In het hart van het kanaalbassin van Coventry ligt The Tin Arts, een voormalige kolenbunker die nu dienst doet als creatief centrum van de stad. Het vroegere leven van deze locatie vormt nu het perfecte kader voor een avond vol experimentele muziek. Vier zeer verschillende artiesten die geluidsgrenzen verleggen komen samen voor wat een onvergetelijke ervaring belooft te worden.
Ryosuke Kiyasu / Steckdose / Si Paton / BGGB – The Tin Arts, Coventry, 09.08.2023
De mysterieuze en enigmatische BGGB verschijnt verborgen achter een bivakmuts, hij heeft de gedaante van een sonische terrorist, en dat is precies hoe hij klinkt. Met behulp van een achtergrondtrack zit hij eerst in kleermakerszit op de grond en slaat hij een wat verloren figuur, voordat hij tussen het publiek gaat staan en het podium helemaal leeg achterlaat. Het is een schok voor degenen die gewend zijn aan een meer traditioneel concert en BGGB forceert ons om het op te nemen tegen onze voorbedachte ideeën. Deels sonisch beton, deels performancekunst, de act van BGGB laat het publiek verdwaasd en verward achter (maar op de best mogelijke manier).
In de rockmuziek wordt de bas vaak over het hoofd gezien. Meestal wordt het gezien als een secundair instrument ter ondersteuning van de drums (en bands als The Doors hadden zelfs geen bassist) en op een paar uitzonderingen na (Lemmy, Geddy Lee) zijn bassisten onopvallend en hebben ze de neiging om op te gaan in de achtergrond. Dat is niet het geval met Si Paton, die de viersnarige basgitaar naar de voorgrond brengt. Gewapend met een schroevendraaier en een markeerstift haalt hij een aantal onaardse geluiden uit de versterker en met feedback als wapen besluipt hij het podium als een bezetene. Als een sterke, zwarte koffie is Awis Lewis intens, maar plezierig.
Na het explosieve optreden van Lewis neemt Steckdose uit Birmingham een meer ingetogen (maar niet minder krachtige) route. Zelfbenoemd hofleverancier van “verontrustende elektronica”, is het eenmansleger bekend als Steckdose als een gekke wetenschapper die vreemde geluiden uit zijn trukendoos haalt. Terwijl hij subtiel toon en tempo aanpast, hebben de geluiden die hij produceert een vreemd effect op het publiek. Dit is niet alleen muziek waar je naar luistert, maar het is iets wat je ervaart als hij ons naar duizelingwekkende hoogten brengt en dan weer naar laagtes laat zakken, en dat allemaal met een draai aan een knop, en zijn set heeft hem vanavond een paar fans opgeleverd.
Als een old school metalhead groeide ik op met drummers die agressief de sonische grenzen verlegden, van de brute kracht van Dave Lombardo van Slayer tot de blitzkriegstijl van Steve Asheim van Deicide, ik dacht dat ik het allemaal wel gehoord had. Maar toen kwam Ryosuke Kiyasu, een snaredrummer die al mijn vooropgezette ideeën de grond in mepte. Ryosuke treedt ook op als bandleider met SETE STAR SEPT en Kiyasu Orchestra, maar vanavond treedt hij solo op. Terwijl een snaredrum, stokken en microfoon op een tafel in het midden van de zaal staan, bouwt zich een sfeer van verwachting op terwijl we op Ryosuke wachten. Wanneer hij verschijnt, is het alsof hij in een sjamanistische staat is; zijn enige focus is op de drum en hij valt deze met verve aan. Hij gebruikt niet alleen de drumstokken, maar ook zijn ellebogen, polsen, knieën en zelfs voorhoofd, en dit verandert hem in een eenmansorkest. Naarmate zijn set vordert, wordt hij grilliger en zijn innerlijke demon neemt bezit van hem, hij laat een aantal duivelse grommen los in de microfoon. Ryosuke bespeelt niet alleen de trommel zelf, maar ook de tafel waarop hij klimt, alsof hij deze wil verslinden. Als de set zijn einde nadert, worden de tafel en de snaredrum op de grond gegooid (in een act die lijkt op Jimi Hendrix die zijn gitaar in brand steekt), en in een show die een quasi-religieuze sfeer heeft, krijg je de indruk dat Ryosuke zijn demonen heeft gezuiverd. Met amper dertig minuten is dit een vrij korte set, maar Ryosuke heeft alles in deze show gegooid en hij ziet er zichtbaar uitgeput uit terwijl hij het welverdiende applaus in ontvangst neemt. Een korte set, maar zeker krachtig.
Fotografie: Peter Dennis
