen. Tuurlijk, het kan weleens voorkomen dat je een “Nee” krijgt te horen. Maar nee heb je, ja kun je krijgen. ð